«Πανανθρώπινη γλώσσα»

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αμέτρητα ρήματα θυμίζουν τη διαχρονική της προσφορά. Γιατί συγκινεί, ευφραίνει, ενθουσιάζει, γοητεύει, συναρπάζει, περιγράφει, μαγεύει, αφυπνίζει, θεραπεύει, ανοίγει τους ορίζοντες… Αλήθεια, πώς θα ήταν η ζωή χωρίς αυτήν που, κατά την πλατωνική ρήση στην αρχαιότητα, «δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στον νου, ευχαρίστηση στην κακοκεφιά και αναζωογονεί τη φαντασία»; Αδιανόητο και εκτός πραγματικότητας. Ισως και να ήταν «ένα σφάλμα», όπως είπε ο Νίτσε στα νεότερα χρόνια. Διότι η μουσική δεν εξημερώνει μόνο τα ήθη μήτε απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους τη λατρεύουν. Είναι η «πανανθρώπινη γλώσσα» που, με την αρμονική συναρμολόγηση των ήχων και τους ρυθμικούς της φθόγγους, συνοδεύει τους θνητούς σε όλες τις φάσεις του βίου τους, δίνει θεϊκή διάσταση στα εγκόσμια με τις μελωδίες της. Ναι, γίνεται νανούρισμα της βρεφικής ηλικίας, χαρά και τραγούδι της παιδικής, ενθουσιασμός της ήβης, παρηγοριά του ξενιτεμένου, νοσταλγία της ωριμότητας, συντροφιά των γηρατειών, βάλσαμο της λύπης, εμψυχωτής στις προσπάθειες και ρέκβιεμ του αποχωρισμού.

Εκφράζει ιδέες και αισθήματα, ενισχύει τη δύναμη του λόγου και την αντίληψη ως προς το ωραίο, περιγράφει την ηρεμία της εξοχής, χαϊδεύει τα αυτιά με συναυλίες πουλιών, συντηρεί με τους φθόγγους της τη μνήμη και τις παραδόσεις των λαών, φτιάχνει μελοδράματα και γαμήλια εμβατήρια, σημαδεύει τις προτιμήσεις κάθε εποχής, συμβάλλει στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Σάματι δεν σιγοντάρει τα νοερά ταξίδια και δεν κατευθύνει «την ψυχολογία των υπάρξεων» ή την κίνηση στους χορούς και τον βηματισμό στις παρελάσεις; Ποιος μπορεί να ξεχάσει μια μελωδία που ακούστηκε σε προσωπικές, συναισθηματικές στιγμές; Και ποιος δεν θυμάται τα τραγούδια που ψιθύρισε στη νιότη του;

Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής. Δεν θα ήταν λάθος, για παράδειγμα, αν στεκόταν σε κονσέρτα για ένα όργανο και ορχήστρα, συμφωνίες, σονάτες, όπερες, ορατόρια, σουίτες ή σονατίνες, στις ανεπανάληπτες συνθέσεις των μεγάλων μουσουργών, που γαλούχησαν τόσες γενιές και έμειναν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου. Ούτε θα ήταν υπερβολή, αν μιλούσε για την απλότητα της δημοτικής μουσικής, που εκφράζει τον συναισθηματικό κόσμο του λαού, ή για τις καντάδες της ευγένειας και της λεπταισθησίας. Δύο «ουσιαστικές λεπτομέρειες», ωστόσο, δεν παύουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον.

Η πρώτη αφορά τα τωρινά επιτεύγματα της τεχνολογίας, όχι μόνο για την τελειοποίηση των αρμονικών ήχων, αλλά και για τη διάδοση της μουσικής, γενικά και χωρίς κανένα περιορισμό. Ετσι, όποιος θέλει μπορεί να αποκτήσει μηχανήματα και ηχογραφήσεις, για να την προσεγγίσει, να τη γνωρίσει, να απολαύσει όλα τα είδη της δημιουργίας της. H δεύτερη λεπτομέρεια μας θυμίζει ότι στη μουσική οι καινούργιες επιδράσεις είναι πιο δυνατές από τις παλιές και γίνονται περισσότερο αισθητές. Γιατί λοιπόν να μας ξενίζουν οι νεανικές προτιμήσεις για ξέφρενους ρυθμούς και αλλόκοτες εμφανίσεις; Δεν έχει σημασία αν η εφήμερη μόδα αδιαφορεί για την αρμονία και αναδείχνει έντονους, διαπεραστικούς ήχους. Σημασία έχει να δίνει διέξοδο σε όσους την αποζητούν, έστω και με αυτή τη διασκέδαση…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή