O ορισμός του πλούτου είναι περίπλοκος. Η μελέτη ειδικής υπηρεσίας του ΟΗΕ για την κατανομή του είναι αποκαλυπτική. Κυρίως γιατί επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ο κόσμος είναι άδικος. Πριν όμως «κλάψουμε» για τους φτωχούς της Γης, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι είμαστε τοποθετημένοι στην πλευρά των πλουσίων. Το αποδεικνύει η αύξηση της εγκληματικότητας επί αγαθών, κάποτε και κατά της ζωής. Αλλά και η συνεχής διεύρυνση της κατανάλωσης, των δανείων, της περιουσίας, ακόμη και της χλιδής.
Επιπλέον, αντιλαμβανόμαστε συνήθως με λανθασμένο τρόπο την έννοια του πλούτου «μας». Σύμφωνα λοιπόν με τον ΟΗΕ, βρίσκεστε στην πλούσια πλευρά του πλανήτη εφόσον η περιουσία σας ξεπερνά τα 2.200 δολάρια (στοιχεία 2000). Αν μάλιστα η περιουσία σας ξεπερνά τα 6.100 δολάρια, τότε είστε μέλος του πλουσιότερου 10% του πλανήτη. Το πιο μικρό club είναι εκείνο στο οποίο ανήκει ένας σε κάθε εκατό. Κατέχει το 40% της παγκόσμιας περιουσίας και έχει περί τα 37 εκατομμύρια μέλη. Για να γίνετε μέλος πρέπει η προσωπική σας περιουσία να ισούται ή να υπερβαίνει τα 500.000 δολάρια. Στην ίδια μελέτη σημειώνονται τρεις καθοριστικοί παράγοντες για την «πρόσληψη» ενός κράτους στη λέσχη των πλουσίων: το μέγεθος του πληθυσμού και της μέσης περιουσίας, καθώς και η άνιση κατανομή του πλούτου. Κάπως έτσι λοιπόν, η Ελλάδα «μας» επιβεβαιώνει για μιαν ακόμη φορά την παραδοξότητά της. Είναι πλούσια κι όμως: δεν είναι σύγχρονη και δεν διαθέτει λειτουργικές και αποτελεσματικές αγορές. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η άλλη επιβεβαίωση μιας γνωστής κατάστασης: η χώρα μας τα πάει καλά με τη διαφθορά και, κυρίως, με τη μικροδιαφθορά, όπως έδειξε η ανάλογη μελέτη του οργανισμού για τη «Διεθνή Διαφάνεια».
Το μπέρδεμα των Ελλήνων είναι σχεδόν απόλυτο. Μας πιάνουν τα κλάματα όταν μετρούμε το περιεχόμενο της τσέπης μας: «Δεν φθάνει για τον μήνα», λένε όλοι, ενώ εκείνοι που έχουν πραγματικό πρόβλημα σπανίως έχουν το κουράγιο να το φωνάξουν. Αυτό όμως είναι το τρέχον εισόδημα. Αν το φάμε, όποιο κι αν είναι, δεν θα μείνει τίποτε για να βελτιώσουμε τη μακροχρόνια περιουσιακή μας θέση. Την ίδια στιγμή, μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού φαίνεται να διαθέτει σοβαρά περιουσιακά στοιχεία.
Συνήθως αντιπαραγωγικά: σε τίποτε δεν βελτιώνει τη ζωή μας η διατήρηση αγροτικής περιουσίας «που μας άφησε ο πατέρας, παππούς, θείος, κ.ά.», όσο παραμένει κάπου εγκαταλελειμμένη. Ο απόλυτος συνδυασμός που σκοτώνει είναι οι πολλές χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι από το χέρι των οποίων περνά η άδεια οδήγησης, η απάντηση σε στοιχειώδες αίτημα ενός πολίτη, η πολεοδομική και φορολογική τακτοποίηση, η ρήτρα ενός προστίμου, η πιστοποίηση κανόνων υγιεινής και μύριες άλλες γραφειοκρατικές δικλίδες. Είναι οι ίδιοι αυτοί που διαθέτουν και μεγαλώνουν την περιουσιακή τους θέση. Πολίτες εντός των τειχών, που κοιτούν τους είλωτες του ιδιωτικού τομέα να ιδρώνουν για να πληρώσουν τα δάνειά τους.