Σταθμός Λαρίσης 6.15 το πρωί χθες. Το υπαίθριο κυλικείο συμφερόντων «Everest» (υποθέτω κατόπιν διαγωνισμού) άνοιξε στις 6.30. Το τρένο θα έφευγε 6.50 για Λιανοκλάδι, Λάρισα, Θεσσαλονίκη… ώς την Αλεξανδρούπολη. Προορισμός μου η Λάρισα και από κει στο χωριό μου.
Πεινούσα και αγόρασα μια τυρόπιτα στριφτή, 2.10 ευρώ ή μία, ήτοι 715 δρχ. Πότε αγοράσαμε την τυρόπιτα 715 δρχ. έστω και στριφτή! Χαλάλι, ήταν φρέσκια, ζουμερή, ζεστή και νόστιμη. Και πεινούσα…
Μετά την τυρόπιτα δίψασα και πήγα πάλι στο υπαίθριο κυλικείο (συμφερόντων «Everest») και ζήτησα μια κόκα κόλα. H υπάλληλος μου προσέφερε το μεγεθυμένο μπουκάλι με τη μεγεθυμένη τιμή. Τι να την κάνω τόση κόκα κόλα, της είπα, δώστε μου το κανονικό, το κλασικό μπουκάλι, το γνωστό σε όλη την υφήλιο. Δεν έχουμε, μου είπε. Γιατί δεν έχετε, διαμαρτυρήθηκα. Είστε υποχρεωμένοι να έχετε, το άκουσα και στην τηλεόραση. Είχαμε και μας τελείωσε, μου απάντησε προκλητικά και απευθύνθηκε στον επόμενο πελάτη, εμφανώς ενοχλημένη. Πότε σας τελείωσε, επέμεινα, αφού ανοίξατε πριν από ένα λεπτό και είμαι ο πρώτος πελάτης. Μας τελείωσε, μου είπε κοφτά και τελεσίδικα, λογαριασμό θα σας δώσω. Καλά, δώστε μου τότε ένα μπουκάλι νερό. Μου έφερε πάλι το μεγεθυμένο μπουκάλι με τη μεγεθυμένη τιμή. Οχι αυτό, της είπα, το κανονικό. Δεν έχουμε, είπε πάλι, μας τελείωσε και αυτό και πηγαίνετε στην εταιρεία να κάνετε τα παράπονά σας, εγώ το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι δεν έχουμε και μας τελείωσε.
Το τρένο θα έφευγε σε λίγο και σιγά που θα πήγαινα στην αξιοσέβαστη κατά τα άλλα και, αν δεν κάνω λάθος, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο εταιρεία. Το ίδιο μου συνέβη και λίγο παλαιότερα στο κυλικείο της αμαξοστοιχίας, συμφερόντων «Γρηγόρης», αυτό με την ίδια ακριβώς στιχομυθία, «δεν έχουμε, μας τελείωσε και τα παράπονά σας στην εταιρεία». Και πιστεύω ότι το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα ανά την επικράτεια κυλικεία, στα πλοία, στους αρχαιολογικούς χώρους, στις ακρογιαλιές. Και πιστεύω, για να καταφεύγουν σε αυτήν την εξευτελισμένη απάτη (ακόμα και η απάτη μπορεί να έχει… μεγαλοπρέπεια) και αισχροκέρδεια, θα πρέπει τα κέρδη των εταιρειών να είναι πολύ μεγάλα. Και φαίνεται ότι το φαινόμενο της ευτελούς αισχροκέρδειας είναι πολύ εκτεταμένο, αχαλίνωτο και ανεξέλεγκτο. Πηγαίνετε στην οδό Αθηνάς για να αγοράσετε π.χ. καρφιά. Σε τρία καταστήματα θα βρείτε τρεις διαφορετικές τιμές για τα ίδια ακριβώς καρφιά!
Γκρίνια Νο2: Πριν από 2-3 χρόνια, ο σφόδρα ελλειμματικός ΟΣΕ αγόρασε τα μπλε βαγόνια και ποιος ξέρει πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια έδωσε. Χαλάλι τους, γιατί είχαμε τότε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα βαγόνια ήσαν ωραία, άνετα, πολυτελή και απαστράπτοντα. Πηγαίνετε τώρα, ύστερα από 2-3 χρόνια, να δείτε τι χάλια έχουν! Το εξωτερικό των περισσοτέρων, μερικών εξ ολοκλήρου, έχει καλυφθεί από εκείνα τα ψυχεδελικά «γκράφιτι», που ενίοτε έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι γι’ αυτές τις επιφάνειες. H πόλη είναι γεμάτη από επιφάνειες κατάλληλες γι’ αυτά τα καλλιτεχνήματα και ίσως κάποτε ένας επίσημος «φορέας» (δήμος, υπουργείο Πολιτισμού ή άλλος) να προκηρύξει διαγωνισμό για τους νεαρούς συνήθως καλλιτέχνες του είδους. Για τα βαγόνια διερωτώμαι πού τα εγκατέλειψε ο ΟΣΕ αφύλακτα και οι νεαροί καλλιτέχνες έχουν τόσο άνετη και πολύωρη πρόσβαση…
Καθώς το αυτοκίνητο έπαιρνε τις στροφές για να ανεβεί στα Αμπελάκια θυμήθηκα τον φίλο μου, τον Γεράσιμο Βασιλόπουλο, που πάντα μου έλεγε να μην είμαι γκρινιάρης. Στη χώρα μας έχουμε και έργα θετικά και καλά. Ενα από αυτά είναι και η διαπλάτυνση του ορεινού δρόμου που συνδέει την εθνική οδό με τα Αμπελάκια. Απόφαση και φροντίδα του νομάρχη Λουκά Κατσαρού και εκτέλεση του εργολάβου Ζαχαρούλη. Αυτοί που ξέρουν λένε ότι η δουλειά είναι άριστη και απορούν πώς «θα βγει» ο εργολάβος…