Συνήθως, εμείς οι δημοσιογράφοι επιλέγουμε να προβάλουμε τα κακώς κείμενα των καιρών μας. Ξοδεύουμε τόνους απαισιοδοξίας στο χαρτί, όχι γιατί πραγματικά νιώθουμε συντετριμμένοι για την «κατάντια» της οικουμένης, αλλά γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι το «δραματικό» είναι αυτό που πουλάει. Και όλοι με τον καιρό μαθαίνουμε να παρακολουθούμε τον πόνο των άλλων, να εξοργιζόμαστε στιγμιαία, κι ύστερα να εξαντλούμε το ενδιαφέρον μας σε μερικές απαξιωτικές κουβέντες για την ασυδοσία των πλουσίων, το ανάλγητο κράτος, τις επικυριαρχικές υπερδυνάμεις και την παγκοσμιοποίηση.
Είναι αλήθεια πως ο κόσμος αντιμετωπίζει κραυγαλέα αδιέξοδα. Εκατομμύρια ανθρώπων προσπαθούν να ανακαλύψουν τον τροχό. Και άλλα τόσα ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή κάκιστων συνθηκών υγιεινής. Τεράστιοι οικονομικοί γίγαντες, όπως η Κίνα και η Ινδία περιλαμβάνονται μεταξύ των χωρών με τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, φιλοξενούν όμως παράλληλα τεράστιες πληθυσμιακές ομάδες που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ακόμη στις ΗΠΑ, τα στατιστικά στοιχεία δεν συνάδουν με την απολυτότητα της προβαλλόμενης ευημερίας των Αμερικανών Το επιμύθιο της ιστορίας, επομένως, θα μπορούσε να είναι ότι «ο πλούτος επιστρέφει στον ήδη υπάρχοντα πλούτο».
Είναι, ωστόσο, αφελές, αν όχι παράλογο να τελειώνουμε όλες τις συζητήσεις μας με τόσο απλουστευτικά συμπεράσματα. Σήμερα, από το Πεκίνο ώς την Μπρατισλάβα και από τη Βομβάη ώς την Ασουνσιόν, οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, είναι πολύ πιο υγιείς και απολαμβάνουν υλικά αγαθά που στο παρελθόν ανήκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Η λίστα με τους φτωχούς σμικρύνεται, όπως και η λίστα με τους πεινασμένους ή τους αναλφάβητους. Η πανώλης, η πείνα, ο θάνατος, ακόμη και ο πόλεμος, οι τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης συρρικνώνονται. Κι όπως αναφέρεται στο τελευταίο δελτίο της Παγκόσμιας Τράπεζας, ώς το 2030 στις αναπτυσσόμενες χώρες θα έχει δημιουργηθεί μια τεράστια μεσαία τάξη του 1,2 δισ. ευημερούντων ανθρώπων. Πρόσφατα, με πρωτοβουλία του Ινστιτούτου CATO κυκλοφόρησε το βιβλίο του Αμερικανού οικονομολόγου Indur Goklany με τον τίτλο «The Improving State of the World». Και όπως ήταν αναμενόμενο, βιβλίο και συγγραφέας παρ’ ολίγον να παραδοθούν στην πυρά των πολέμιων της παγκοσμιοποίησης. Ο Αμερικανός οικονομολόγος, με όπλο του συγκεκριμένους αριθμούς αποδεικνύει ότι εκτός από τους πλούσιους, ωφελημένοι από την παγκοσμιοποίηση είναι και οι φτωχοί. Οι δείκτες του προσδόκιμου ζωής, της διαθεσιμότητας των τροφίμων, της πρόσβασης σε καθαρό νερό, της παιδικής θνησιμότητας ή του αναλφαβητισμού αποκαλύπτουν ότι η ανθρωπότητα βιώνει μια από τις καλύτερες περιόδους της ιστορίας της, εξαιτίας της απελευθέρωσης των αγορών και του «καλού» καπιταλισμού… Δύσκολο να αμφισβητηθεί η αισιοδοξία του ερευνητή. Είναι όμως εξίσου δύσκολο να παραμεριστεί η απαισιοδοξία του Βρετανού πολιτικού Μάικλ Πορτίλιο ότι «ο κόσμος είναι σκοτεινότερος και επικίνδυνος όσο ποτέ στο παρελθόν».
Ο νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάνγκου επανέλαβε προχθές ότι «ο απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος που έχει καλή ενημέρωση. Οι πληροφορίες που έχουμε μας υποχρεώνουν να είμαστε απαισιόδοξοι». Σεβαστή η γνώμη μιας τέτοιας προσωπικότητας. Είναι σημαντικό, όμως, να επεξεργαζόμαστε όλες τις πληροφορίες που μας κατακλύζουν, κρατώντας μικρό καλάθι απέναντι στους πολύ αισιόδοξους, αλλά και απέναντι στους πολύ απαισιόδοξους.