Το καλό είναι ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει το σωστό. Το κακό είναι ότι αποφάσισε να το κάνει με λάθος τρόπο. Και κοινοβουλευτικά, και επικοινωνιακά, και σε επίπεδο χειρισμών. Το κορυφαίο και πολύ φορτισμένο θέμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ κινδυνεύει να γίνει κάτι σαν τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία. Ολα θα ανακατευτούν σε ένα καζάνι, και τον χυλό θα τον χρησιμοποιήσουν οι συντηρητικοί (εχθροί κάθε μεταρρύθμισης) για να προσπαθήσουν να αναβάλουν ή να ακυρώσουν την πώληση.
Κατ’ αρχήν κοινοβουλευτικά. Οπως έγραψε χθες ο κ. Νίκος Νικολάου «στο φορολογικό νομοσχέδιο εντάσσονται οι αλλαγές στον ΟΤΕ, που είναι μείζον πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα και άξιζαν όχι απλώς ένα δικό τους νομοθέτημα, αλλά και μια προηγούμενη εξαντλητική συζήτηση με τους συνδικαλιστές, τα κόμματα κ. λπ.» Αλλά και ο ανεξάρτητος βουλευτής κ. Στέφανος Μάνος δήλωσε ότι «ακόμη και εγώ που είμαι 100% υπέρ της πλήρους ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ ενοχλούμαι με τη μεθόδευση αυτή της κυβέρνησης να εντάξει με τη μορφή τροπολογίας τις αλλαγές στον ΟΤΕ σε άσχετο νομοσχέδιο».
Επικοινωνιακά, έμπλεξε η αλλαγή του Γενικού Κανονισμού Εργασίας, με την πώληση ενός πακέτου μετοχών. Ετσι μια μεταρρύθμιση που σύμφωνα με τον κ. Γιώργο Αλογοσκούφη είναι αναγκαία, είτε ιδιωτικοποιηθεί είτε μείνει κρατικός ο οργανισμός μπορεί να χαθεί μέσα στις κραυγές για «ξεπούλημα».
Επειδή δύο λάθη δεν έκαναν ένα σωστό η κυβέρνηση δοκίμασε τα τρία. Από την παραχώρηση του μάνατζμεντ σε στρατηγικό επενδυτή περάσαμε σε προθέσεις «συμμετοχικής διοίκησης». Με αυτήν την κίνηση η κυβέρνηση πιθανώς να ξορκίζει τους εφιάλτες της περιόδου 1990-1993 (η Ν. Δ. έπεσε εξαιτίας της εκπεφρασμένης επιθυμίας της να παραχωρήσει το μάνατζμεντ σε στρατηγικό επενδυτή), αλλά δημιουργεί πολλά προβλήματα. Κατ’ αρχήν υπονομεύει την πώληση. Με άλλους και καλύτερους για τον πωλητή όρους αγοράζει ένας σοβαρός τηλεπικοινωνιακός οργανισμός όταν θα αναλάβει το μάνατζμεντ και με άλλους όρους θα πάρει το ρίσκο της συμμετοχικής διοίκησης. Οι θολές διοικήσεις μετριούνται και χρηματοοικονομικά και το αντίτιμο σαφώς θα είναι μικρότερο.
Αυτήν τη στιγμή υπάρχει ένα κερδοφόρος (λόγω της μονοπωλιακής κατάστασης) οργανισμός. Επειδή η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας διαβρώνει τον μονοπωλιακό χαρακτήρα των τηλεπικοινωνιών, η κερδοφορία θα είναι σε λίγα χρόνια παρελθόν. Αρα ο ΟΤΕ πρέπει να πωληθεί χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους. Το αντίτιμο για την πώληση του συνολικού πακέτου (με την παραχώρηση του μάνατζμεντ) θα είναι πολύ μεγαλύτερο, απ’ ό, τι η τμηματική μετοχοποίηση (με την συμμετοχική διοίκηση).
Η κυβέρνηση έμπλεξε πάλι στις λογικές του μεσαίου δρόμου. Πρόσθεσε λίγο από φιλελεύθερη πολιτική, έβαλε και λίγο κρατικισμό και επιχειρεί να εξασφαλίσει τη χρυσή τομή, έτσι ώστε και ο ΟΤΕ να παραχωρηθεί και αντιδράσεις να μην υπάρξουν. Ενώ ξέρει το σωστό ντρέπεται να το πει και θαρραλέα να το προωθήσει.
Δυστυχώς, με την τακτική αυτή υπονομεύονται οι μεταρρυθμίσεις. Ηδη ακούγονται υποβολιμαία ερωτήματα «για το ποιος θα ορίζει τα τιμολόγια», και ότι ένα ιδιωτικός οργανισμός «θα πιει το αίμα των συνδρομητών με το μπουρί της σόμπας». Αποσιωπάται το γεγονός ότι υπάρχει η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕ&ΤΤ) που ήδη και με κρατικό τον ΟΤΕ ρυθμίζει τα τιμολόγια.
Η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ είναι μια στρατηγική επιλογή της χώρας. Οχι μόνο για τις τηλεπικοινωνίες. Αλλά για το συνολικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Γι’ αυτό χρειαζόταν μεγαλύτερη προσοχή και περισσότερη ζύμωση των επιχειρημάτων υπέρ της αποκρατικοποίησης.