Για μια ακόμα φορά το τουρκικό πρόβλημα προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλεί διαφωνίες στην Ευρώπη. Οχι μόνο στη σύνοδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που έληξε προχθές στις Βρυξέλλες, αλλά και στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στη Μεϊζέ, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα του Βελγίου. Σε εκείνη την παράπλευρη σύνοδο -στην οποία μετέσχε και ο κ. Κώστας Καραμανλής με την ιδιότητα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας- ο Νικολά Σαρκοζί, πρόεδρος του κόμματος Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα και υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, έκρινε σκόπιμο να επανέλθει στις γνωστές θέσεις του κατά της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Μάλιστα τόνισε στους ομολόγους του ηγέτες των λαϊκών κομμάτων από τις άλλες χώρες της Ενωσης πως αν εκλεγεί πρόεδρος θα έχει μια δέσμευση έναντι του γαλλικού λαού, υπαινισσόμενος ότι θα αναδείξει την αντίθεσή του στην προοπτική ένταξης της Τουρκίας σε θέμα αντιπαράθεσης με τους σοσιαλιστές κατά την εκστρατεία των γαλλικών προεδρικών εκλογών.
Λίγο αργότερα, μιλώντας στους δημοσιογράφους, έθεσε δημόσια και εκ των πραγμάτων το τουρκικό πρόβλημα, τονίζοντας ότι είναι άτοπο να μιλάμε για ένταξη της Τουρκίας, ενώ ακόμα δεν έχει επανενωθεί η ευρωπαϊκή οικογένεια.
Βεβαίως, ο Νικολά Σαρκοζί είναι υπέρ της λεγόμενης ειδικής σχέσης της Ε.Ε. με την Τουρκία και κανείς δεν παραγνωρίζει ότι η ρητορική του είναι φορτισμένη και από τις ανάγκες του προεκλογικού αγώνα του.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα είναι υπέρ της ένταξης της γείτονος στην Ε.Ε., αφού βεβαίως προηγουμένως εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας και του συνόλου της Ενωσης. Κάτι που για μία ακόμη φορά υπογράμμισε δημόσια ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, προχθές Παρασκευή, με τη φράση «Πλήρης ένταξη μετά από πλήρη συμμόρφωση». Πρόκειται για μια ξεκάθαρη στρατηγική επιλογή από την εποχή της κυβέρνησης του κ. Κώστα Σημίτη.
Ωστόσο, παρά την υπέρ της τουρκικής ένταξης ελληνική θέση, δεν σημαίνει ότι η Αθήνα δεν θα πρέπει -ανάλογα με τη δυναμική και τον συσχετισμό των πραγμάτων- να μην αξιοποιεί, από τακτική άποψη, τις εξάρσεις τουρκοσκεπτικισμού των εταίρων της. Ακριβώς προκειμένου να επιβάλει αλλαγές και όρους για την Αγκυρα, πάντα στο πλαίσιο της υπέρ της τουρκικής ένταξης ελληνικής στρατηγικής.