Το Εθνικό Σύστημα Υγείας ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά συνεχίστηκε με πενιχρά μέσα. Υπήρξε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που υπονομεύτηκε στου δρόμου τα μισά από λανθασμένες πολιτικές επιλογές και τις γνωστές αδυναμίες του Δημοσίου. Ετσι η χώρα απέκτησε κέντρα υγείας χωρίς γιατρούς και νοσοκομεία χωρίς νοσηλευτικό προσωπικό.
Γι’ αυτό οι κάτοικοι της περιφέρειας έχουν την (πολλάκις λανθασμένη) αίσθηση ότι τα κεντρικά νοσοκομεία προσφέρουν καλύτερη περίθαλψη. Προτιμούν την ταλαιπωρία των νοσοκομείων Αθηνών – Θεσσαλονίκης, παρά την υγειονομική περίθαλψη που θα είχαν στα κέντρα της περιοχής τους.
Μόνο που αυτή η κατάσταση αυξάνει δραματικά το κόστος και σε όρους περίθαλψης και οικονομικά. Είναι διαφορετικό να αντιμετωπίζονται τα περιστατικά εκεί όπου συμβαίνουν και διαφορετικά να συνωστίζονται στο κέντρο.
Η λύση στα προβλήματα της αποκέντρωσης της υγείας, απαιτεί πραγματική αρωγή του κράτους. Να χρηματοδοτηθούν και να στηριχτούν οι περιφερειακές μονάδες παροχής υγειονομικών υπηρεσιών. Αυτό θα είναι καλύτερο για τον πληθυσμό, αλλά και θα κοστίσει λιγότερο.