Πολύ χρήσιμο και… αποκαλυπτικό το Κανάλι της Βουλής, για όποιον πολίτη θέλει όχι μόνο να πάρει μια αυθεντική γεύση από τον «πολιτικό διάλογο» και τον «παραγωγικό προβληματισμό» που αναπτύσσονται μέσα στον ναό της Δημοκρατίας (και το σχετικό ενδιαφέρον των ενθοπατέρων – μας στις περισσότερες συνεδριάσεις ελάχιστες οι παρουσίες τους, απελπιστικά άδεια τα έδρανα…), αλλά να προχωρήσει και σε μια ποιοτική αξιολόγηση υπουργών και βουλευτών, να κρίνει ύφος αλλά και επιχειρήματα. Τόσο από τις τοποθετήσεις τους στις συνεδριάσεις της ολομέλειας όσο και στις παρεμβάσεις, ερωτήσεις, «ανακρίσεις» που επιχειρούν στις εργασίες των διαφόρων επιτροπών, που και αυτές (και πολύ σωστά) μεταδίδονται από το συγκεκριμένο κανάλι – που αξίζει να προσθέσουμε ότι διακρίνεται από την ποιότητα κα την εκλεκτικότητά του και σε όλο το άλλο (μουσικό, κινηματογραφικό, ντοκιμαντέρ) πρόγραμμά του, που πραγματικά κοσμεί τη δημόσια τηλεόραση…
Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το μερίδιο στην τηλεθέαση του καναλιού – συνιστούμε, όμως, ανεπιφύλακτα στον κόσμο να το παρακολουθεί, για να διαμορφώνει άποψη για τους πολιτικούς μας ταγούς. Να κρίνει την επάρκεια και την παιδεία τους (πολιτική και ευρύτερη – όχι μόνο τη στείρα και σχεδόν πανομοιότυπη «κομματική», άσχετα με το κόμμα στο οποίο ανήκουν!), τον βαθμό προετοιμασίας τους στα θέματα που καλούνται να τοποθετηθούν και να εκφράσουν γνώμη, πρόταση, καινοτομία, διάθεση υπέρβασης του τρέχοντος και του συμβατού. Και ταυτόχρονα, να κρίνει και να βαθμολογήσει και την ποιότητα των κομματικών ηγεσιών, τόσο ως προς την επιλογή των βουλευτών όσο και για την εν συνεχεία εκπαίδευση και «απελευθέρωσή» τους από στερεότυπα και υποχρεωτικές «κομματικές πειθαρχίες», αν με άλλα λόγια στο «στρατόπεδό» τους θέλουν μυαλά ανήσυχα, πολιτικούς που «ψάχνονται» και τολμούν ή αν απλώς… βολεύονται με πειθήνια όργανα, με στρατιωτάκια που ψηφίζουν απλώς «ναι» ή «όχι» στις διάφορες ψηφοφορίες, ανάλογα με την κομματική ντιρεκτίβα…
Θα προσθέταμε πως παρακολουθώντας κανείς μέσα από το κανάλι τις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου (ιδίως τις «μεγάλες», όπως οι προ ημερησίας που συνήθως το ενδιαφέρον εστιάζεται στις τοποθετήσεις, προτάσεις, απαντήσεις των πολιτικών αρχηγών) δεν μπορεί παρά -ως πολίτης και όχι μόνο… οπαδός και ψηφοφόρος!- να αναρωτηθεί τι σόι «έθιμο» είναι αυτό που… απαγορεύει στους βουλευτές του α΄ κόμματος να χειροκροτήσουν μια σωστή και χρήσιμη τοποθέτηση του αρχηγού του αντιπάλου κόμματος (κυρίως μεταξύ κυβερνώντος και αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης), λες και… εξ ορισμού αποκλείεται ο «κομματικά αντίπαλος να πει σωστό πράγμα, να κάνει μια καίρια και χρήσιμη διαπίστωση!
