Τριών λογιών είναι οι κάμερες που καταγράφουν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο χωρίς να ενδιαφέρονται πάντοτε για τα μεταξύ τους όρια: οι κρυφές, οι τηλεοπτικές και οι αστυνομικές-επιτηρητικές. Τις κρυφές τις χειρίζονται ιδιωτικοί ντετέκτιβ (όταν αναλαμβάνουν διάφορες ημιπαράνομες επιχειρήσεις, ευελπιστώντας ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον διάσημο μυστικό πράκτορα 000 Θανάση Βέγγο), ερευνητές δημοσιογράφοι μετά ή άνευ εισαγωγικών και κατά φαντασίαν παπαράτσι που ονειρεύονται ότι θα βάλουν και αυτοί έναντι αποζημιώσεως την υπογραφούλα τους στην ιστορία του κουτσομπολιού. Τις επιτηρητικές κάμερες τις εγκατέστησε η αστυνομία, υποτίθεται για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας και την αντιμετώπιση πιθανών τρομοκρατικών ενεργειών και, υποτίθεται δεύτερον, μόνο για την περίοδο των Ολυμπιακών· οι Ολυμπιακοί είναι μια ανάμνηση πια, για άλλους γλυκιά, για άλλους γλυκόξινη και για άλλους ξινή, οι κάμερες όμως είναι ίσως η μόνη μορφή του «ολυμπιακού κεφαλαίου» που συνεχίζει να αξιοποιείται.
Σύμφωνα με την εισήγηση του συμβούλου Επικρατείας κ. Δ. Γρατσία, η οποία θα συζητηθεί μεθαύριο στην ολομέλεια του Συμβουλίου, πρέπει να απαγορευτεί η μετάδοση εικόνας που έχει ληφθεί με κρυφή κάμερα χωρίς την άδεια του προσώπου που απεικονίζεται· ακόμα και αν συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφαλείας ή πρέπει να διακριβωθούν ιδιαιτέρως σοβαρά εγκλήματα, το υλικό που αποσπάστηκε με την κρυφή κάμερα μπορεί να παρουσιαστεί μόνο στο δικαστήριο, υπό την προϋπόθεση ότι θα προσφύγει ο διά της παράνομης βιντεοσκοπήσεως θιγείς. Επιπλέον, η εισήγηση θέτει όρια, σχεδόν απαγορευτικά, στη χρήση από τις κρατικές αρχές των εικόνων που συλλέγουν οι κάμερες οι τοποθετημένες σε δημόσιους χώρους, χρήση που γίνεται συνήθως με την επίκληση μιας έννοιας από πλαστελίνη: του δημοσίου συμφέροντος.
Καθόλου απίθανο δεν είναι να υπάρξει αντίλογος από την πλευρά όσων έχουν αποφασίσει ότι η ερευνητική λεγόμενη δημοσιογραφία ασκείται μόνο με τη χρήση κρυφής κάμερας ή/και κρυφού μαγνητοφώνου. Δεν είναι απίθανο δηλαδή να ισχυριστούν ότι με την απαγόρευση της μετάδοσης της κλοπιμαίας εικόνας φιμώνεται η δημοσιογραφία. O εισηγητής όμως δεν απαγορεύει τη μετάδοση της είδησης που αποκτήθηκε αθέμιτα, αλλά μόνο των σχετικών εικόνων. Για την εντυπωσιοθηρική ηλεκτρονική δημοσιογραφία, ωστόσο, ο αυτοσκοπός είναι η εικόνα, που, κατάλληλα επεξεργασμένη και ηχητικά εμπλουτισμένη, επισκιάζει την καθαυτό είδηση και, «ξεμπροστιάζοντας», τελεσιδικεί χωρίς καν να απολογηθεί ο καταγγελλόμενος. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Για τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία.