Το τέλος της πυρηνικής αμφισημίας του Ισραήλ

Το τέλος της πυρηνικής αμφισημίας του Ισραήλ

2' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ασυγχώρητος, απαράδεκτος, εδώ και τώρα να παραιτηθεί… Οταν η πολιτική υποκρισία ξεπερνά τα όρια του πολιτικώς ορθού, τότε μετατρέπεται σε απροκάλυπτη κοροϊδία και είναι ηθική υποχρέωσή μας να την καυτηριάζουμε. Από προχθές, ημέρα κατά την οποία ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμερτ παραδέχθηκε δημοσίως το αυτονόητο, ότι το Ισραήλ είναι πυρηνική δύναμη, ο πολιτικός κόσμος της χώρας βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Μερίδα του Τύπου μάλιστα, από κοινού με την αντιπολίτευση, η οποία μοιάζει με απατημένη σύζυγο που μαθαίνει τελευταία τις απιστίες του ανδρός της, ζητεί την κεφαλήν του πρωθυπουργού επί πίνακι. Διέρρηξε, λένε, το δόγμα της πυρηνικής αμφισημίας του Ισραήλ.

Εδώ και δεκαετίες, το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ έμοιαζε με το μυστικό της Πουλτσινέλα στην κομέντια ντελ άρτε. Το ήξεραν δηλαδή και οι πέτρες, αλλά δημοσίως όλοι τηρούσαν σιγή ιχθύος. Η έρημος Νεγκέβ στον ισραηλινό νότο αποτελούσε στα διεθνή αμυντικά περιοδικά συχνά σημείο αναφοράς της πυρηνικής αμυντικής δεινότητας της χώρας. Το επίσημο κράτος, όμως, στηριζόταν στην πολιτική του διφορούμενου. «Ναι μεν, αλλά». Ακόμη και η περίπτωση του «καταδότη» Βανούνου, του τεχνικού του ατομικού ερευνητικού κέντρου Ντιμόνα στην ισραηλινή έρημο που προ 20ετίας αποκάλυψε σε βρετανική εφημερίδα την ύπαρξή του και φυσικά τιμωρήθηκε με 16ετή κάθειρξη, σχεδόν σβήστηκε από τη σκέψη των πολλών, παραμένοντας απλώς ως υποψία.

Το νήμα της πυρηνικής ιστορίας του Ισραήλ θα πρέπει να αναζητηθεί πίσω στο 1956, όταν ο Σιμόν Πέρες (πατέρας του ισραηλινού πυρηνικού προγράμματος) έπεισε τη Γαλλία να συμβάλει ώστε το Ισραήλ να αποκτήσει πυρηνικά, στο πλαίσιο των μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών για το Σουέζ και την Αίγυπτο. Στη συνέχεια, ήταν βεβαίως το Ισραήλ που ποδηγέτησε τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Καΐρου και τροφοδότησε τις δυτικές δυνάμεις με μυστικά στοιχεία για τις αντίστοιχες φιλοδοξίες του Σαντάμ, το 1991. Ως χθες, το Ισραήλ ζούσε σε κλίμα αλληλεγγύης των ενόχων, σ’ ένα esprit du corps. Τι άλλαξε όμως και ο Ολμερτ προέβη σ’ αυτή την αποκάλυψη; Δεν τίθεται θέμα λεκτικής του απροσεξίας. Ο κ. Ολμερτ επέλεξε το ταξίδι στη Γερμανία για να στείλει μήνυμα με πολλαπλούς παραλήπτες. Και πρώτα απ’ όλα προς το Ιράν. Η επίσκεψή του συνέπεσε με το άνοιγμα της διάσκεψης της Τεχεράνης για την ανυπαρξία του Ολοκαυτώματος. Παράλληλα, ο πρωθυπουργός απάντησε στον νέο υπουργό Αμύνης των ΗΠΑ Ρόμπερτ Γκέιτς, ο οποίος κατά την εθιμοτυπική ακρόαση στο Κογκρέσο περιέλαβε το Ισραήλ στη λίστα των πυρηνικών κρατών που περιβάλλουν το Ιράν. Τελευταίος αποδέκτης, η Γερμανία. Η ασαφής στάση της απέναντι στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, «Διπλωματία ναι, επίθεση όχι. Ας μην ξεχνάμε τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών μας», μάλλον εκνευρίζει το Ισραήλ.

Οι αποκαλύψεις Ολμερτ δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Προσφέρουν, όμως, έδαφος για επιχειρηματολογία στα κράτη που εναποθέτουν την ασφάλειά τους στα πυρηνικά και που ανησυχούν για τις φιλοδοξίες του Ιράν να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη της Μέσης Ανατολής, ελλείψει άλλου αραβικού Γολιάθ!

Το δόγμα της πυρηνικής αμφισημίας λειτούργησε αποτελεσματικά τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Αχμαντινετζάντ, το Διαδίκτυο, ο Γκέιτς, ο Πέρες και τώρα ο Ολμερτ το ακυρώνουν. Ισως γιατί αντιλαμβάνονται ότι το νέο υπερ-ασταθές περιβάλλον απαιτεί πολιτικό ρεαλισμό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή