Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τα όσα δημοσίως λέγονται και γράφονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αναφορικά με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Δυστυχώς, πλην μάλλον ελαχίστων εξαιρέσεων, πρόκειται για μια διαδικασία η οποία ελάχιστη έως ανύπαρκτη σχέση έχει με αυτό που θα ήταν αναγκαίο (και) αυτές τις ημέρες: Με έναν δημόσιο διάλογο ουσίας, δηλαδή. Αντιθέτως, παρατηρούμε παράλληλους μονολόγους, στην πλειοψηφία τους γεμάτους εμπάθεια και κενούς επιχειρημάτων. Γινόμαστε θεατές μιας διαρκούς προσπάθειας εύκολου και φτηνού εντυπωσιασμού, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η εκτόξευση υβριστικών χαρακτηρισμών και κατηγοριών εναντίον όλων όσοι απλώς τυχαίνει να έχουν διαφορετικές απόψεις.
«Υπερπατριώτες» από τη μια… «Εθνοπροδότες» από την άλλη… Και στο ενδιάμεσο, υπάρχει χώρος πολύς για ποικίλους χαρακτηρισμούς, όπως «φιλότουρκοι», «υποτελείς των αμερικανοβρετανών», «φερέφωνα», «εξαρτημένοι», «απόντες», και πολλά άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Η αφορμή δόθηκε, στην παρούσα φάση, με την εμπλοκή που προκάλεσε στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης η περίφημη άρνηση της Τουρκίας να ανοίξει τα λιμάνια και τ’ αεροδρόμιά της στα κυπριακά μέσα. Οχι πως το ζήτημα δεν είναι σοβαρό, ή πως δεν έχει το δικό του ειδικό πολιτικό βάρος στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Ομως, αλίμονο!
Δεν είναι «TO» θέμα για το οποίο πρέπει να σκίσουμε τα ρούχα μας και να δώσουμε μάχες μέχρις εσχάτων. Μοιάζει, αλήθεια, σαν να «μηδενίσαμε» τον χρόνο, αλλά και σαν να επιχειρούμε να σβήσουμε όλα τα άλλα ζητήματα που (πρέπει να) βρίσκονται πάνω στο τραπέζι.
Επιτέλους, το μείζον στην ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος δεν παρουσιάστηκε τώρα, και δεν είναι η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου. Το μείζον είναι ότι η Τουρκία έγινε αποδεκτή ως υποψήφιο προς ένταξη κράτος στην Ενωμένη Ευρώπη ενώ διατηρεί στρατεύματα κατοχής σε τμήμα του ευρωπαϊκού εδάφους, εξακολουθεί να απειλεί ένα άλλο κράτος-μέλος με πόλεμο, ως μέσο επίλυσης μιας διμερούς διαφοράς, και δεν έχει λύσει στοιχειώδη ζητήματα δημοκρατικής λειτουργίας στο εσωτερικό της. Ηταν πριν από την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, και εξακολουθούν να είναι ζητούμενα ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο έλεγχος του στρατού από την πολιτική ηγεσία και τόσα άλλα.
Ουδέν εκ των προαναφερθέντων δεν πρόκειται να επιλυθεί, βεβαίως, αν η Αγκυρα αποφασίσει να εκπληρώσει απολύτως την υποχρέωσή της έναντι των μεταφορικών μέσων που φέρουν το λογότυπο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Που σημαίνει ότι, τελικώς, μάλλον δεν θα σώσουμε το δάσος, απλά και μόνον δίδοντας σκληρή μάχη για να προστατεύσουμε το δένδρο.