Δεν είναι μόνον οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που δεν έχουν συνδικαλιστική εκπροσώπηση άξια, αποτελεσματική και υψηλού ηθικού φρονήματος. Είναι και οι εργοδότες που έχουν παρόμοιο πρόβλημα. Δεν είναι μόνον διασπασμένοι σε μικρές ομάδες, μικρές γεωγραφικές ενότητες και, κυρίως, σερνάμενοι στο γαϊτανάκι του ενός και του άλλου πολιτικού. Δεν διαθέτουν κατάλληλη και ηθικώς άμεμπτη συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Είναι αφεντικά χωρίς αφεντικό!
Δείτε την απουσία πραγματικής αντίδρασης της κοινωνίας μας στις προτάσεις του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών για την επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος: καμία! Κι όμως, οι προτάσεις δεν είναι για πέταμα. Γιατί όμως να τις προσέξει κανείς όταν εκείνος που έχει την ευθύνη να τις εξηγήσει και να πείσει για την ορθότητά τους απλώς τις χρησιμοποιεί ως σοβαροφανές προκάλυμμα για να επιτεθεί στην κυβέρνηση. Πώς να μη συνδυάσει, ακόμη και ο τελευταίος ενδιαφερόμενος πολίτης, ότι ο σημερινός εκπρόσωπος των βιομηχάνων είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει άμεσο συμφέρον για την κακή λειτουργία των πολιτειακών δομών και, κατά πρώτο λόγο, την κατάλυση κύρους και δύναμης της Επιτροπής Ανταγωνισμού.
Είναι καλό, στις δημόσιες θέσεις, να υπάρχουν οι προσήκοντες παραλληλισμοί. Ζητούμε από διαχειριστές στον δημόσιο τομέα να παραιτούνται ή, έστω, να απομακρύνονται από τη θέση τους, όταν βρεθούν κάτω από την αιτιολογημένη έρευνα της Δικαιοσύνης. Δεν είναι λογικό να ζητήσει κανείς το ίδιο για όσους βρίσκονται υπό την (κατ’ αναλογία) εξέταση της πλέον σημαντικής Αρχής για την κρίση των κανόνων Ανταγωνισμού; Πώς μπορεί ο ΣΕΒ να ζητά τη συνταγματική αναβάθμιση της Αρχής, όταν ο πρόεδρος του Συνδέσμου κατακεραύνωνε από θέσεως και με βδελυγμία, όσους έθεταν το απλό ερώτημα: «υπάρχουν καρτέλ στο γάλα;» Πώς μπορεί να ξεχάσει ο απλός αλλά συστηματικός παρατηρητής ότι ο συνεταίρος του κ. προέδρου, επικεφαλής του από συγχώνευση ομίλου Vivartia (Δέλτα, Goody’s, Chipita) και παρ’ ολίγον πρόεδρος του ΣΕΒ ο ίδιος, δημοσίως έκρινε τους Ελληνες τυχερούς κολυμβητές του Φαλήρου, πλην όμως άτυχους καταναλωτές του ακριβού γάλακτος. Και μάλιστα κατ’ αντιπαράσταση με τον Γερμανό συνάδελφό του που πίνει μεν φθηνό γαλατάκι, αλλά πληρώνει 2.000 ευρώ για να κολυμβήσει στα γάργαρα νερά μας. Βουκολικές αλλά απαράδεκτες προτροπές από μια γενιά «βιομηχάνων», που έχουν ξεχάσει την παλαιά διακριτικότητα και ευγένεια των ηγεσιών του ΣΕΒ.
Ομως, ο ρόλος των επιχειρηματιών στην πρόοδο και καθημερινή λειτουργία της κοινωνίας μας είναι πολύ σοβαρός για να τον αφήνει κανείς στις προσωπικές διαθέσεις προσωποποιημένων συμφερόντων ή στην κονιορτοποίηση των ημικρατικών Επιμελητηρίων (που έρχονται από την εποχή των επιδοτήσεων και των θαλασσοδανείων) ή των Συνδέσμων υπερπλουσίων κληρονόμων και αποφοίτων καλών σχολείων του εξωτερικού. Τα αφεντικά χρειάζονται το αφεντικό τους και η επιχειρηματική τάξη χρειάζεται φωνή με κύρος και απήχηση.