Το γνωστό (και ελαφρώς… «σόκιν»!) ανέκδοτο «από οργάνωση σκίζουμε – γυναίκες δεν έχουμε…» θυμίζουν (και, δυστυχώς με διαχρονική και διακομματική συνέπεια!) συγκεκριμένες πολιτικές δράσεις και μάλιστα σε πολύ ευαίσθητους και κρίσιμους τομείς όπως αναμφίβολα αποτελεί η οικονομική ανάπτυξη της χώρας… Για την οποία όλοι κόπτονται, ομνύουν ότι θα την υπηρετήσουν και θα την προάγουν (μαζί με την έρμη «ανταγωνιστικότητα», στην οποία ήταν αφιερωμένο από την ελληνική κυβέρνηση και… ολόκληρο το 2005, με «αποτέλεσμα» με το που έκλεισε να διαπιστωθεί ότι στη συγκεκριμένη χρονιά, ως χώρα πέσαμε ακόμη πιο χαμηλά στον σχετικό «δείκτη»!) και τελικά… «από οργάνωση και διακηρύξεις καλά πάμε…», αλλά φευ μόνο μέχρις εκεί! Και δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε απλώς πως η σημερινή κυβέρνηση είχε «δεσμευθεί» προεκλογικά πως το πρώτο μέλημά της, με το που θα αναλάμβανε τις ευθύνες διακυβέρνησης του τόπου, θα ήταν η ΑΜΕΣΗ (που σημαίνει: τον είχαν έτοιμο!) ψήφιση του νέου αναπτυξιακού νόμου (γι’ αυτό και ως αντιπολίτευση δεν είχε ψηφίσει τον προηγούμενο που είχε φέρει το ΠΑΣΟΚ!), «μόνο» που… ο σχετικός (και θεωρητικά επεξεργασμένος, «έτοιμος»!) νόμος ήρθε τελικά στη Βουλή… Δεκέμβριο του 2004! Τρέχα, δηλαδή, να βρεις τι και πού θα επενδύσεις.
Γυρεύουμε σαν… τρελοί, ως χώρα, επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη, αλλά όταν έρθει η στιγμή «συν Αθηνά…» να κουνήσουμε (της ευγενείας ο πληθυντικός – στην κυβέρνηση αναφερόμαστε…) και εμείς το δακτυλάκι μας, ή το… ξεχνάμε ή καθυστερούμε απελπιστικά! Πάρτε για παράδειγμα τα περιβόητα «Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα» (ΠΕΠ) που αφορούν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, τη διαπιστωμένη, με άλλα λόγια, «ραχοκοκαλιά» της εθνικής μας οικονομίας και της παραγωγικής μας προσπάθειας: είχε ορισθεί ως δεσμευτική τελευταία προθεσμία για την υποβολή των σχετικών προτάσεων των επιχειρήσεων, προκειμένου να τύχουν βοήθειας και επιδοτήσεων, η 15η Ιουνίου 2006. Και είχε διακηρυχθεί επίσημα, πως επί των αιτήσεων που θα υποβάλλονταν στις τράπεζες (έτσι προβλέπει το σύστημα) θα υπήρχαν συγκεκριμένες απαντήσεις για το «πού» και το «πόσο» θα υπήρχαν επιδοτήσεις, το ΑΡΓΟΤΕΡΟ μέσα σε ένα τρίμηνο, δηλαδή μέχρι 15 Σεπτεμβρίου 2006…
Ετρεξαν οι «μικροί και μεσαίοι» επιχειρηματίες ανά την επικράτεια να κάνουν το κουμάντο τους, να δουν πόσα χρήματα έχουν οι ίδιοι, πόσο μπορούν να προσδοκούν από τις επιδοτήσεις, και τελικά να υποβάλουν τα «επιχειρησιακά προγράμματά» τους, τις προτάσεις τους δηλαδή για τις σχεδιαζόμενες παραγωγικές επενδύσεις τους. Τις υπέβαλαν και… περιμένουν ακόμη! Πέρασε «φυσικά» (μιας και μιλάμε για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας!) το προβλεπόμενο («δεσμευτικό» υποτίθεται…) τρίμηνο, παρήλθε η 15η Σεπτεμβρίου, φθάσαμε στις… 15 Δεκεμβρίου, θα αρχίσουμε οσονούπω να λέμε «Καλά Χριστούγεννα – αίσιο και ευτυχισμένο το… 2007!», αλλά όσο είδατε εσείς που ΔΕΝ υποβάλατε προτάσεις για «Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα» απάντηση από τους «αρμοδίους», άλλο… τόσο είδαν και οι έρμοι μικρομεσαίοι (η ραχοκοκαλιά!) επιχειρηματίες που θέλουν να κάνουν επενδύσεις, να αυγατίσουν την επιχείρησή τους, να αναπτυχθούν, να γίνουν ανταγωνιστικότεροι!
