Κατάλαβα πόσο επιφανειακό μέσο είναι η τηλεόραση αρκετά νωρίς στην καριέρα μου. Είχα μόλις κάνει μία, σπουδαία στο επηρμένο μυαλό μου, ανταπόκριση από τον Λευκό Οίκο και τηλεφώνησα σε στενό μου συγγενή να δω πώς της φάνηκαν τα όσα βαθυστόχαστα είπα. «Σε παρακαλώ, παιδάκι μου, μην ξαναφορέσεις αυτήν την καμπαρντίνα, δεν σου πάει καθόλου», ήλθε η αποστομωτική απάντηση. «Μα δεν άκουσες αυτά που είπα για τον Μπους και τον Μητσοτάκη;» επέμενα για να ακολουθήσει το τελειωτικό χτύπημα: «κάτι είπες που δεν κατάλαβα ακριβώς. Αλλά, βρε παιδί μου, μάθε να δένεις τη γραβάτα σου!»
Τα σκεπτόμουν αυτά τις προάλλες όταν ανακάλυψα πόσο άδικος μπορείς να γίνεις στην τηλεόραση, είτε από βιασύνη είτε από υπερβολικό εξυπνακισμό. Αφορμή; Γνώρισα από κοντά ένα από τα «νέα πρόσωπα» που είχε προσπαθήσει να επιβάλει ο Γιώργος Παπανδρέου, τα περισσότερα εκ των οποίων «δεν του βγήκαν». Μου έκανε εντύπωση το επίπεδο, το ήπιο ύφος και ο «πολιτικός πολιτισμός» του εν λόγω στελέχους. Και μετά θυμήθηκα πως μόλις είχε πρωτοεκλεγεί σε κάποια κορυφαία θέση, είχα βιασθεί να πω πως «δεν θα τα βγάλει πέρα σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο, άρα δεν κάνει γι’ αυτήν τη θέση». Δηλαδή ο παλαιός Καραμανλής που δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει κατανοητός σε ένα παράθυρο ή ο Σημίτης δεν θα έκαναν για πολιτικοί στην εποχή μας;
Οι 100-200 άνθρωποι που «ελέγχουμε» την ιδιωτική τηλεόραση έχουμε επιβάλει έναν ιδιότυπο ρατσισμό, αποκλείοντας οιονδήποτε έχουμε την υποψία ότι δεν «θα πουλήσει». Δεν πειραματιζόμαστε, δεν δοκιμάζουμε, περιοριζόμαστε στους μαϊντανούς με συγκεκριμένους ρόλους: τον κονφερασιέ υφυπουργό, τον ανιματέρ βουλευτή της Β΄ Αθηνών, πολιτικούς που σε ευρωπαϊκές χώρες θα εμφανίζονταν μετά τις 12 σε χιουμοριστικές εκμπομπές. Αυτούς ξέρουμε, αυτούς πουλάμε, αυτούς βλέπουμε στα ίδια και τα ίδια μέρη. Οσο πιο γραφικοί είναι, όσο πιο χαβαλέ κάνουν, τόσο το καλύτερο. Ελπίδα μας πως εσείς την επόμενη μέρα θα συζητάτε «τι του είπε ο μεγάλος». Βεβαιότης μας πως αν βγάζαμε τον ειδικό, τον καθηγητή, τον σοβαρό πολιτικό θα… βυθιζόμασταν από πλευράς τηλεθέασης.
Ο τηλεοπτικός μας ρατσισμός αποκλείει πολλά και ικανά στελέχη όλων των κομμάτων από το γυαλί και αναπαράγει ένα αυτοτροφοδοτούμενο κλειστό σύστημα. Ας μην αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η τηλεόραση δεν μπορεί να κάνει σοβαρή κουβέντα για κανένα μείζον θέμα της ελληνικής κοινωνίας.