Γύρω στα δέκα εκατομμύρια ευρώ θα κοστίζει η μεταφορά 75.000 τόνων λυματολάσπης σε ειδικό εργοστάσιο επεξεργασίας στη Γερμανία. Είναι μια μερική λύση για τους 250.000 τόνους που είναι σωρευμένοι σήμερα στην Ψυττάλεια. Αν δηλαδή θέλουμε να μηδενίσουμε το απόθεμα (και χωρίς να λύσουμε το πρόβλημα, αφού καθημερινά παράγονται 500-600 τόνοι λυματολάσπης) θα πρέπει να πληρώσουμε από τον κρατικό προϋπολογισμό περί τα 33 εκατ. ευρώ.
Η ειρωνεία είναι πως το αντίστοιχο του γερμανικού εργοστάσιο αποξήρανσης που τώρα δημοπρατήθηκε θα κοστίσει μόλις 25 εκατ. ευρώ, 18 εκ των οποίων θα δοθούν από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι καθυστερήσεις, η αβελτηρία και ο κακός σχεδιασμός μας κάνουν να ξοδεύουμε 33 εκατομμύρια έναντι 7, χωρίς μάλιστα να λύνουμε το πρόβλημα και χωρίς να εκμεταλλευόμαστε το τελικό προϊόν του βιολογικού καθαρισμού, το οποίο αγοράζεται και πωλείται για πολλές χρήσεις.
Αυτή είναι μία από τις εκφάνσεις της τραγικής ανεπάρκειας του κράτους. Ενώ το πρόβλημα όζει, ενώ άπαντες κατανοούν την ανάγκη και τη σημασία ενός τέτοιου έργου, ενώ υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια από την Ε.Ε., θα αποκτήσουμε -αν, φυσικά, όλα πάνε καλά!- εργοστάσιο στο τέλος του 2007 και αφού θα έχουν παραχθεί άλλοι 300.000 τόνοι λυματολάσπης που πιθανώς να χρειαστούν εξαγωγή.
Οι ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης γι’ αυτή την κατάσταση είναι προφανείς και μεγάλες. Ενώ προχώρησε τις δύο πρώτες φάσεις της επεξεργασίας λυμάτων, οι υπερβάσεις και κακοτεχνίες υπονόμευσαν την τελική φάση που θα έλυνε το πρόβλημα.
Η κυβέρνηση πρέπει να διδαχθεί από την προηγούμενη κακή εμπειρία. Να μην ανεχθεί καμία χρηματική υπέρβαση ή χρονική καθυστέρηση στην κατασκευή του εργοστασίου. Τέλος του 2007 και με 25 εκατομμύρια ευρώ δαπάνη το πρόβλημα πρέπει αν λυθεί διά παντός…