H προτομή του Χίτλερ

3' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νεοναζί, ρατσιστές, φασίστες και ισλαμοφασίστες από την Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία μαζεύτηκαν την εβδομάδα που πέρασε στην Τεχεράνη για να… συνεδριάσουν επιστημονικά, με την ιρανική κυβέρνηση να τους φιλοξενεί μεγαλοπρεπώς και με ανοιχτές αγκάλες. Μόνον η προτομή του Χίτλερ έλειψε από το συνέδριο που οργάνωσε ο ίδιος ο Ιρανός πρόεδρος Αχμεντινετζάντ με θέμα «αν πράγματι έγινε ή όχι το Ολοκαύτωμα». Αλλά, τι κι αν έλειπε η προτομή; O Χίτλερ ήταν εκεί, παρών, στις σκέψεις και τις καρδιές τους. Αλλωστε, μπορεί ο ίδιος να αυτοκτόνησε όταν οι Ρώσοι έμπαιναν στο Βερολίνο, αλλά δεν ήταν ούτε ένας ούτε δύο οι ανώτατοι ναζί που στη Νυρεμβέργη είπαν αργότερα αυτά ακριβώς που λένε και οι αξιότιμοι φίλοι του Αχμεντινετζάντ σήμερα στην Τεχεράνη – αν και κάποιοι άλλοι «συνάδελφοί» τους παραδέχθηκαν εκεί την αλήθεια…

Ομως, το τι κάνει ο Αχμεντινετζάντ είναι ένα θέμα. Ενα άλλο, πολύ πιο ενδιαφέρον, είναι ότι στο «επιστημονικό» αυτό συνέδριο, εκτός από γνωστούς Ευρωπαίους νοσταλγούς των ναζί, μετείχαν και εβραίοι. Και μάλιστα ραββίνοι. Και δεν ήταν μέλη της μικρής εβραϊκής κοινότητας που καταφέρνει ακόμα και ζει στο Ιράν. Ηταν ραββίνοι που ήρθαν γι’ αυτό τον σκοπό από τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρέα με τον πρώην αρχηγό της Κου Κλουξ Κλαν και άλλες… δημοκρατικές δυνάμεις. Οι ραββίνοι αυτοί είναι μέλη μιας οργάνωσης που έχει ακριβώς τους ίδιους… προγραμματικούς στόχους με τον Αχμεντινετζάντ: επιθυμεί τη διάλυση του κράτους του Ισραήλ! Δηλαδή, ό,τι ακριβώς θα επιθυμούσε και ο Χίτλερ αν το κράτος αυτό υπήρχε στα χρόνια του -κι ίσως η μεγαλύτερη «τιμωρία» για τους φανατικούς ναζί που επέζησαν του πολέμου είναι ότι, τελικά, από τις στάχτες του γεννήθηκε το κράτος αυτών των ανθρώπων που εκείνοι τόσο άρρωστα μισούσαν. Τότε όμως κανείς δεν το φανταζόταν. Αντίστοιχα, ποιος ξέρει σήμερα ποια θα είναι κάποτε τα αποτελέσματα της πολιτικής του Αχμεντινετζάντ;

Εκείνο όμως που έχει μεγάλο ενδιαφέρον σε αυτή την υπόθεση είναι, για μια ακόμα φορά, η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στις δυτικές δημοκρατίες και τις χώρες του ισλαμοφασισμού. Ολοι αυτοί που πήγαν από την Ευρώπη και την Αμερική για το συνέδριο στην Τεχεράνη είναι άνθρωποι που αρνούνται, βίαια πολλές φορές, τα πολιτεύματα των χωρών τους. Κι όμως, μπορούν και υπάρχουν μέσα σε αυτά. Τι θα έλεγαν όμως οι αρχές του Ιράν αν κάποιος οργάνωνε ένα συνέδριο για να αναρωτηθεί αν ο Χομεϊνί ήταν πράκτορας κάποιας ξένης δύναμης ή αν ήταν πραγματικά πιστός μουσουλμάνος; Και πώς θα αντιδρούσε η Τεχεράνη αν γινόταν μια διεθνής συνάντηση με θέμα το αν ο Μωάμεθ ήταν ή δεν ήταν τελικά ο αληθινός προφήτης;

Την απάντηση την έχουν δώσει ήδη από πολύ καιρό. Με τα σκίτσα για τον Μωάμεθ στη Δανία, με τις αντιδράσεις στις δηλώσεις του Πάπα, με κάθε ευκαιρία στην οποία η ελευθερία του λόγου, η μέγιστη πολιτική κατάκτηση του δυτικού κόσμου, γίνεται στόχος βίαιων απειλητικών αντιδράσεων από την πλευρά των φανατικών μουσουλμάνων. Κι αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά των δύο κόσμων, εκείνου που έχει τις ρίζες του στη χριστιανική και την ιουδαϊκή πίστη και εκείνου που τις έχει στην ισλαμική πίστη. Φυσικά, το πολιτικώς ορθό είναι να λέει κανείς ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Ομως υπάρχουν. Και είτε το γράφουν είτε δεν το γράφουν τα συντάγματα, οι θρησκευτικές καταβολές των κοινωνιών αποτελούν κεντρικό συστατικό στοιχείο των πολιτευμάτων και των τρόπων λειτουργίας τους. Οχι σχετικά με το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει κανείς για τον άλλο κόσμο – καμία σχέση. Αλλά σχετικά με το αν η θρησκευτική πίστη συμβάλλει ή δεν συμβάλλει στην ελευθερία του ανθρώπου και τη δημοκρατία: αν η θρησκεία επιτρέπει στον άνθρωπο να υπάρξει έξω από τις εντολές και την εξουσία του ιερατείου της ή όχι.

Ειδικά από την ώρα που ένας Αχμεντινετζάντ αγαλιάζεται με τη μνήμη των ναζί, θα πρέπει κανείς να υπενθυμίζει όλο και πιο συχνά ότι, στην Ευρώπη, τον τόπο που ανέπτυξε τον πολιτισμό όπως τον ξέρουμε και τον ζούμε σήμερα, χρειάστηκαν αιώνες αιματηρών αγώνων για να μπορέσουν οι άνθρωποι να περιορίσουν τη θρησκεία στον ρόλο της – κι είναι μια θρησκεία αρχετυπικά δημοκρατική, τριαδική, όχι δυαδική, όχι χτισμένη στο δίπολο «αφέντης – δούλος» ή στην παραδοχή ότι τα μισά ανθρώπινα όντα, οι γυναίκες, έχουν περιορισμένα δικαιώματα σε σχέση με τα άλλα μισά, τους άντρες. Σε αυτή την Ευρώπη ζουν ακόμα αυτή τη στιγμή ανάμεσά μας πολλά εκατομμύρια άνθρωποι που έζησαν στα χρόνια της φρίκης, που ο κ. Αχμεντινετζάντ αναρωτιέται αν πράγματι υπήρξαν. Τα πράγματα όμως βρίσκουν τον δρόμο τους: έτσι, τελικά και ο Χίτλερ με την «αρία φυλή» βρήκε ακριβώς τους απολογητές που του άξιζαν. Αραγε η προτομή του, όπου υπάρχει, θα χαμογελάει με τέτοιους υποστηρικτές;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή