Είναι γνωστό από την πικρά πείρα όλων μας ότι οι καλοί πεθαίνουν νέοι, και από τους νέους φεύγουν πρώτοι αυτοί που ανοίγουν δρόμους με το αγωνιστικό τους πνεύμα, που υπερασπίζονται τις ιδέες, τις αρχές τους και τα «πιστεύω» τους με υπομονή, επιμονή και εντιμότητα. Ο Γιάννης Ελευθερίου Διακογιάννης ήταν μόνον 49 χρόνων όταν έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ηταν ίσως αυτή και η μόνη μάχη που έχασε. Στη δημοσιογραφία μπήκε νωρίς, ως φοιτητής της Πολυτεχνικής Σχολής Πατρών, ως συνεργάτης της εφημερίδας «Το Βήμα» για να περάσει στα «Νέα» από το 1981 ώς το 1987, με έδρα του την Πάτρα, ως υπεύθυνος για τη Δυτική Ελλάδα. Εκείνη την εποχή αναπτύχθηκε και η φιλία του με τον κ. Γιώργο Α. Παπανδρέου, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, που είχε εκλεγεί βουλευτής Αχαΐας. Μετά ο Γιάννης επέστρεψε στην Αθήνα, όπου γεννήθηκε το 1957, μεγάλωσε και τέλειωσε το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων το 1974, τότε που η Ελλάδα έμπαινε σε νέα δημιουργική φάση με τη μεταπολίτευση. Από το ελεύθερο, όπου διακρίθηκε για το έγκυρο και καλογραμμένο ρεπορτάζ του, πέρασε στο κοινοβουλευτικό, μετά στο πολιτικό ταχύτατα, γιατί η πολιτική ήταν ο τομέας που τον ενδιέφερε από δημοσιογραφικής σκοπιάς ως χώρος όπου δίνονται ή χάνονται κρίσιμες μάχες, αλλά υπάρχει πάντα περιθώριο για αγώνες. Αυτά τα γράφει το επαγγελματικό βιογραφικό του και δεν είναι διόλου παράξενο που σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης ανέλαβε δύσκολες δημοσιογραφικές αποστολές, ως πολιτικός συντάκτης, απεσταλμένος της εφημερίδας του «Τα Νέα», ενώ μετείχε και στην ομάδα του ρεπορτάζ Προεδρίας και δεν έλειπε από τα ταξίδια πρώτα του τ. Προέδρου κ. Κωστή Στεφανόπουλου, με πατρινούς δεσμούς, και του νυν Προέδρου Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια. Ο Πρόεδρος κ. Κ. Παπούλιας έκανε, μάλιστα, δήλωση δημόσια στη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο προς τιμήν των εκπροσώπων των Μέσων Επικοινωνίας, το βράδυ του Σαββάτου 16 Δεκεμβρίου, μόλις μαθεύτηκε ότι ο αγαπητός σε όλους συνάδελφος και άριστος δημοσιογράφος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. «Σ’ αυτή την ημέρα που θα ήταν μέρα χαράς, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, μας ήρθε ένας θάνατος. Εφυγε ένας εξαίρετος άνθρωπος, ένας ακέραιος δημοσιογράφος, ένας άνθρωπος που θα μας λείψει, -είπε- όπως θα μου λείπει και από την Προεδρία, αφού ήταν στην ομάδα των δημοσιογράφων της Προεδρίας. Τον Γιάννη θα τον θυμόμαστε πάντοτε. Ηταν υπόδειγμα ήθους, δημοσιογράφου και ανθρώπου». Με τα ίδια θερμά λόγια εξέφρασε και η πρόεδρος της Βουλής κ. Αννα Ψαρούδα – Μπενάκη τη βαθιά θλίψη για την πρόωρη απώλεια. «Ηταν συνεπής υπερασπιστής της ανεξαρτησίας και της ποιότητας της ενημέρωσης και διακρίθηκε για την εντιμότητα, την ευπρέπεια, την παρρησία και την αμεροληψία». Στον Λίβανο, όπου βρέθηκε το βράδυ του Σαββάτου ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Παπανδρέου, έκανε μια πρώτη δήλωση για την απώλεια του αγωνιστή δημοσιογράφου και προσωπικού του φίλου. Και στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος μίλησε για την αφοσίωσή του στους αγώνες για τη δημοκρατία. «Θα τον θέλαμε να είναι μαζί μας στις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Θα μας λείψει», είπε. Οπως θα λείψει και σε μας τους συναδέλφους του η ευγένειά του και η απόφασή του να ενημερώνει με ήθος και εντιμότητα, υπερασπιζόμενος το δίκαιο της αδύνατης πλευράς. Είχε σεβασμό προς τους μεγαλύτερους στην ηλικία δημοσιογράφους, έμεινε πιστός στην εφημερίδα, απέφυγε την τηλεόραση, ταξίδεψε σε όλες τις ηπείρους και σε φλεγόμενα μέτωπα, πάντα επέστρεφε με άφθονο υλικό, γι’ αυτό έγραψε τρία βιβλία του, με τις εντυπώσεις του και με συνεντεύξεις που πήρε από τον Ντανιέλ Ορτέγκα, την Ορτένσια Αλιέντε και τον Ερνέστο, γιο του Τσε Γκεβάρα. Τα έσοδα από τα βιβλία του τα διέθετε για πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς. Αυτόν τον αγωνιστή και ακέραιο άνθρωπο αποχαιρέτισε χθες η δημοσιογραφική μας οικογένεια, στην κηδεία του, αργά το μεσημέρι στο Β΄ Νεκροταφείο. Στις πολύωρες διαδρομές στα μακρινά προεδρικά ταξίδια μέσα στο αεροπλάνο, ενώ άλλοι έλεγαν ανέκδοτα, ο Γιάννης Διακογιάννης άνοιγε τις σημειώσεις του και έγραφε, ετοίμαζε την ανταπόκρισή του. Ηθελε να ‘ναι έτοιμος και σωστός και γι’ αυτό τον καμαρώναμε κι εμείς, οι μεγαλύτεροι. Με τον Αντώνη Καρκαγιάννη, με τον Γιώργο Καρελιά και τη συντάκτη του «Σημειωματαρίου» μας ταξίδεψε στην αγαπημένη του Σύμη, ιδιαιτέρα πατρίδα του πατέρα του Ελευθερίου Γ. Διακογιάννη, αγωνιστή για την ελευθερία της Δωδεκανήσου. Μας τη γνώρισε σε όλη τη φιλόξενη της διάσταση και μας τίμησε σε όμορφη γιορτή στο δημαρχείο της Σύμης για τον τρόπο που ο καθένας μας από την έπαλξή του ασκεί τη δημοσιογραφία. Και τώρα, η δική του έπαλξη έμεινε κενή, το καλοσυνάτο του χαμόγελο, το γεμάτο ανθρωπιά βλέμμα χάθηκε άδικα, πρόωρα. Η δημοσιογραφία έχασε έναν πολυβραβευμένο ήδη λειτουργό της, που όμως είχε να δώσει ακόμη πολλά, πάρα πολλά… Αυτό το σημείωμα, γραμμένο από καρδιάς και όλα τα άλλα, από όλες τις εφημερίδες, κάτι μας λέει πως ο πολιούχος της Σύμης Ταξιάρχης Αρχάγγελος Μιχαήλ, θα βρει τρόπο να τα στείλει στον Γιάννη Ε. Διακογιάννη, για να του πει ότι όλοι οι συνάδελφοί του τον αγαπούσαμε, και πως κύμα λύπης συνεπήρε τη δημοσιογραφική του οικογένεια. Ακόμη ότι θα αγαπούμε το νησί του, τη Σύμη, και το φεστιβάλ της που εκείνος δημιούργησε και στέριωσε…
Ησυχη, με βαθιά θλίψη, η κηδεία (γράφει η Ελλη Τριανταφύλλου).
Ηταν η πιο ήσυχη κηδεία. Ησυχη, όπως και η ζωή του Γιάννη Διακογιάννη, που επιμελήθηκε προσωπικά και την τελευταία λεπτομέρεια της πολιτικής τελετής που επέλεξε για το ύστατο χαίρε. Μία απαλή πένθιμη μουσική, και αντί επικηδείων -που ζήτησε να μην υπάρξουν- η ανάγνωση της διαθήκης από την καλή του συνάδελφο και φίλη Ντόρα Νταϊλιάνα. Την έγραψε ο ίδιος, πριν από εννέα μήνες, τον Μάρτιο του 2006. Δεν ήθελε περιουσία και δεν απέκτησε, έγραψε. Μόνο ένα πιάνο, βιβλία και μια μεγάλη μουσική συλλογή, άφησε ο Γιάννης, που αγάπησε και αγαπήθηκε. Θα χαιρόταν χθες, αν έβλεπε πόσος κόσμος έφτασε κλαίγοντας στο Β΄ Νεκροταφείο για να του πει ένα τελευταίο αντίο. Και όλοι, μα όλοι, ήταν συντετριμμένοι για την απώλεια ενός πραγματικά σπάνιου ανθρώπου.
Μαζί ο Γ. Παπανδρέου και η σύζυγός του Αντα, από τους πιο στενούς φίλους του εκλιπόντος.