Αναρωτιέται κανείς πώς εννοούν ορισμένοι την πολιτική. Η λατρεία στις διαδικασίες, στην ίντριγκα και στα επικοινωνιακά τρυκ είναι τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρείται επαρκής συνθήκη για να θεωρήσουμε ότι ένας κάποιος «πολιτικός» χώρος κάνει τη δουλειά του. Το παράδειγμα των εσωτερικών διεργασιών στο κόμμα της αντιπολίτευσης υπήρξε χαρακτηριστικό. Ποιον άραγε να ενδιαφέρει η αλλαγή του οργανωτικού γραμματέα; Πώς είναι δυνατόν να μην παρατηρεί κανείς ότι ο πρόεδρος δρα ως ένας βασικός μέτοχος που αλλάζει τον εκτελεστικό διευθυντή του;
Και καλά αυτοί: δικό «τους» είναι το κόμμα -έτσι τουλάχιστον συμπεριφέρονται- ας το κάνουν ό,τι νομίζουν. Εντυπωσιάζει όμως πόσο εύκολα μπορεί να ξεχνούν τόσοι ασχολούμενοι -προφανώς ερασιτεχνικώς- με τα πολιτικά, πως ο νεοεκλεγείς θεωρείται εμπνευστής και συντάκτης των πλέον ακραίων, εμπρηστικών και δήθεν «ταξικών» τοποθετήσεων του Γιώργου Παπανδρέου; Φαίνεται πως οι πολιτικοί υπάρχουν επειδή υπάρχουν οι καρέκλες. Ο πρόεδρος και κληρονομικός «ιδιοκτήτης» τοποθετεί τους συνδαιτυμόνες στο τραπέζι. Αλλοτε πλουσιότερο, κάποτε φτωχότερο.
Σε τι μπορεί όλα τούτα να ενδιαφέρουν τον πολίτη; Εκείνοι που πραγματικά ενδιαφέρονται δεν έχασαν την ευκαιρία να το διατυμπανίσουν με πρωτοσέλιδα, ζητώντας από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να ενωθούν «για την κατάληψη της εξουσίας». Οι ίδιοι εκδήλωσαν με επιθετικότητα ότι το κόμμα αυτό «εκπροσωπεί αριθμητικά ολόκληρη σχεδόν την προοδευτική παράταξη». Είναι, λοιπόν, η επιλογή Αθανασάκη τόσο αρμονικά δεμένη με τον επίκτητο «προοδευτισμό» νεόπλουτων και μυστικοπαθών παραγόντων της δημόσιας ζωής; Μήπως τα συμφέροντα που πολιτογραφήθηκαν γύρω από το κουβάρι της διαπλοκής ενδιαφέρονται να ελέγχουν στενά την αντιπολίτευση. Και μπορούν να το κάνουν όσο πιο αδύναμο παραμένει το κόμμα αυτό; Εκείνο που μετράει στην πολιτική είναι η παραγωγή απόψεων ικανών να οδηγούν στη δράση. Μόνον αυτή αλλάζει την κοινωνία. Νέες ιδέες για τον προγραμματισμό των πραγμάτων της ζωής. Κατευθύνσεις που υποστηρίζουν την ανθρώπινη προσέγγιση και κρατούν τη χώρα κοντά στην ομάδα των κρατών με τις οποίες έχει πρωτεύουσες συγγενικές σχέσεις.
Αυτό δεν ήταν άλλωστε το μήνυμα που είχε αρχικώς στείλει ο κ. Παπανδρέου, μιλώντας για το «νέο ΠΑΣΟΚ»; Δυστυχώς, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κατάλαβε με την πλέον σκληρή γλώσσα ότι το μήνυμα χρειάζεται το δικό του «μέσον». Γέρασε σε λίγους μήνες από την επίθεση των δήθεν «φιλικών» του μέσων, που κορόιδευαν σε κάθε ευκαιρία το νέο μήνυμα. Συμβιβάστηκε. Μαζεύει λοιπόν όσους θα καλούσε και ο Κώστας Λαλιώτης αν ήταν στη θέση του Γιώργου Παπανδρέου. Ισως γιατί ο «διακριτικός φίλος» προτιμά πάντοτε τη διακριτικότητα ή, πιο απλά, αντιμετωπίζει μια ιδιότυπη «απαγόρευση» δημοσιότητας. Οχι μόνον από τους υπερατλαντικούς «εχθρούς», αλλά και από τους δαιμόνιους εγχωρίως «φίλους» του κόμματος της αντιπολίτευσης.