Εκθέσεις ιδεών

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μερικές φορές περίεργες εικόνες πολιορκούν τη σκέψη στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Οταν πρέπει να καταγράψεις δηλώσεις υπουργών, γενικών γραμματέων, κοινωνικών εταίρων, για ένα θέμα της τρέχουσας επικαιρότητας, όταν πρέπει να βρεις την είδηση του θέματος, μια μνήμη έρχεται και ακυρώνει τη σειρά των πραγμάτων.

Αυτό συνέβη την περασμένη Τρίτη, όταν, στην Εθνική Επιτροπή Κοινωνικής Προστασίας που θα μετατραπεί σε… Εθνικό Συμβούλιο, ακούγοντας κυβερνητικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους κοινωνικών εταίρων να μιλούν για αναπήρους, Αθίγγανους και άλλες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, μια πρόσφατη εντύπωση από ένα ταξίδι στη Γερμανία απαξίωσε το ρεπορτάζ εκείνης της ημέρας.

Η εικόνα ήλθε από το Μάρμπουργκ, μια πόλη 80.000 κατοίκων, στο κρατίδιο της Εσσης. Η δεκαπενθήμερη ήταν αρκετή για να μου αποκαλύψει τον κόσμο των ατόμων με αναπηρίες. Εναν κόσμο που κυκλοφορούσε άνετα στους δρόμους, που εργαζόταν αποτελεσματικά, που ζούσε μια κανονικότατη ζωή, χωρίς αποκλεισμούς. Και καθώς τα μέλη της Επιτροπής να μιλούν περί «εθνικής στρατηγικής για την κοινωνική ένταξη», περί «ίσης μεταχείρισης» και «στόχων Λισσαβώνας», έχοντας μπροστά τους «την εθνική έκθεση στρατηγικής για την κοινωνική προστασία» που κατέθεσε το υπουργείο Απασχόλησης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με πολιόρκησε η εικόνα μιας υπαλλήλου που συνάντησα στη μικρή γερμανική πόλη: χωρίς χέρια, αλλά με σπιρτάδα και αποτελεσματικότητα που θα τη ζήλευε ο κάθε αρτιμελής εργαζόμενος εξυπηρετούσε τους πολίτες που έσπευδαν στη συγκεκριμένη υπηρεσία.

Αφορμή ήταν η αναφορά του εκπροσώπου της ΓΣΕΒΕΕ για την τύχη που είχε ένα από τα πολλά κοινοτικά προγράμματα για άτομα με αναπηρίες «Με αυτό μπορούσαν να ενταχθούν 720 άτομα σε μία θέση απασχόλησης. Τελικώς, τα γραφειοκρατικά εμπόδια και οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν δεν επέτρεψαν παρά μόνο σε 27 αναπήρους να αδράξουν αυτήν την ευκαιρία», είπε για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως όλα όσα λέγονται και σχεδιάζονται για τα άτομα με κάποια αναπηρία, δεν είναι παρά «εκθέσεις ιδεών».

Ακριβώς, το μόνο κοινό που έχουμε με τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην αναζήτηση των δεξιοτήτων που έχουν οι άνθρωποι με κάποιο κινητικό ή άλλο πρόβλημα αναπηρίας, είναι οι εκθέσεις που συντάσσουμε και αποστέλλουμε στις Βρυξέλλες. Η θεωρία κι όχι η πράξη. Η πρακτική αντιμετώπιση περιορίστηκε στις ράμπες για τα αμαξίδια, στην κατασκευή ειδικών σημάνσεων σε πεζοδρόμια, τα οποία στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη, έτσι ή αλλιώς, δύσκολα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμη και από τους πολίτες που δεν έχουν πρόβλημα όρασης.

Θα έχετε παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες. δεν κυκλοφορουν στις πόλεις. Λες και εξαφανίστηκαν από την Αθήνα.

Ηδη, ο καυγάς για την ανακήρυξη του 2007 ως «έτους ίσων ευκαιριών» γίνεται για το πάπλωμα. Δηλαδή για το πώς και από ποιους θα διατεθεί το κοινοτικό κονδύλι, για τη βιομηχανία των εκδηλώσεων, των μελετών, των ερευνών…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή