Ωστε λοιπόν η μεγαλύτερη «εξέγερση» που καταφέρνουμε στην Ελλάδα γίνεται για την υπεράσπιση του status quo, αυτό που ελληνιστί λέμε καθεστηκυΐα τάξη; Δεν είναι εξαιρετικά παράλογο να συγκρούονται -μέχρι αίματος, μάλιστα- οι νέοι «μας» στα πανεπιστήμιά «μας» με τα «αμίλητα-ακούνητα-στρατιωτάκια» του αρμόδιου κ. Πολύδωρα, απλώς για να μην αλλάξει τίποτε από τα όσα συμβαίνουν; Είναι μάλλον παράλογο, οι ίδιοι άνθρωποι -τίποτε κακό δεν υπάρχει στις πολιτικές και ιδεολογικές τους επιλογές- να ασκούν αυστηρότατη κριτική στην κατάσταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος και, την ίδια στιγμή, να διαδηλώνουν για τη διαφύλαξή του, ως να επρόκειτο για μια ακόμη από αυτές τις παρωχημένες «λαϊκές» κατακτήσεις.
Το δεύτερο σημείο που αξίζει να κρατήσουμε από την υπόθεση αυτή είναι ο τερατόμορφος αυτισμός, που παραλύει την πολιτική και, τελικά, την κοινωνική μας ζωή. Η καλύτερη -ή, μήπως, η χειρότερη- απόδειξη είναι η ανικανότητα διαλόγου, την οποία επιδεικνύουμε; Που καταλήγει να ομιλούμε για την παιδεία κατά τρόπο απαίδευτο. Τόσο που αναρωτιέται κανείς εάν όσοι καταγγέλλουν γνωρίζουν τα καταγγελλόμενα, με την έννοια να τα έχουν προσεκτικά εξετάσει, κατανοήσει και συζητήσει. Αλλωστε, η τακτική με την οποία αντιμετωπίστηκε, στον σύντομο βίο της, το έργο της Επιτροπής Σοφών υπό την προεδρία Βερέμη είναι χαρακτηριστική των μεταπασοκικών αδιεξόδων της χώρας ετούτης. Φεύγουν οι εκπρόσωποι των συλλόγων Διδακτικού και Εκπαδευτικού Προσωπικού (ΔΕΠ), με την αιτιολογία ότι δεν έγινε δεκτή η πρότασή τους. Λες και μια επιτροπή προβληματισμού και διατύπωσης προτάσεων οφείλει να γίνει γραμματεία καταγραφής της πλατφόρμας των μελών της!
Αλλωστε, δεν το έκαναν με την ειλικρίνεια εκείνου που έχει απόψεις και επιχειρήματα. Αλλά με τον οπισθέλκοντα υπολογισμό πως, απαλλαγμένοι από δεσμεύσεις, θα κινητοποιήσουν ως εύκολη λεία μια γενιά φοιτητών που αναζητούν τη δική τους ευκαιρία για έναν ειλικρινή ξεσηκωμό. Μπορεί να συμφωνούν με τη διαγραφή των αιωνίων φοιτητών, αλλά θέλουν να έχουν το περιθώριο να μαζέψουν όσα κι αν είναι μαθήματα «επί πτυχίω». Κι αν στο μεταξύ βρουν μια «δουλίτσα», να μπορούν να χρωστούν μαθήματα, να τρέχει η φοιτητική άδεια και το οικογενειακό χαρτζιλίκι. Πώς να δεχτούν, λοιπόν, ένας τετραετής κύκλος σπουδών να μην κρατά περισσότερο από έξι χρόνια; Πώς να δεχτούν ότι ο προβιβασμός από το ένα έτος στο επόμενο πρέπει να γίνεται εφόσον έχει πιστοποιηθεί η κατάκτηση ενός ελάχιστου γνωστικού αντικειμένου; Πώς, τέλος, να δεχτούν κανόνες, που επιτρέπουν -μόνον όμως σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη- την ολοκλήρωση της προσπάθειάς τους;
Δυστυχώς, οι σημερινές αντιδράσεις στο μόνο που μπορεί να καταλήξουν είναι η διαχείριση της μιζέριας. Καλοί καθηγητές και καλοί φοιτητές βρίσκουν τον δρόμο τους. Και στην εκπαίδευση και στη ζωή. Με την ανάλογη οικονομική επιτυχία. Δεν ενδιαφέρονται -ούτε που προλαβαίνουν- να συμμετάσχουν στο ελεεινό πολιτικό παίγνιο όσων ζουν από τον κομματικό έλεγχο των πανεπιστημίων.