H νέα εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας για την απαγόρευση της χρήσης κινητών στα σχολεία αποδεικνύει ότι η θεαματική τρομοκρατία του στυλ «πονάει πόδι, κόβουμε πόδι» έχει μεγάλη πέραση. Η εντατική χρήση του κινητού στην Ελλάδα -και μάλιστα από τρυφερή ηλικία- συνδέεται με άλλα φαινόμενα της σύγχρονης ζωής. Η απαγόρευση φανερώνει απλώς το μέγεθος της απελπισίας.
Συνήθως απελπιζόμαστε όταν αγγίξουμε την κορυφή του παγόβουνου, όταν δηλαδή εκτραχηλιστούν οι συμπεριφορές που οδήγησαν στην παγίωση μιας συνήθειας. Αλλά θα έπρεπε να το περιμένουμε: όταν το 74% των μαθητών Γυμνασίου και το 96,4% των μαθητών Λυκείου χρησιμοποιεί καθημερινά κινητό τηλέφωνο, η χρήση της κινητής τηλεφωνίας είναι ήδη εξαρτημένο αντανακλαστικό. Ζούμε σε μια κοινωνία που ωθεί τα παιδιά να εκτονώνονται εδώ και τώρα, να ικανοποιούν το θυμικό τους, να καταναλώνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, να επικοινωνούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν υπάρχουν όρια, όπως λέει κι η διαφήμιση. Ούτε στην επικοινωνία ούτε στην ικανοποίηση της επιθυμίας ούτε στη δοξολογία του Εγώ.
Τα κινητά τηλέφωνα μπήκαν στα ελληνικά σχολεία, μαζί με όλα τα άλλα εξαρτήματα που δεν αντέχουν να αποχωριστούν τα παιδιά. Στα χρόνια του νηπιαγωγείου είναι φυσικό: τα μικρά πηγαίνουν στους παιδικούς σταθμούς με τον λούτρινο αρκούδο τους, αλλά υποτίθεται ότι στα σχολικά χρόνια χάνουν σιγά σιγά την κοινωνική ανασφάλεια που τους ωθεί να αναζητούν υποκατάστατο εκείνου του πρώτου αρκούδου. Τι γίνεται όμως όταν η κοινωνική ανασφάλεια είναι το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης ελληνικής ζωής; Πώς να ζητήσουμε από ένα παιδί να αφήσει στο σπίτι το κινητό του, όταν ο μπαμπάς και η μαμά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τη δική τους συσκευή;
Στα σπίτια φίλων όλες οι συζητήσεις διακόπτονται όταν χτυπάει το κινητό. Οι κώδικες ευγένειας έχουν καταστρατηγηθεί, οι κώδικες ανθρωπιάς επίσης. Ακόμη κι αν διηγείσαι τον πόνο σου σε κάποιον θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό να σε διακόψει για να απαντήσει στο κινητό του. Τα παιδιά γνωρίζουν από πρώτο χέρι τον πυρήνα της αγένειας, της ουσιαστικής αδιαφορίας, του εγωτισμού, αλλά και της μανίας με τη διασκέδαση. Από τα γεννοφάσκια τους ακόμη τα Ελληνόπουλα «διασκεδάζουν» με animators, δεν νοείται παιδικό πάρτι χωρίς κλόουν. Το λουξ παιδικό πάρτι είναι η άλλη όψη του λουξ νεοελληνικού γάμου. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι η καταναλωτική ευφορία είναι αναπόδραστη: δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι ζωής, άλλοι τρόποι διεκδίκησης της ευτυχίας. Το υπουργείο, θορυβημένο κυρίως από τα επεισόδια της Αμαρύνθου, κάνει λόγο για τους κινδύνους που διατρέχουν οι μαθητές από τη χρήση του κινητού. Οι βαθύτεροι κίνδυνοι, κρυμμένοι καλά, μας αφορούν όλους.