Ονειρο δεκαετιών για τους κατοίκους της Δυτικής Ελλάδας και της Ηπείρου η δημιουργία της Ιονίας Οδού -και, αντίστοιχα, προσφιλής εξαγγελία και… «δέσμευση» των κατά καιρούς κυβερνήσεων η κατασκευή της!- έφθασε κατά πώς φαίνεται η ώρα «το όραμα να γίνει πραγματικότητα…». Επεσαν οι υπογραφές και καλώς εχόντων των πραγμάτων οι μπουλντόζες και τα συνεργεία πιάνουν δουλειά, με στόχο το έργο να ‘χει παραδοθεί στην κυκλοφορία το αργότερο μέσα σε 72 μήνες, έξι χρόνια δηλαδή. Θα είχε κάθε λόγο ο καθένας μας να αμφιβάλλει για την τήρηση του συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος (αν, μάλιστα, αναλογιστεί το… νεοελληνικό προηγούμενο στη συνέπεια εξαγγελιών και πραγματοποίησης των μεγάλων έργων), αλλά δεδομένου ότι το τεράστιο αυτό έργο θα γίνει με αυτοχρηματοδότηση (η συμβολή του Δημοσίου φθάνει στο 1/4 του συνολικού κόστους, από το οποίο τα μισά θα προέλθουν από τα κοινοτικά ταμεία) και οι ιδιώτες έχουν κάθε λόγο να τελειώσουν έγκαιρα, ώστε να αρχίσουν την εκμετάλλευση (με την είσπραξη διοδίων, για διάστημα 30 χρόνων), μάλλον θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο πως αυτό το 72μηνο θα τηρηθεί, σε γενικές γραμμές…
Η Ιονία Οδός, ως συνολικό έργο παραχώρησης περιλαμβάνει και άλλα «άσχετα» με την καθ’ αυτό περιοχή έργα -πέρα δηλαδή από τον δρόμο Αντίρριο – Γιάννενα- όπως στο Σχηματάρι – Χαλκίδα και τμήματα του αυτοκινητόδρομου ΠΑΘΕ (Πατρών – Θεσσαλονίκης), από τον κόμβο Μεταμόρφωσης έως τη Σκάρφεια, στο οποίο υπάγεται και το πολυσυζητημένο έργο Αγ. Κωνσταντίνος – Καμένα Βούρλα, κυρίως για να έχει επιχειρηματικό ενδιαφέρον (την εκμετάλλευση των διοδίων) από τον ιδιώτη κατασκευαστή. Λογικό.
Ο αυτοκινητόδρομος, όμως, που πραγματικά θα αναζωογονήσει μια ολόκληρη περιοχή, αυτή της Δυτικής Ελλάδας, και θα κάνει τη ζωή πιο εύκολη για τις εκατοντάδες χιλιάδες των μετακινουμένων με κάθε είδους τροχοφόρο σε αυτή τη μεριά της χώρας, είναι η καθ’ αυτό Ιονία Οδός – από το Αντίρριο, δηλαδή, μέχρι τα Γιάννενα. Και όποιος έχει τη σχετική… τραυματική εμπειρία, έστω και μια φορά στη ζωή του, καταλαβαίνει πολύ καλά την επανάσταση που θα φέρει ο δρόμος αυτός…
Να βγαίνεις (στα παλιότερα χρόνια…) από το «φέρι» Ρίου – Αντιρρίου και να θέλεις πολλές φορές έως και… μιάμιση ώρα για να καλύψεις τα 30 χιλιόμετρα μέχρι το Μεσολόγγι, αν σου τύχαιναν μπροστά σου στον στενό όλο στροφές δρόμο κάνα δυο νταλίκες! Και για το Αγρίνιο (50 χιλιόμετρα από το Αντίρριο – στα οποία και τα στενά της Κλεισούρας…), στις περιόδους κάποιας υποτυπώδους «αιχμής», μέχρι και δυόμισι ώρες, που γίνονταν και 5(!) στην έξοδο ή την επιστροφή στις μέρες του Πάσχα – σκέτη κόλαση.
