Η Αμερική που αγαπήσαμε

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Αμερική δεν ήταν ποτέ μία χώρα, ακόμη και οι πλέον παλαιολιθικοί μαρξιστές το παραδέχονταν αυτό. Υπήρχαν πάντοτε δύο τρεις Αμερικές, αντιφατικές, σε σύγκρουση μεταξύ τους. Υπήρχε, και ευτυχώς υπάρχει ακόμη, η Αμερική της Νέας Υόρκης, της Βοστώνης, του Σαν Φραντσίσκο. Είναι η Αμερική που αγαπήσαμε από τα βιβλία, η μαγική όψη ενός παραμυθιού που πουλούσε τρελά παντού, από το Παρίσι ώς την πιο μακρινή γωνιά της Αφρικής.

Περπατώντας τέτοιες μέρες στο Μανχάταν «αναπνέεις» σχεδόν αυτό το παραμύθι χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει την ηγεμονία της υπερδύναμης. Συνειδητοποιείς πως η Νέα Υόρκη, όπως και όλη αυτή η κοσμοπολίτικη όψη της Αμερικής, έχει μια πολύ παράδοξη ιδιότητα. Τα πανύψηλα κτίριά της θα μπορούσαν εύκολα να σου δημιουργήσουν ένα αίσθημα κλειστοφοβίας, καθώς περπατάς και τα κοιτάς. Και όμως, οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης είναι σχεδόν σαν να σε καλούν να απογειωθείς, όπως κάνουν εδώ και χρόνια σε γενιές μεταναστών, οι οποίοι απογειώνονται δημιουργικά.

Και μετά υπάρχει η Αμερική της άγνοιας, των ταλιμπάν της χριστιανοσύνης, του άκριτου πατριωτισμού. Τη συναντάς στο Μιζούρι, στο Τέξας, σε προάστια χωρίς χρώμα και προσωπικότητα. Εκεί δεν υπάρχει τίποτα κοσμοπολίτικο, μόνο φόβος για τον διπλανό, είτε αυτός είναι ο γείτονας είτε το Ιράν. Δεν μπορούμε ούτε να την καταλάβουμε ούτε και να τη χωνέψουμε! Αυτή η Αμερική κερδίζει συχνά στην αιώνια πάλη της με την άλλη χώρα που εμείς αγαπάμε. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου βρήκε δυστυχώς ρόλο και «αποστολή». Η ιστορία θα κρίνει με τον πιο αυστηρό τρόπο την «παρέα» που την οδήγησε στο μονοπάτι της αλαζονείας, της βάρβαρης ηγεμονίας όπου δεν την ενδιέφερε αν κερδίζει φίλους ή όχι.

Αυτήν την περίοδο ο Αμερικανός της Νέας Υόρκης, αλλά και του Μιζούρι κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη και δεν του αρέσει αυτό που βλέπει. Αναρωτιέται γιατί εμπιστεύθηκε τον δήθεν «λαϊκό» Μπους, αν είναι πιο ασφαλής μαζί του και προσπαθεί να καταλάβει γιατί η χώρα έχει χάσει τους φίλους της. Περπατώντας πάλι στο Μανχάταν τέτοιες μέρες θέλεις να ξεπεράσεις τον θυμό σου με την Αμερική των τελευταίων 4-5 χρόνων και να πιστέψεις ότι η Αμερική που καταλαβαίνουμε θα «ξαναέλθει στα πράγματα.» Αν μη τι άλλο γιατί θέλεις να νιώθεις πως η υπερδύναμη φέρεται λογικά και γιατί την προτιμάς από ένα Ιράν με πυρηνικά…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή