«Σώσε τον 13ο μισθό σου», λέει η διαφήμιση καταστήματος ηλεκτρικών και σε πιάνουν τα διαόλια σου γιατί ακόμη και το άγχος ότι το «δώρο» θα μετατραπεί σε καταναγκασμό, μερικοί το αξιοποιούν σε διαφημιστικό σλόγκαν. Ολα τα πληρώνεις πια αυτές τις ημέρες· τουλάχιστον να άξιζαν…
Ουρές παντού, ένταση, υστερία στο ταμείο, πίεση στην Ερμού, στο Κολωνάκι, στο Μall και στην Κηφισιά από ταλαιπωρημένους καταναλωτές που δεν βρίσκουν χαρά. Εορτοδάνεια και στεγαστικά γίνονται βρόχος μέσα στο χαρμόσυνο κλίμα και τα βραδινά λαμπιόνια που μόνο στο κέντρο της Αθήνας μοιάζουν καλόγουστα γιατί πιο έξω, κάθε δήμος και το κιτς του.
Στους δρόμους μποτιλιάρισμα, στα φανάρια πλύσιμο παμπρίζ με το ζόρι, στους πεζόδρομους όλοι κάτι ζητούν, κανείς τίποτα δεν δίνει, νεύρα, ένταση και χριστουγεννιάτικη αγένεια γι’ αυτήν τη ζαχαρωμένη χαρά. Στο Σύνταγμα η ζαχαρούπολη αφήνει πικρή γεύση. Γλειφιτζούρια των τεσσάρων ευρώ γιατί έχουν μπαστουνάκι, φιστίκια καραμελωμένα πανάκριβα, κάστανα μπαγιάτικα (2 ευρώ τα έξι) και μέχρι να φτάσουν τα παιδιά στο καρουζέλ, να τα 100 ευρώ, χωρίς να το καταλάβεις.
Στο σπίτι οι διαφημίσεις παιχνιδιών αυξάνουν το μαρτύριο των εξόδων, γιατί εκτός από τα Χριστούγεννα παίζεις και τον ασύμφορο ρόλο του Αγιου Βασίλη.
Τα δώρα των μεγάλων, άλλη θηλιά. Αυτά που πρέπει να χαρίσεις και να δεχτείς.
Πίεση γιορτινή μαζί με τον φασισμό των λάιφ στάιλ περιοδικών που σε τυφλώνουν με την ψεύτικη λάμψη κι αυτό το ρετούς που ξέφυγε από τον χώρο της μόδας και νομιμοποιήθηκε ακόμη και στα ψεύτικα χαμόγελα των κοσμικών σελίδων. Ενας ολόκληρος κόσμος photo shop που δεν είμαστε εμείς, ούτε θα γίνουμε ποτέ.
Ας κάνουμε τη γιορτή που μας ταιριάζει. Η γιορτή άλλωστε έχει να κάνει με αυτά που φεύγουν και με εκείνα που έρχονται. Με προσωπικές αναμνήσεις και με επιθυμίες. Ας θυμηθούμε πως πριν από το λάιφ στάιλ κυριαρχήσει στη ζωή μας, οι άνθρωποι χάριζαν δίσκους και βιβλία. Δεν το έκαναν γιατί είχαν λιγότερα αλλά επειδή εκτιμούσαν περισσότερα. Τέτοια δώρα να διαλέξουμε κι ας ζητήσουμε από τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Γιατί υπάρχει κι αυτή η αγωνία. Τι θα δώσω και τι θα πάρω. Το μετά, με απρόθυμους υπαλλήλους που αφού έφαγαν το λούκι των γιορτών, δυσανασχετούν μπροστά σε οποιαδήποτε αλλαγή.
Ναι, όλα είναι φτιαγμένα για τον τζίρο των ημερών. Η ψυχαγωγία το ίδιο. Θύματα των ξενυχτάδικων οι περισσότεροι από μας. Με τους αστέρες της λαϊκοπόπ, η δήθεν ελάχιστη κατανάλωση κρύβει τη μέγιστη καταπίεση για τη διάθεσή σας και το πορτοφόλι σας. Στοίβαγμα όχι στρίμωγμα, περιφρόνηση και υποκρισία. Αν θέλετε να είστε μαζί με κόσμο κάντε μια βόλτα στα μπαρ. Καλύτερη μουσική παίζουν και πιο νεανικό κόσμο θα δείτε. Ας πάμε θέατρο. Στον «Ερρίκο Δ΄» του Εθνικού, το «Μαυροπούλι» στο «Απλό», τον «Καλό άνθρωπο του σε Τσουάν» στη «Σφενδόνη», το «Festen» στο «Θησείον». Γιατί όχι μια γιορτή στο σπίτι. Θυμάστε;