Ας μην είμαστε ισοπεδωτικοί: φυσικά και υπάρχουν μέλη του κοινοβουλίου που διακρίνονται για την πολιτική τους επάρκεια και την ικανότητα να χειρίζονται τον λόγο – και δεν αναφερόμαστε μόνο στους επί χρόνια βουλευτές με τη σωρευμένη πείρα, αλλά ακόμη και σε νέους βουλευτές και κάποια φιντάνια του δημόσιου βίου. Μόνο που αποτελούν (και αναφερόμαστε στους απλούς βουλευτές όλων των κομμάτων) πολύ μικρή, σχεδόν ελάχιστη μειοψηφία. Δυστυχώς…
Το διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά παρακολουθώντας τις ομιλίες τους κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό – και για να λέμε του στραβού το δίκιο, μια από τις λίγες περιπτώσεις που οι βουλευτές έχουν τη δυνατότητα του «βήματος», της παρουσίασης θέσεων και απόψεών τους, της κριτικής τους. Γιατί αλλιώς το «σύστημα» (που όλο ευαγγελίζονται να το αλλάξουν οι αρμόδιοι…) δεν θέλει, δεν ανέχεται -στην ουσία, όχι στους τύπους- να δίνονται ευκαιρίες στους νέους βουλευτές. Μια ιδιότυπη και άθλια «γεροντοκρατία» (όχι βεβαίως με όρους μόνο ηλικιακούς…) που διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα…
Αυτό που αποκομίσαμε από τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό είναι μια αφόρητη «φτώχεια» στον πολιτικό λόγο των βουλευτών -κυρίως της συμπολίτευσης και ιδίως των νέων- που θεώρησαν «καλό» να εκμεταλλευθούν τη δυνατότητα που είχαν για να προσφέρουν αποδείξεις «πιστότητας» στον αρχηγό (ποντάροντας, λέτε, σε κάποια… έκπληξη σε πιθανό ανασχηματισμό;), μιλώντας με μια σχεδόν… ταυτόσημη γλώσσα και «επιχειρηματολογία» (θα νόμιζε κανείς πως οι ίδιοι… κειμενογράφοι είχαν συντάξει όλες τις ομιλίες!), αναφερόμενοι κάθε δύο τρεις παραγράφους ονομαστικά στον Καραμανλή (που θέλουμε να πιστεύουμε ότι ανήκει σε πολιτική σχολή που τέτοια καμώματα τα απεχθάνεται!) με υμνητικά λόγια, δίχως ίχνος πρωτοτυπίας ή προσωπικής άποψης…
Μία από τα ίδια (λες και βάσισαν τις ομιλίες τους σε κομματικό nοn paper της Χαριλάου Τρικούπη!) και στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (δεν μιλάμε για τους… φιλόδοξους πρωτοκλασάτους»!), με αντιπολιτευτικές αοριστίες και γενικότητες, που αποδείκνυαν (όπως και για τους συμπολιτευόμενους ομιλητές) πως… δεν είχαν καν μπει στον κόπο να διαβάσουν τον προϋπολογισμό επί του οποίου «τοποθετούνταν» – ένα γενικό «αντί», αρκούσε!
Ευχάριστη έκπληξη, οι εκ της Αριστεράς προερχόμενοι εθνοπατέρες (του ΣΥΝ κυρίως, αλλά και του ΚΚΕ, που τους διακρίνει μια «ακαμψία»…) που διακρίθηκαν για το ύφος, την επιχειρηματολογία και τη μελέτη του αντικειμένου που σχολίαζαν – κάποιοι και για την αίσθηση του χιούμορ! Ισως να αισθάνονται πιο… απελευθερωμένοι, από το γεγονός πως ξέρουν ότι δεν «κινδυνεύουν» να κληθούν, ως διαχειριστές της εξουσίας, να μετουσιώσουν τον λόγο σε πράξη…