Το ακατανόητο είναι πως και μετά την ολοκλήρωση του τεράστιου έργου της κατασκευής τς υπερσύγχρονης γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου, το τελικό όφελος για τον ταξιδιώτη κατά μήκος της Δυτικής Ελλάδας δεν είναι παρά ο χρόνος (μαζί με τις καθυστερήσεις, και συχνά, λόγω κακοκαιρίας, της ματαίωσης των δρομολογίων…) να περάσεις με το «φέρι» από τη μια ακτή στην άλλη – μισή ώρα τις καλές μέρες. Γιατί, με το που βγαίνεις από τη γέφυρα «πέφτεις» πάνω στον παμπάλαιο, στενό και κακοσχεδιασμένο δρόμο-καρμανιόλα, που εξακολουθεί να σε πηγαίνει «καρότσι» με μικρές ταχύτητες και με τον κίνδυνο να καραδοκεί στην κάθε επόμενη στροφή. Αστεία πράγματα…
Σε χώρες με στοιχειώδη σχεδιασμό και προγραμματισμό (πόσω μάλλον που ο σχετικός… «οραματικός προβληματισμός» κρατάει δεκαετίες ολόκληρες!) τα δύο μεγάλα έργα, η γέφυρα και η Ιονία θα είχαν προχωρήσει παράλληλα, έτσι ώστε η ανάπτυξη μιας τεράστιας και πλουτοπαραγωγικής περιοχής της Ελλάδας να επιδιωχθεί μια ώρα αρχύτερα και όχι να διατεθούν του κόσμου τα δισεκατομμύρια (για τη γέφυρα), που εκ των πραγμάτων θα αποδεικνύονταν άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος, αφού με το που αφήνεις το υπερσύγχρονο έργο «προσγειώνεσαι» στην κακομοιριά και την προχειρότητα της Ελλάδας του ’50!
Θα πείτε: Ενα στοιχειωδώς σύγχρονο κράτος δεν όφειλε να έχει συνειδητοποιήσει τη χρησιμότητα και την αποφασιστική συμβολή στην ανάπτυξη του σιδηροδρόμου, έτσι ώστε να ‘χει από… δεκαετίες επί δεκαετιών φροντίσει να υπάρχει σιδηροδρομικό δίκτυο κατά μήκος της Δυτικής Ελλάδας – κάτι που «είδαν» οι κυβερνήτες της Ελλάδας ήδη από το 1890, όταν αποφάσιζαν τη λειτουργία «γραμμής» Μεσολόγγι – Αιτωλικό – Αγρίνιο, με πρόβλεψη για σύνδεση και με το δίκτυο Πελοποννήσου (το ΣΒΔΕ – Σιδηρόδρομοι Βορειοδυτικής Ελλάδος), που ουσιαστικά έπαψε να λειτουργεί από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Αντιλαμβάνεσθε την πρόοδο και την ανάπτυξη που θα έφερνε σε ολόκληρη τη Δυτική Ελλάδα η ύπαρξη σήμερα (και η κατασκευή του παράλληλα με την «Ιονία»…) σιδηροδρομικού δικτύου;
Που, βέβαια, θα μπορούσε μέσω της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου να συνδέει σιδηροδρομικά όχι μόνο την Πελοπόννησο με τη Δ. Ελλάδα, αλλά να δημιουργήσει την υποδομή για ενιαίο εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο -να φέρνεις ή να εξάγεις εμπορεύματα γρήγορα, ασφαλώς και με μικρό κόστος- από την Πάτρα, την Καλαμάτα, την Ηγουμενίτσα και τη Θεσσαλονίκη! Αλλά, αυτά προϋποθέτουν μυαλά με ανοικτούς ορίζοντες και όραμα – όχι τα… γνωστά «διαχειριστικά» που έχουμε! Τα οποία αποφάσισαν κάποια στιγμή (επιτέλους!) να φτιάξουν τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, ΧΩΡΙΣ να προβλέψουν οι αθεόφοβοι (έστω και ως «υποδομή» για μελλοντική χρήση…) να υπάρχει δυνατότητα από τη γέφυρα να περνάει και τρένο. Και λόγω της «αβλεψίας» χάνουμε, ώς τώρα, ένα βουνό κονδύλια από την Ε.Ε. για την εκμετάλλευση των «ευρωδικτύων»…