Που πάει να πει, πως οι όποιες επενδύσεις θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν (και θα πραγματοποιούνταν, σίγουρα κάποιες…) μέσα στη χρονιά που φεύγει, χάθηκαν. Και από τη νέα χρονιά, «βλέπουμε» – καλά να ‘μαστε! Τώρα τι σόι έγνοια για «αναπτυξιακή πολιτική», για αιμοδότηση της μικρομεσαίας επιχείρησης, για προσπάθεια περιφερειακής κατανομής της ανάπτυξης, ρωτήστε τους «αρμόδιους»!
Διαμαρτύρονται, ακόμη, οι άνθρωποι που εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε αυτό το πεδίο των «αναπτυξιακών» προγραμμάτων, πως έχουν αρμοδίως προτείνει ένα σωρό φορές, οι διαδικασίες που προβλέπονται να απλοποιηθούν και να γίνουν όσο πιο πρακτικές και αποτελεσματικές γίνεται – πάντα με στόχο το πραγματικό κίνητρο για παραγωγικές επενδύσεις και όχι ή (έστω ασύγγνωστη, λόγω…. νεοελληνικού «κεκτημένου» της στείρας γραφειοκρατίας!) την ταλαιπωρία και την αποθάρρυνση των ανθρώπων που θέλουν να αναπτύξουν την επιχείρησή τους. Ζητούν, λ.χ., προς την κατεύθυνση της αύξησης της απορροφητικότητας των πόρων, τα προγράμματα (λ.χ. ΕΠΑΝ) να μένουν ανοικτά χωρίς συγκεκριμένες προθεσμίες υποβολής (όπως ο αναπτυξιακός νόμος) έτσι ώστε οι υποψήφιοι επενδυτές να έχουν πιο ώριμη επιχειρηματική στρατηγική και να μην οδηγούνται σε βεβιασμένες επιχειρηματικές επιλογές στο… «μάνι μάνι» για να μην ξεφύγουν από τις προθεσμίες – το πρόβλημα δεν είναι να «προκάνουμε» τις προθεσμίες για να μη χάσουμε τα προγράμματα, αλλά να κάνουμε μελετημένες και ΣΩΣΤΕΣ επενδυτικές και παραγωγικές επιλογές!
Οι συγκεκριμένες (και συνήθως… ασφυκτικές λόγω προηγηθεισών καθυστερήσεων του «συστήματος»…) προθεσμίες υποβολής των προτάσεων για τα προγράμματα δημιουργούν και ένα ακόμη πρόβλημα: προκαλούν εκ των πραγμάτων… «συνωστισμό» επενδυτικών προτάσεων στα γραφεία των αξιολογητών, που και αυτοί με τη σειρά τους… βιάζονται «για να προκάνουν», με αποτέλεσμα η πραγματικά ενδελεχής και συνεπώς ποιοτικότερη και ουσιαστικότερη αξιολόγησή τους να μην αποτελεί πρώτη και βασική προτεραιότητα – με προφανείς επιπτώσεις σε όλη την «αλυσίδα» που ακολουθεί…
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως «δεν θέλουν!» οι πολιτικές ηγεσίες να γίνουν επιτέλους κάποια… στοιχειώδη και αυτονόητα βήματα προς το λογικό προσδοκώμενο στόχο, τον «υπεσχημένο» – την ανάπτυξη. Απλώς αποδεικνύονται ή… άσχετες, ή έρμαια της διαρκούς, μόνιμης, υπερκομματικής και ακατάβλητης βλακείας της γραφειοκρατίας. Και άντε τώρα να μπεις στο «δίλημμα» να… διαλέξεις τι από τα δύο ισχύει! Καλό Σαββατοκύριακο!