Ολος ο κόσμος μας, ιδιωτικός και δημόσιος, έχει κλειστεί στην TV. Η τηλεόραση έχει αναλάβει το ρόλο της κάθε Αρχής. Σ’ αυτήν καταφεύγουμε για να λυθούν τα αστυνομικά μυστήρια, να διαλευκανθούν τα εγκλήματα, να αποδοθεί, τάχιστα, δικαιοσύνη. Ή για να λυθούν τα κοινωνικά μας προβλήματα: ανεργία, αγαμία, φτώχεια, κακοτυχία, αδικία, προσωπικές διαφορές. Μαζί αστυνομικό τμήμα και πασαρέλα. Δικαστική αίθουσα και καφενείο. Ψυχαναλυτικό ντιβάνι και τρελοκομείο. Σχολείο και χαμαιτυπείο. Αυλή των θαυμάτων και χωματερή. Η πιο ακατέργαστη, άνιση, βιαστική ανασύνθεση του ειδώλου της ελληνικής πραγματικότητας. Η πιο τσαπατσούλικη, κραυγαλέα, ελλειπτική αναπαραγωγή της καθημερινότητας, που συσκοτίζει την αποστολή της πολιτικής εξουσίας. Ο Ελληνας τηλεθεατής έχει φτάσει να συγχέει το ρόλο της πολιτείας με εκείνον των ΜΜΕ, μέσω των οποίων μοιάζουν να οργανώνονται και να πραγματώνονται γρηγορότερα οι κοινωνικοί στόχοι.
Εχει φτάσει να συγχέει τον κόσμο με τον τηλεοπτικό μικρόκοσμο. Που δεν είναι, αν και εμφανίζει σε υπερμεγέθυνση βασικά χαρακτηριστικά του – αταξία, αντιφατικότητα, τυφλότητα. Οπως, για παράδειγμα, οι αγορές, υπό τη γοητεία του άμεσου κέρδους, δεν μπορούν (αλλά και δεν θέλουν) να προβλέψουν το μέλλον των ανθρώπων και του περιβάλλοντος, να σχεδιάσουν τη μείωση των ανισοτήτων, τη βιωσιμότητα του πλανήτη, έτσι και η τηλεόραση, υπό τη σαγήνη του άμεσου αποτελέσματος, δεν μπορεί (αλλά και δεν θέλει) να προβλέψει τη διαπόμπευση και τον στιγματισμό των ανθρώπων, να αποφύγει την εκμετάλλευση, την αναλήθεια, τη βία, τη φτήνια. Λειτουργεί στα τυφλά, ενσωματώνοντας μόνο τις παραμέτρους που αφορούν την ψυχολογία και την απόδοση του κοινού.
Η τηλεόραση δεν είναι ο κόσμος. Είναι το ένα του πόδι (επικοινωνία), που διαχέει τις εντολές του άλλου ποδιού του (αγορές). Και καταφέρνει το ακατόρθωτο. Σε μια περίοδο αναβρασμού, κρίσεων, κινδύνων κάθε είδους, όπως η δική μας, να ρίχνει ένα πέπλο ιδεολογικής συναίνεσης και παθητικότητας. Στην πραγματικότητα, προσαρμογής και παραίτησης. Διότι οι «ρύποι» της τηλεοπτικής υποκουλτούρας όχι απλά διαβρώνουν αξίες, όπως το καυσαέριο το επίχρισμα των σπιτιών, αλλά και αναισθητοποιούν τα αντανακλαστικά του πνεύματος. Βλέπεις την παγκόσμια εξουσία σε άλλα χέρια από των κρατών, τις σφαγές στο όνομα της ειρήνης, τις ορδές των απελπισμένων, την έξαρση της βίας, της μισαλλοδοξίας, και δεν σε νοιάζει. Λες, «εγώ θα σώσω τον κόσμο;».
Υπνωτικός ατομικισμός εναντίον κοινωνικής εγρήγορσης, σημειώσατε 1.