Ας ασχοληθούμε λίγο με την περίπτωσή της, μπας και βρούμε μια κάποια άκρη σε όσα συμβαίνουν σήμερα. Μας κούρασαν πια τα δυσάρεστα, μπαϊλντίσαμε από τα ξεσπάσματα της βίας, τις ανομίες ή τα ανερμάτιστα που ξεπηδούν κάθε τόσο μπροστά μας, αναζητούμε την ηρεμία στον «ωχαδερφισμό» και νομίζουμε πως έχει λουφάξει. Ομως, διάφορα γεγονότα, περιστατικά του καθημερινού βίου και μη, μαρτυρούν την ύπαρξή της, αποδεικνύουν τη δυναμική της και αναπτερώνουν το ηθικό, αναζωογονούν τις ελπίδες για μια ομαλή κοινωνική πορεία προς το μέλλον, τηρουμένων βεβαίως και των άλλων προϋποθέσεων που είναι απαραίτητες. Μιλάμε για την καλοσύνη, που δεν εκφράζεται μόνο με τη φιλευσπλαχνία, την ελεημοσύνη στη ζητιανιά, την παρηγοριά στη δυστυχία ή με τη συμπόνια για τους αδικημένους της μοίρας. Ούτε προσπαθεί με τα λόγια να δείξει την αντίθεσή της στις κακίες, το αγεφύρωτο χάσμα που τη χωρίζει από τις υστερόβουλες επιδιώξεις της πονηρίας και τα κόλπα, τα τερτίπια του αμοραλισμού. Αξιοπρεπής και διακριτική καθώς είναι, δεν παριστάνει τη σπουδαία, μήτε περηφανεύεται για τη συμπεριφορά και τις πράξεις της. Ξέρει αυτή τον κατάλληλο τρόπο για να ενισχύει τον ανθρωπισμό, να τονώνει το συναίσθημα, να ηρεμεί τη συνείδηση και να φέρνει αγαλλίαση.
Οπως ξέρει και πόση σημασία έχει να γίνεται ευρύτερα αντιληπτή η εκπλήρωση κάθε κοινωνικού χρέους και να δίνονται ευκαιρίες στη ζωή να χαμογελάσει, για να προσφέρει ανυστερόβουλα τα όποια δώρα της τόσο στους «ταπεινούς και καταφρονεμένους» όσο και σε εκείνους που έκαναν τις επιλογές τους και έχουν μάθει να μην κυνηγούν χίμαιρες…
Ναι, η πραγματικότητα είναι σκληρή, τα δεδομένα ασαφή και οι ψευδαισθήσεις, ως συνήθως, ανώφελες. Αλλά, αν προσεγγίσουμε την καλοσύνη, δεν θα αργήσουμε να καταλάβουμε ότι, ακόμη και σήμερα, δεν το βάζει κάτω, μήτε λογαριάζει τις ειρωνείες του νεοκυνισμού, που την ταυτίζει με την αφέλεια, την ευπιστία, την απλοϊκότητα και τη θεωρεί ευάλωτη. Ούτε δίνει συμβουλές, βιαστικά και πρόχειρα, για να δείξει την ορθοφροσύνη της.
Γιατί δεν ζει, δεν ενδιαφέρεται μονάχα για τον εαυτό της. Προσπαθεί να φανεί χρήσιμη στους άλλους, να ξεχωρίσει τις αρετές τους, να μπαλώσει τις «τρύπες» στον ιστό της κοινωνικής συνοχής, υπηρετεί τα ειλικρινή αισθήματα, φωτίζει τα πρόσωπα στις δύσκολες ώρες, συντηρεί την ανυπόκριτη αγαθότητα της ψυχής, προστατεύει τη φιλαλληλία από τα «δαιμόνια» που την υπονομεύουν, καταξιώνει την ανθρωπιά και, προπαντός, δεν αλλάζει ούτε προσαρμόζεται προς το πνεύμα της εποχής.
Το όφελος που χαρίζει στο σύνολο είναι διαχρονικό, η παρουσία της σεβαστή και, είτε το θέλουμε είτε όχι, κανένας μοντερνισμός δεν θα καταφέρει να την παραμορφώσει. Θα παραμείνει ίδια, όσο υπάρχουν άνθρωποι επί της Γης.
Γι’ αυτό και «η ωραιότερη κληρονομιά που μπορούν να αφήσουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι τα παραδείγματα των καλών πράξεων», κατά τη ρήση του Κικέρωνα. Και γι’ αυτό μια παροιμία του λαού μας δεν θα πάψει ποτέ να θυμίζει πως «όλα στον κόσμο χάνονται και απομένει η καλοσύνη…». Και ας νομίζουμε ότι είναι θύμα των περιστάσεων και έχει λουφάξει.