Οταν μας πιάνει το εξομολογητικό, στην παρέα, πάνω στην κουβέντα για τέσσερις ή δύο τροχούς, δεν δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε δύο τινά: πρώτον, ότι κατά τύχη ζούμε ακόμα, και δεύτερον, ότι επίσης κατά τύχη δεν έχουμε κόψει απότομα τη ζωή κάποιου συνανθρώπου μας, στις εθνικές οδούς, στο επαρχιακό δίκτυο, στην πόλη μέσα. Αφού ξεπεράσουμε δηλαδή με γελάκια το αγκαθάκι για το πώς πήραμε πολλοί το δίπλωμά μας, παραδεχόμαστε ότι έχουμε παρανομήσει αμέτρητες φορές οδηγώντας (κι άλλες τόσες ως πεζοί, αλλά τέλος πάντων), ότι στην πραγματικότητα δεν έχει περάσει μέρα χωρίς να κάνουμε τη στραβοτιμονιά μας. Και με κόκκινο έχουμε περάσει, και σφήνες έχουμε κάνει (κι όχι μόνο με το παπάκι), και στο κινητό έχουμε φλυαρήσει καθ’ οδόν, και τη ζώνη ή το κράνος τα πετάξαμε από πάνω μας γιατί ο λιμπερτίνος τράχηλός μας δεν ανέχεται τέτοια χαλινάρια, και μεθυσμένοι βγήκαμε στο δρόμο, με τα παιδιά πίσω, γιατί «εμάς δεν μας πιάνει το κρασί», και, και…
Θα μας τρομάξει τώρα ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, όπως κι όταν ψηφιστεί; Θα μας τρομάξουν τα νέα πρόστιμα, είτε μείνουν στα δυσθεώρητα ανακοινωθέντα ύψη τους είτε μειωθούν σε κάπως ανεκτά επίπεδα; Κάποιοι, ναι, θα αλλάξουν τις οδηγικές τους συνήθειες, για οικονομικούς λόγους και μόνο. Ετσι συνέβη, ας πούμε, με το κράνος: όταν έγινε τσουχτερό το πρόστιμο και πύκνωσαν οι έλεγχοι, λιγόστεψαν οι παραβάτες, λόγω της απειλής και του κόστους όμως, όχι αυθορμήτως και ενσυνειδήτως. Ως εκ τούτου, ακόμα και οι «συνετισθέντες», επί καλοκαιρίας το κρατάνε στο χέρι τους το κράνος (προφανώς για να προστατεύει τον αγκώνα τους, κι ας έχει μικρότερη σημασία από την κεφαλή τους), με το επιχείρημα έτοιμο στην άκρη των χειλιών: «μα ζεσταίνομαι».
Ποτέ δεν μας λείπουν τα επιχειρήματα και οι δικαιολογίες, άλλωστε το πιο δύσκολο πάντοτε είναι να πείσουμε τον εαυτό μας, να τον ξεγελάσουμε, τάχα δεν μας χαλάει το πιοτί, τάχα ελέγξαμε την κίνηση πριν φύγουμε με κόκκινο, τάχα βιαζόμαστε γιατί χτύπησε σκωληκοειδίτιδα τη γιαγιά μας. Τώρα, το ύψος των προστίμων, καθώς και η συσχέτισή τους με το μηνιάτικο των τροχονόμων, μας παρέχει το δικαίωμα να δώσουμε αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο στην οδηγική μας ελευθεριότητα. Ακόμα κι αν τα αυτοκίνητα εξοπλιστούν με ποικίλους αισθητήρες, ας πούμε με τσιπάκια που θα μυρίζονται αν είμαστε πιωμένοι και δεν θα επιτρέπουν να πάρει μπρος το γιώτα χι μας, θα βρούμε κόλπο να ξεγλιστρήσουμε, όπως βρήκαμε και με το ηχητικό σήμα που ακούγεται όταν δεν βάζουμε τη ζώνη. Κακά τα ψέματα. Τον «κόφτη» δεν τον έχει ανάγκη η μηχανή μας. Το μυαλό μας τον έχει.