Ασφαλώς μπορούμε να αμφισβητήσουμε την αξιοπιστία των ερευνών και των στατιστικών στοιχείων του Ευρωβαρόμετρου. Οταν, όμως, διαπιστώνει ότι οι Νεοέλληνες από τη μία πλευρά είναι απαισιόδοξοι και ανήσυχοι για την οικονομική κατάσταση του τόπου και από την άλλη ότι είναι ευχαριστημένοι από την καθημερινότητά τους, αποκαλύπτει μία από τις αντιφατικές μορφές της ζωής μας, τις οποίες καθημερινά ζούμε.
Πράγματι, διαμαρτυρόμαστε και γκρινιάζουμε ότι όσα κερδίζουμε δεν μας φτάνουν για να ζήσουμε, ότι οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι «πεινάνε», ότι οι τιμές συνεχώς ανεβαίνουν και εξανεμίζουν τα εισοδήματά μας. Ταυτόχρονα δοκιμάζουμε όλες τις πανάκριβες καθημερινές χαρές με τρόπο μαζικό και ενίοτε προκλητικό. Είναι αλήθεια ότι οι τιμές ανεβαίνουν, αλλά παραδόξως η ζήτηση και η κατανάλωση αυξάνονται επίσης κάθε χρόνο. Την περασμένη εβδομάδα η οδός Ερμού ήταν κατάμεστη και στα μαγαζιά σχηματίζονταν ουρές μπροστά στα ταμεία. Τελικά, δεν ξέρουμε ούτε με ποια κριτήρια είμαστε ανήσυχοι και δυσαρεστημένοι ούτε με ποιο τρόπο και ποια μέσα είμαστε ευχαριστημένοι από την καθημερινότητα.
Ισως η λύση του μυστηρίου να βρίσκεται στους αριθμούς που προχθές ανέφερε στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών, Πέτρος Δούκας. Ως Ελληνες, ως κράτος και έθνος χρωστάμε, σωρευτικά και συνολικά, περίπου 700 δισ. ευρώ. Σημαίνει ότι ξοδεύουμε πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε.