Μια βόλτα στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον κάνει πάντα καλό. Συνειδητοποιείς πρώτα απ’ όλα πόσο ψευδής είναι αυτή η αίσθηση που συνεχίζουμε να έχουμε στην Αθήνα, ότι τα πάντα -περίπου- κινούνται γύρω από εμάς. Ο Μπους ξυπνάει το πρωί και ασχολείται με το τι θα κάνει ο Τάσσος, η Ράις δεν πάει να κοιμηθεί αν δεν σκεφθεί μία ακόμη φορά τι θα γίνει με τα Σκόπια και ο Μπαρόζο μελετά μέχρι αργά το βράδυ τη ιστορία του Κυπριακού… Η αλήθεια είναι πως σχεδόν κανείς δεν ασχολείται μαζί μας. Και αυτό οφείλεται σε καλούς και σε κακούς λόγους.
Καλούς γιατί η Ελλάδα έχει ωριμάσει και έχει γίνει μια λίγο-πολύ βαρετή, προβλέψιμη χώρα. Πάνε οι μέρες, έως και πριν από λίγα χρόνια, που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή η CIA έστελναν τους πιο «μάγκες» τους στην Αθήνα γιατί ήξεραν πως θα τα έβγαζαν δύσκολα πέρα. Χούντες, αποστασίες, μαύρα ή γκρίζα «’89» έχουν περάσει για τα καλά στη σφαίρα των ιστορικών. Ενα ικανός και λίγο γκρίζος, ενδεχομένως, πρεσβευτής μπορεί εύκολα πια να τα βγάλει πέρα.
Με την εξάλειψη της τρομοκρατίας εξαφανίσθηκαν και οι τελευταίοι λόγοι που έκαναν την Ελλάδα λίγο «σέξι». Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι καλό γιατί όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες: «Τα μη νέα είναι καλά νέα».
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη των πραγμάτων. Πολλές φορές έχει κανείς την εντύπωση πως δεν μας παίρνουν και πολύ στα σοβαρά στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων στο εξωτερικό. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από εμάς, και με τη λογική «μαζί τους ή μαζί μας» θεωρούν ότι είμαστε τουλάχιστον αδιάφοροι, ότι και μαζί τους να ήμασταν δεν θα είχαμε τίποτα να προσφέρουμε με τους δικούς τους ψυχρούς όρους. Ακόμη και ο αντιαμερικανισμός δεν τους απασχολεί γιατί θεωρούν ότι πρόκειται για μια δομική παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Οπως συχνά μάλιστα αναφέρει Αμερικανός βετεράνος διπλωμάτης, «αν η χώρα σας είχε ιδαίτερη στρατηγική σημασία μπορεί και να μας απασχολούσε».
Στις Βρυξέλλες, πάλι, εντυπωσιάζονται με το πόσο απόντες είμαστε από τον διάλογο για τα αμιγώς ευρωπαϊκά θέματα. Ανθρωποι που αγαπάνε την Ελλάδα ξαφνιάζονται από τον επαρχιωτισμό υπουργών και πολιτικών, οι οποίοι μιλάνε για θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος σαν να έχουν πέσει από τον Αρη, χωρίς ιδέα για την ευρύτερη ευρωπαϊκή συζήτηση πάνω στο ίδιο θέμα.
Μπορεί, λοιπόν, να νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά στα πραγματικά κέντρα του σημερινού κόσμου, είτε για καλό είτε για κακό, δεν ασχολούνται και πολύ μαζί μας.