Το πρόβλημα του Ιράκ είναι τόσο μεγάλο που δύσκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί, όχι μόνο την τρέχουσα κατάσταση, αλλά και ποια πρέπει να είναι η επόμενη κίνηση, εφόσον οι Αμερικανοί αποφασίσουν να αποχωρήσουν. Κάθε φορά που έχω να αντιμετωπίσω ένα μεγάλο πρόβλημα στη Μέση Ανατολή επιστρέφω πάντοτε στον πυρήνα της ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης.
Θεωρώ ότι η διένεξη Ισραήλ και Παλαιστίνης συνιστά ως προς τη «μεγάλη σύγκρουση των πολιτισμών» που διεξάγεται μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και της Δύσης, ό,τι ακριβώς υπήρξε ο ισπανικός εμφύλιος για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ισπανικός εμφύλιος (1936-1939) υπήρξε το πεδίο όπου οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις δοκίμασαν πολλά όπλα και τακτικές τις οποίες ανέπτυξαν αργότερα σε μεγαλύτερη κλίμακα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντίστοιχα η διένεξη Ισραήλ και Παλαιστίνης ήταν το περιορισμένο πεδίο δοκιμής πολλών όπλων και τακτικών, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια σε ευρεία κλίμακα. Συνεπώς, μελετώντας την πρόοδο της ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης μπορεί να μάθει κανείς πολλά σχετικά με την εξέλιξη του μεγαλύτερης κλίμακας πολέμου στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Για παράδειγμα η αεροπειρατεία τελειοποιήθηκε ως όπλο της τρομοκρατίας στο πλαίσιο της ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης και στη συνέχεια παγκοσμοιοποιήθηκε όπως και οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Η ειρηνευτική διαδικασία του Οσλο, η οποία αποτέλεσε, σύμφωνα με αναλυτές, απόπειρα του Ισραήλ να εξουσιοδοτήσει έναν Παλαιστίνιο εταίρο με τον οποίο μπορούσε να διαπραγματευτεί, δοκιμάστηκε αρχικά τότε εκεί και στη συνέχεια υλοποιήθηκε με διαφορετικό τρόπο σε μεγαλύτερη κλίμακα με τις αμερικανικές επεμβάσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Οι ΗΠΑ αποπειράθηκαν να δημιουργήσουν Αραβες και Αφγανούς εταίρους για να προωθήσουν μια προοδευτική, δημοκρατική ατζέντα στον μουσουλμανικό κόσμο.
Δυστυχώς, η ειρηνευτική διαδικασία του Οσλο απέτυχε σε μικρή κλίμακα, όπως συμβαίνει τώρα σε μεγάλη κλίμακα με το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Τι θα πρέπει λοιπόν να ακολουθήσει; Θα πρέπει και πάλι να εξετάσουμε όσα συνέβησαν στο πεδίο της ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης. Το Ισραήλ αποφάσισε να χτίσει ένα τείχος, ως αποτέλεσμα της παλαιστινιακής ιντιφάντα του 2000-2004.
Ποια θα ήταν η αντιστοιχία για τη σχέση της Δύσης με τον μουσουλμανικό κόσμο; Το τείχος; Ορισμένοι το επιδιώκουν αντιδρώντας στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., το οποίο θα ήταν ένα τεράστιο λάθος. Πώς μπορούμε να προστατευτούμε από την τρέλα που επικρατεί στη Μέση Ανατολή; Χτίζοντας ένα εικονικό τείχος, θέτοντας τέλος στην πετρελαϊκή μας εξάρτηση, η οποία αποδεικνύεται εξόχως αποσταθεροποιητικός παράγοντας και για τις δύο πλευρές. Είναι τρομερό για μας καθότι οι εξαρτημένοι σπανίως αποκαλύπτουν την αλήθεια στους προμηθευτές τους. Η μοναδική περίπτωση να καταστούμε απότομα ειλικρινείς μαζί τους θα είναι να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, επενδύοντας στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και αυξάνοντας τον φόρο στη βενζίνη, ούτως ώστε να καταστούμε ενεργειακά αυτόνομοι.
Η πετρελαϊκή μας αυτονομία θα μας προστατέψει από τα χειρότερα στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Τα καθεστώτα αυτά δεν πρόκειται να προωθήσουν ριζικές μεταρρυθμίσεις, όσο επωφελούνται από τα υψηλά κέρδη που τους αποφέρει το πετρέλαιο, γεγονός που τους επιτρέπει να διατηρούν κλειστές κοινωνίες και απαρχαιωμένα εκπαιδευτικά συστήματα και ελεγχόμενες βιομηχανίες, οι οποίες δεν μπορούν να συναγωνιστούν στην παγκόσμια αγορά. Ολοι ρωτούν ποιο είναι το εναλλακτικό σχέδιο των ΗΠΑ για το Ιράκ. Θα προκύψει το συντομότερο δυνατό, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, όπως ακριβώς το Ισραήλ αποχώρησε από τη Γάζα.
Τότε θα χτίσουμε ένα τείχος ενεργειακής αυτονομίας, το οποίο θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε με κάθε ειλικρίνεια τις διαπραγματεύσεις με τους πιο προοδευτικούς Αραβες και μουσουλμάνους με στόχο τις μεταρρυθμίσεις, χωρίς να είμαστε όμηροι στους πιο κακεντρεχείς.