Περί όνου (ή ΟΛΠ) σκιάς…

Κι αν σας έλεγα ότι όλη η «βαβούρα» και ο «σαματάς» που παρουσιάζει καθημερινά η τηλεόραση αλλά και μερίδα του Τύπου σχετικά με τα «εφιαλτικά σενάρια» για το λιμάνι του Πειραιά είναι «κουραφέξαλα»; Κι αν σας έλεγα ότι ακόμη κι αν κλείσει ο ΟΛΠ το λιμάνι (lock-out) η αγορά δεν θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα και σε ελάχιστο χρόνο θα καλύψει διά ξηράς ή αέρος τα κενά της; Κι αν σας έλεγα ότι όλοι αυτοί οι (αυτο)αποκαλούμενοι «φορείς» που βγαίνουν στην τηλεόραση και θρηνούν για την «ασφυξία της αγοράς» είναι οι πρώτοι που παροτρύνουν την κυβέρνηση «να μην υποχωρήσει στον εκβιασμό των λιμενεργατών»; Λόγω τιμής, αυτή είναι η αλήθεια. Οσο για τον ΟΛΠ; Πολύ απλά, δεν είναι κρατικός. Είναι ιδιωτικός, ανήκει και διοικείται, όπως και όλος ο δημόσιος τομέας (ΔΕΚΟ, νοσοκομεία κ.λπ.) από τους συνδικαλιστές του! Το πανίσχυρο αυτό «λόμπι», με «άκρες» στα κέντρα εξουσίας και, φυσικά στα ΜΜΕ, κινητοποιεί κάμερες και πένες, οργανώνει στο «πιτς-φιτίλι» πρες-κόνφερενς, βομβαρδίζει τα ΜΜΕ με «δελτία Τύπου» και δημιουργεί, σχεδόν πάντοτε, την εικόνα που θέλει. Ετσι και τώρα, στον ΟΛΠ, οι αδρώς αμειβόμενοι συνδικαλιστές, επικεφαλής μιας δαιδαλωδώς και σκανδαλωδώς διαμορφωμένης τάξεως, εκμεταλλευόμενοι τον αντιπολιτευτικό οίστρο μερίδας των ΜΜΕ αλλά και, γενικότερα, την τάση προς «τρομολαγνεία» της τηλεοράσεως (τι καλύτερο να σου τύχει όταν μπορείς, αμέσως μετά την μαυρισμένη στο ξύλο ληστευθείσα γιαγιά να ρίξεις και μια «ασφυξία στην αγορά ενόψει εορτών»;) προσπαθούν -ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής- να δημιουργήσουν κλίμα πανικού στους καταναλωτές. Λες και η αγορά κρέμεται από δέκα κοντέινερ με κινέζικα στολίδια ή πλαστικά παιγνίδια, που πωλούνται πλέον σωρηδόν στα δήθεν «παιδικά» καταστήματα, μέσα σε άθλιες πλαστικές σακούλες, χωρίς καν συσκευασία δώρου! Ε, λοιπόν, ακόμη κι αν κλείσει το λιμάνι, η αγορά δεν θα πάθει το παραμικρό! Και είναι ν’ απορεί κανείς με το πώς αυτή η ολιγάριθμη διαπαραταξιακή και διακομματική ομάδα, μπορεί και «φέρνει βόλτα» ολόκληρο το σύστημα! Και δεν βγαίνει η κυβέρνηση -η όποια κυβέρνηση- να εξηγήσει στον κόσμο τι ακριβώς συμβαίνει, τι θέλει να κάνει στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και στο Τυμπάκι, πώς και γιατί θέλει να αλλάξει το καθεστώς στα λιμάνια. Το πρόβλημα της κυβερνήσεως δεν είναι μόνο επικοινωνιακό. Είναι, κυρίως, πρόβλημα αυτοπεποιθήσεως. Η κοινωνία έχει ωριμάσει, έχει ήδη ξεπεράσει τις «φόρμες» και τις αγκυλώσεις του ’80 και του ’90 και είναι έτοιμη να δεχθεί τις αλλαγές. Εκείνη που δείχνει να τις φοβάται είναι η κυβέρνηση. Αν δεν υπερβούν οι κυβερνώντες το σύνδρομο της ανασφάλειας, που χαρακτηρίζει -δυστυχώς- το σύνολο σχεδόν του πολιτικού δυναμικού της χώρας, θα γυρίσουμε στην εποχή του ’70. Στα χρόνια που ο «προτέστ» ανατολικο-ευρωπαϊκός κινηματογράφος, μιλούσε για τον «άνθρωπο που έβλεπε τα τρένα να περνούν». Ετσι, όπως βλέπουμε σήμερα να περνούν δίπλα μας οι επενδύσεις, για να καταλήξουν σε λιμάνια ξένα…