«Τα δεκαοκτώ σου χρόνια σαν ανοιξιάτικο λουλούδι, μέσ’ στης καρδιάς τα χιόνια ξυπνούν γλυκό τραγούδι» τραγουδούσαν τη μεταπολεμική εποχή οι κοπελίτσες, καθισμένες στα σκαλιά της εξώπορτας σαν έπεφτε το βραδάκι. Δεν υπήρχε τηλεόραση να τις κρατά μέσα στο σπίτι, όπως τώρα που νομίζουμε ότι διασκεδάζουμε παρακολουθώντας άλλους να τραγουδούν! Ολο και κάποιος νέος θα περνούσε, οπότε υψώναν τη φωνή «ίσως μια μέρα μετανοιώσω, μα τώρα σ’ αγαπώ»…
Με το ίδιο ανάμεικτο συναίσθημα οικειότητας, νοστολγίας και προσμονής ανοίγουμε το «Αθηναϊκό Ημερολόγιο» που κυκλοφορεί με τις ευχές του 2007, από τις εκδόσεις Φιλιππότη, με σήμα τον «Ξυλοθραύστη». Είναι ημερολόγιο άρτιο και βιβλίο δημιούργημα αγάπης και ενημέρωσης σε χρόνο παρελθόντα και παρόντα των αχώριστων φίλων, του Γιάννη Καιροφύλα, δημοσιογράφου, Αθηναιογράφου με πλούσιο συγγραφικό έργο και του Στρατή Γ. Φιλιππότη, της εκδοτικής οικογένειας που συνεχίζεται με παππού, γιους και εγγονούς. Εγγονός του Τήνιου σπουδαίου γλύπτη Δημητρίου Φιλιππότη και χιουμορίστας ο Στρατής έχει προσθέσει στο άρθρο του Αθηναιομνήμονος, σελίς 243, με θέμα τα παιδιά που πηγαίνουν σε εκπαιδευτική εκδρομή, με την άδεια και με συνοδεία των καθηγητών τους στο… «Mall» του Αμαρουσίου, «λες και είναι μουσειακός χώρος», το παρακάτω υστερόγραφο: «Γιατί να μη γράψουμε και για τους άσχετους καθηγητές και μάλιστα φιλόλογους; Καθηγήτρια φιλόλογος με ρώτησε μια μέρα, αν ο παππούς μου έφτιαξε τον «Καρυοθραύστη»! Της απάντησα ότι είμαι εγγονός του Φιλιππότη και όχι του Τσαϊκόφσκι! Η κυρία μπέρδεψε τον «Ξυλοθραύστη» με τον «Καρυοθραύστη». Καημένε και ταλαίπωρε «Ξυλοθραύστη», θύμα των Δημοτικών Αρχών της εποχής σου, των σεμνών κυριών, των θεουσών γεροντοκόρων αγράμματων φιλολόγων», υπογραφή «ο εγγονός σου Στρατής». Τις περιπέτειες του μαρμάρινου αγάλματος εξιστορεί ο Βασίλης Αττικός στη σελίδα 89, με τίτλο «Μια άτυχη φάρσα». Σχετικό και το σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη όταν οι κυρίες και δεσποινίδες της εποχής, κάνοντας τον περίπατό τους στη λεωφόρο Αμαλίας, στην πλατεία, γνωστή ως Πιπεριές, είδαν, έντρομες, πως φαρσέρ είχαν βάψει με κόκκινο μελάνι και πινέλο «ωρισμένο σημείο του γυμνού αγάλματος»…
Ο Γιάννης Καιροφύλας γράφει την ιστορία του Μεγάρου Οθωνος Σταθάτου, επί της λεωφόρου Βασ. Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Ηροδότου, έργο του Ερνέστου Τσίλλερ, όπου στεγάζεται σήμερα το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης του Ιδρύματος Νικολάου Π. Γουλανδρή. Το Μέγαρο στολίζει το εξώφυλλο, από πίνακα του ζωγράφου Κώστα Μαλάμου, 1990, από την ιδιωτική συλλογή Δημ. Α. Πειθή. Στη σελίδα 132, ο συνάδελφος και πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, αντιστασιακός Νίκος Κιάος γράφει για μια επίσκεψη στην οδό Ρόδου 27, 34 χρόνια αφότου εκεί τον είχαν πιάσει, μόλις είχε κλείσει ένας χρόνος δικτατορίας. Αξίζει να το διαβάσετε, για τη λεπτή συγκίνηση η οποία μετέτρεψε ένα απλό θέλημα σε προσκύνημα, φευγαλέο κι αυτό. Ο αν. καθηγητής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης αφιερώνει πέντε σελίδες στη «Μνήμη Γιάννη Χατζηφώτη», σελίς 187, για τον Αλεξανδρινό συγγραφέα και λαογράφο, ανεξάντλητη πηγή γνώσεων γύρω από τα εκκλησιαστικά θέματα και διευθυντή της εφημερίδας «Εκκλησιαστική Αλήθεια» επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ. «Ο Χατζηφώτης -γράφει- υπήρξε υποδειγματική περίπτωση λογίου που κινήθηκε εντός των ορίων της Ελληνικής παραδόσεως και κοντά στην Ορθόδοξη Εκκλήσία». Ηταν και τακτικός συνεργάτης του «Αθηναϊκού Ημερολογίου». Στη σημείωση του εκδότη που ακολουθεί μαθαίνουμε ότι δεκαπέντε ημέρες πριν πεθάνει ξαφνικά, είχε περάσει η κα Χατζηφώτη από το βιβλιοπωλείο κι είχε ρωτήσει τον κ. Φιλιππότη «αν υπάρχει χρόνος και χώρος για κείμενα του Γιάννη στα ημερολόγια «Αθηναϊκό» και «Αρχιπέλαγος»». «Φυσικά, τα περιμένω» της απάντησε. Κι αντί της συνεργασίας υπάρχει τώρα ο αποχαιρετισμός. Για τους φίλους του κινηματογράφου, στη σελίδα 177 με τίτλο «Μια θέση στα σκοτεινά», φιλοξενείται «μια ιστορία του καιρού μας» που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», της 2 Φεβρουαρίου 1997. Υπόθεση και πρόσωπα είναι τελείως… πραγματικά, αντίθετα με όσα συμβαίνουν σε μια ταινία! Και του χρόνου!