Μέσα στο αποπνικτικό περιβάλλον της πολιτικής ζωής της χώρας αρχίζουν να σημειώνονται κάποια σκιρτήματα αντίδρασης και αυτο-οργάνωσης. Διακηρυγμένος στόχος αυτών των κινήσεων είναι η δημιουργία ενός νέου κόμματος. Που δίχως παρωπίδες και μισόλογα θα είναι ανοιχτά οπαδός της καταπολέμησης του κρατισμού, της προώθησης ριζικών μεταρρυθμίσεων στην κοινωνία και την οικονομία που σκοπό θα ‘χουν την εμπέδωση ενός περιβάλλοντος φιλελεύθερης ζωής, την οικοδόμηση ενός συστήματος ουσιαστικής προστασίας των αδυνάτων που θα μετράει σαν θεμέλιο τον πολίτη κι όχι τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα. Και που ο προσανατολισμός του θα είναι φιλοδυτικός, αντίθετος στους ψευδεπίγραφους τρομοκράτες, μουσουλμάνους ή άλλους, και επιθετικά υποστηρικτικός της φιλοδυτικής πορείας της χώρας. Με εξοβελισμό βέβαια των εθνοκεντρικών φανατισμών, της καχυποψίας του καινούργιου και κάθε φαντασιόπληκτης θεωρίας της συνωμοσίας εναντίον της «διαλεχτής» αφεντιάς μας.
Υπάρχει χώρος για ένα τέτοιο κόμμα; Η εκτίμησή μου είναι πως ναι. Αλλά για κόμμα πολιτών. Οχι πολιτικών. Θα πρέπει η κοινωνία να ενδοσκοπήσει και να αναζητήσει την καινούργια έκφραση. Οχι να ακολουθήσει πολιτικούς που θα κατασκευάσουν ένα ακόμη «μαγαζί». Υπάρχουν πολίτες που σήμερα ασφυκτιούν κάτω από το βάρος της πολιτικής δειλίας, της αναποτελεσματικότητας, της ιδεολογικής ανυποληψίας και της αντιφατικότητας που κατακλύζουν το πολιτικό σκηνικό. Υπάρχουν σώφρονες πολίτες που δεν καταλαβαίνουν γιατί πολύ συχνά δεν γίνεται το αυτονόητο. Και ακολουθούνται παράδρομοι, που τελικά οδηγούν στο τίποτα.
Αντί για πολιτική οι εκάστοτε κατέχοντες την εξουσία προτιμούν να κάνουν διάλογο. Λησμονώντας πως αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την αδράνεια, τη διαιώνιση των προβλημάτων και τον εξευτελισμό της ίδιας της πολιτικής. Παλεύουν όλοι για την κατάκτηση του μεσαίου χώρου. Και παραμερίζουν ιδεολογίες και πολιτικές ώστε να βρίσκονται στο μέσο του δρόμου. Εκεί όμως υπάρχει η διακεκομμένη γραμμή. Και είναι το πιο επικίνδυνο μέρος να οδηγείς. Πολιτική δίχως σπονδυλική στήλη είναι τέχνασμα κατάληψης της εξουσίας. Δεν αποτελεί εργαλείο αντιμετώπισης των προβλημάτων της κοινωνίας. Σε μια εποχή αδιαφορίας για την πολιτική και καχυποψίας προς τους πολιτικούς ο στυγνός και ευάλωτος πραγματισμός δεν συμβάλλει στην λύση προβλημάτων. Διότι δεν κινητοποιεί την κοινωνία απέναντι στις δυσκολίες. Απλά διευρύνει τις κρίσεις και τα αδιέξοδα. Η πολιτική, αντί για λύση, γίνεται μέρος του προβλήματος.
Υπάρχουν τμήματα της κοινωνίας μας που έχουν χορτάσει από ασάφειες και κενά ιδεολογήματα. Διψούν για πολιτικές που έχουν γωνίες και προκαλούν. Τέρμα πια στην ανακολουθία των συναινέσεων και των δίχως προοπτική «ήπιων προσαρμογών». Ο τόπος χρειάζεται φωνές που να αποσαφηνίζουν κατευθύνσεις και να θέτουν ξεκάθαρα τις επιλογές και τις όποιες επιπτώσεις.
Υπάρχουν πολίτες που θέλουν καθαρά λόγια και αποσαφηνισμένες προτεραιότητες και κατευθύνσεις. Για όλους αυτούς η ανάγκη για ένα καινούργιο κόμμα είναι ολοφάνερη. Δικό τους θέμα είναι να κινηθούν και να το οικοδομήσουν. Ενα κόμμα επιτέλους της κοινωνίας. Και όχι των πολιτικών.