Το ΠΑΣΟΚ «βράζει». Ο Γιώργος Παπανδρέου το έχει αντιληφθεί και επιχείρησε με μια ριψοκίνδυνη «ζαριά» να αλλάξει το σκηνικό. Η «ζαριά» είτε θα του βγει είτε θα επισπεύσει την κρίση που υποβόσκει εδώ και καιρό. Οσοι ξέρουν τον κ. Παπανδρέου πιστεύουν πως λειτουργεί καλύτερα όταν βρίσκεται υπό πίεση, πως τότε μόνο μπορεί κανείς να ελπίσει ότι θα ξεπηδήσει από το οικογενειακό DNA ο μεσογειακός τσαμπουκάς. Οι συνεργάτες του, που δεν λειτουργούν ως αυλικοί, ήλπιζαν πως ο κ. Βενιζέλος θα «έριχνε το γάντι», γιατί μόνο έτσι θα αντιδρούσε πολιτικά ο αρχηγός τους.
Και ο κ. Βενιζέλος το έκανε, δημόσια και παρασκηνιακά. Δημόσια αμφισβητώντας την ανάγκη αλλαγής του άρθρου γιά τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Παρασκηνιακά, διαμηνύοντας πως θα μείνει ήσυχος ώς τις εκλογές αλλά ότι αμέσως μετά θα βάλει θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί όμως να τεθεί θέμα ηγεσίας στο κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης; Εξαρτάται. Από το αν θα χάσει τις εκλογές ο κ. Παπανδρέου, με πόση διαφορά και πόσο καλός ή κακός θα είναι κατά την προεκλογική περίοδο. Αν, π.χ., χάσει με μία η δύο μονάδες και τα παέι καλά στα ντιμπέιτ και στις εμφανίσεις του, θα είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί ανοιχτά. Αν πάλι χάσει με πάνω από δύο μονάδες και επαναλάβει την τελευταία του προεκλογική εμφάνιση, τα πράγματα θα είναι δύσκολα γι’ αυτόν.
Το ερώτημα βεβαίως είναι «αν όχι ο Γιώργος, ποιος και γιατί;». Ο κ. Βενιζέλος αναλώνεται επικοινωνιακά, καθώς δεν περνάει ούτε μία μέρα χωρίς μία τηλεοπτική του δήλωση. Ερωτευμένος με τον λόγο του, μοιάζει να περιμένει με αγωνία και θαυμασμό την επόμενη φράση που θα εκστομίσει. Και αυτό δεν πείθει στην εποχή μας. Ο Ελληνας υποψιάζεται πια τον βερμπαλισμό και θέλει πολιτικούς με κοινό νου. Ο κ. Βενιζέλος χειρίσθηκε κρίσιμα ζητήματα όπως τον βασικό μέτοχο, τον νόμο περί Τύπου ή το ασυμβίβαστο των βουλευτών με εκπληκτικό έλλειμμα κοινού νου.
Υπάρχει βεβαίως και η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία εκπροσωπεί έναν μετασημιτικό πολιτικό λόγο, χωρίς όμως ποτέ να έχει πάρει καθαρή θέση σε κάποιο καίριο ζήτημα.
Ο πολιτικός που θέλει να γίνει πρωθυπουργός πρέπει, πάντως, να έχει ξεκάθαρο στίγμα, να δίνει την αίσθηση ότι ξεχωρίζει το ηθικό από το ανήθικο, να έχει μια αύρα απόστασης από τα μέσα ενημέρωσης και, τέλος, να πείθει ότι είναι καλός μάνατζερ. Με βάση αυτή την εξίσωση, ο κ. Βενιζέλος δύσκολα μπορεί να πείσει.
Ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να βρίσκει τον παλιό του εαυτό τελευταία, υιοθετώντας θέσεις για την παιδεία που «φεύγουν μπροστά». Το ζήτημα είναι τι θα κάνει από εδώ και πέρα; Θα συνεχίσει τον ίδιο πολιτικό λόγο στηριζόμενος σε ένα πρόγραμμα Διαμαντοπούλου – Φλωρίδη ή θα παραδοθεί σε μια ρετρό αντιπολίτευση τύπου Λαλιώτη – Αθανασάκη;
Η χώρα χρειάζεται την καλή αντιπολίτευση όσο και την καλή κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός πρέπει να νιώθει την «ανάσα» του κ. Παπανδρέου και εκείνος να βρει τον ρυθμό του στο 100άρι μέχρι τις εκλογές.