Τι θα έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης αν κατηφόριζε σήμερα προς την παραλιακή και επιχειρούσε να εκσυγχρονίσει το ποίημά του «Λεωφόρος Συγγρού, 1930», δεν υπάρχει τρόπος να το μάθουμε. Μπορούμε πάντως να υποθέσουμε ότι, παρ’ όλη τη μελαγχολία που του προκαλούσαν πολυκατοικίες και ουρανοξύστες, όπως ξέρουμε από τους στίχους του, θα μειδιούσε, αν δεν αφηνόταν σε σαρκαστικό γέλιο, βλέποντας ένα κομμάτι του χριστουγεννιάτικου διάκοσμου: Επί της Συγγρού, στην είσοδο ενός από τα ξενυχτάδικα που ειδικεύονται στο σεξ σόου, ένας πλαστικός Αϊ-Βασίλης (κοντά ένα μέτρο) ανεβαίνει στη σκαλίτσα του. Αλλά πού ακουμπάει η σκαλίτσα; Πάνω σε μια γιγαντοαφίσα-δέλεαρ, «ερωτικό» δέλεαρ βέβαια. Κολλητά στον Αϊ-Βασίλη, σαν σωματοποιημένος «πειρασμός», η φωτιζόμενη καρικατούρα μιας γυναίκας (αυτή φτάνει τα δύο μέτρα, ώστε να είναι ορατή από μακριά) ανεβοκατεβάζει ακατάπαυστα το τελευταίο εσώρουχο που έχει απομείνει πάνω της. Κόκκινος εκ κατασκευής ο πλαστικός άγιος, δεν επιτρέπει να σκεφτούμε ότι η έκτακτη συνάντησή του με το «δαίμονα» του προκάλεσε οποιασδήποτε μορφής συγκίνηση. Εχω την αίσθηση, πάντως, ότι καμία ενόχληση δεν προκαλεί η παράδοξη συνεύρεση αγίου και σόου-γούμαν και στον τυχαίο περαστικό που αντικρίζει το θέαμα. Αν είναι πεισματικά «ανεκσυγχρόνιστος», αν επιμένει δηλαδή να μην ανέχεται την πατροπαράδοτη κρεατεμπορική χρήση του γυναικείου σώματος, θα νιώσει προσβεβλημένος. Αλλά οι πιθανότητες να θυμώσει επειδή θα πιστέψει ότι ευτελίζεται ένας άγιος, είναι ελάχιστες. Επειδή, απλούστατα, ο γελαστός κοκκινοφορεμένος παππούλης δεν εννοείται πια ως άγιος από κανέναν χριστιανό, ορθόδοξο, καθολικό ή προτεστάντη. Είναι ένα σύμβολο εξίσου οικουμενικό με το λογότυπο της Κόκα Κόλα, και εξίσου «ιερό». Στον παγκόσμιο οίκο εμπορίου, τα πάντα είναι ισοδύναμα, άδεια κελύφη που ξαναγεμίζουν νόημα: το νόημα της αγοράς.
Λιγότερο χριστιανικό περιεχόμενο και από τον πλαστικό παππού έχουν τα δέντρα, τα ρεβεγιόν, τα στολίδια, οι ευχετήριες κάρτες κι ό,τι άλλο επιστρατεύεται για τη δημιουργία εορταστικού κλίματος, το οποίο μικρή σχέση έχει με κατανύξεις θρησκευτικού τύπου. Είναι να απορεί λοιπόν κανείς που οι Αγγλοι έφτασαν να «αραιώσουν» τον χριστουγεννιάτικο στολισμό και να θέσουν υπό απαγόρευση τα γιορτινά πάρτι και τα τραγουδάκια, για να μην προκληθούν λέει μουσουλμάνοι και βουδιστές. Σαν ένα τεράστιο μίξερ, η «πολιτική ορθότης» αλέθει, λογοκρίνει, εξομοιώνει σβήνοντας τις διαφορές, τη νοστιμιά του κόσμου. Ανέκαθεν τρομακτική η βία της βλακείας. Μέχρι και τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα μπορεί να περιλάβει.