Ποδοσφαιρικός αυταρχισμός

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οσο δημοκρατικό είναι από τη σύστασή του το ποδόσφαιρο, σαν παιχνίδι ομαδικού πνεύματος με το οποίο όλοι μπορούν να ασχοληθούν, όποια κι αν είναι η φυλή, η τάξη ή η σωματοδομή τους, τόσο αυταρχικά διοικείται. Σαν φεουδάρχες φέρονται οι ιδιοκτήτες των ομάδων, που μιλάνε για «ιδέες» και εννοούν άγρια συμφέροντα, όχι μόνο οικονομικά· σαν απόλυτοι δυνάστες που δικαιούνται να αντιμετωπίζουν τους μεν οπαδούς σαν ανίατα ασθενείς, σαν ψώνια καταδικασμένα να υμνολογούν οτιδήποτε πράττει η μεγαλειότητά τους, τους δε παίκτες σαν αναλώσιμο, μη έμψυχο υλικό ή σαν πνευματικώς ανώριμους σκλάβους.

Η στάση τους αυτή, στάση αφέντη που υποτίθεται ότι μόνο στην Ιστορία και στην Ιδέα δίνει αναφορά, διευκολύνεται και υπηρετείται από τους κόλακες που στριμώχνονται γύρω από τον πρόεδρο-αρχιερέα της «θρησκείας» για να τον αποθεώσουν, να τον ζητωκραυγάσουν ακόμα κι όταν τα σφάλματά του είναι κατάφωρα. Οταν μάλιστα αυτά τα εξ επαγγέλματος λιβανιστήρια τυχαίνει να έχουν κάποιο πόστο στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, τότε η ακατανίκητη διάθεσή τους να κολακεύουν παίρνει τη μορφή γλυκερών πρωτοσέλιδων τίτλων υπέρ του «μεγάλου» και υμνητικών σχολίων που δείχνουν σαν να έχουν γραφτεί με ό,τι αφήνει πίσω του το σαλιγκάρι. Πρόκειται για κραυγαλέα διαπλοκή δημοσιογραφούντων-παραγόντων, ίδια με τη διαπλοκή των «σχολιαστών» εκείνων που εμφανίζονται στα κανάλια με έναν κομματικό φανατισμό που αφήνει άναυδους ακόμα και τους επίσημους εκπροσώπους του ενός ή του άλλου κόμματος.

Διαβάζουμε, λοιπόν, κάθε τόσο πως ο τάδε «πατερούλης» (προχθές ο κ. Κόκκαλης, παραπροχθές ο κ. Βαρδινογιάννης, αύριο οποιοσδήποτε, αν δεν είναι απασχολημένος να προπηλακίζει διαιτητές) τα ‘ψαλε στους παίκτες της ομάδας του, τους κάθισε στο σκαμνί και τους απείλησε ότι «θα έχουν πρόβλημα αν δεν νικήσουν πάση θυσία» (αυτό το «θα έχετε πρόβλημα» μεταφράζεται σε «θα σας πάρει και θα σας σηκώσει, ανίκανοι», «μαύρο φίδι που σας έφαγε, κωθώνια» κ.ο.κ., ανάλογα με το προεδρικό ιδίωμα). Τα διαβάζουμε όλα αυτά, και τουλάχιστον οι μισοί θεωρούμε απολύτως φυσικό τον προεδρικό τσαμπουκά εναντίον τριαντάρηδων (οι περισσότεροί τους δυστυχώς στέκονται σαν ένοχα παιδιά μπροστά στην Εξουσία) και τον δικαιώνουμε γιατί «αγωνιούμε κι εμείς για το καλό της ομάδας μας». Ορισμένοι μάλιστα παίρνουν κατά γράμμα τις προεδρικές απειλές και επιτίθενται με κορνέδες και λοιπά γλυκίσματα κατά των παικτών. Τη μεγαλύτερη νομιμοποίηση όμως φοβάμαι ότι την προσφέρουμε όσοι γκρινιάζουμε. Γιατί γκρινιάζουμε με το μισό στόμα και με το άλλο μισό ουρλιάζουμε όταν πετυχαίνουμε γκολ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή