Ακόμη κι αν δεν ήταν τόσο ξεχωριστός, η απώλειά του θα ήταν βαριά και μόνο για το αντίο του. Οχι μόνο γιατί είχε το σπάνιο, για την εποχή και τη γενιά που αντιπροσώπευε, προσόν να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια τον αποχωρισμό. Ούτε μόνο γι’ αυτήν την ασύλληπτη γενναιότητα, να ξέρεις πώς να ζεις αλλά και πώς να φεύγεις. Αλλά κυρίως για το περιεχόμενο του αντίο που είπε.
«Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούστηκα. Ημουν τυχερός!» έγραψε στη διαθήκη του. «Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτα σε κανένα. Οι αγώνες μου -που έδωσα μαζί με τόσους άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες- φοιτητικοί, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και δημοσιογραφικοί, αποτελούν μια παρακαταθήκη». Αυτά ήταν τα λόγια που έγραψε και επιθυμούσε να διαβαστούν στην κηδεία του.
Για εκείνους που επιθυμούν να ζήσουν μια πραγματική ζωή, ο δημοσιογράφος Γιάννης Διακογιάννης, φεύγοντας, δεν θα μπορούσε να αφήσει καλύτερη ευχή. Σε εκείνους που αναζητούν παράταση ζωής μέσα από την απόκτηση της χλιδής, που δεν γνωρίζουν την πληρότητα στις σχέσεις διότι μονίμως βρίσκονται υπό την επήρεια των καταναλωτικών παραισθήσεων· σε όλους εμάς που πιστεύουμε ότι θα δώσουμε απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα μέσα από την ασφάλεια των αποκτημάτων που θα πλημμυρίσουν τα σπίτια μας στις γιορτινές ημέρες.
Πράγματα που θα γεμίσουν ασφυκτικά τους χώρους και θα ξεχειλίσουν τους κάδους με απίστευτα απορρίμματα. Τα μικρά ή μεγάλα «πράγματα» που η αγορά τους θα καταστρέψει ακόμη μια τελευταία ευκαιρία να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, με τους φίλους, τον σύντροφό μας, τους γονείς μας.
Ας κάνουμε κάτι για μας. Να μη δεχτούμε και να μην κάνουμε δώρα. Απλώς να μοιραστούμε. Αντί δώρων, ελάχιστα ευρώ θα κάνουν θαύματα για να χτιστεί ένα σχολείο στη Ζάμπια, να αποκτηθούν τα απαραίτητα από μια οικογένεια στο Τόγκο. Ας αποτρέψουμε με τα μισά από τα ευρώ των γιορτινών αγορών μας την καταδίκη μιας μικρής στην πορνεία, κάπου στην Ταϊλάνδη.
Οχι σαν τη φιλανθρωπία που εμφανίζεται πάντα στις γιορτές για να βοηθήσει την απενοχοποίησή μας. Αλλά ως στάση ζωής στη μνήμη ενός σπάνιου δημοσιογράφου που θύμισε και με το αντίο του ότι όταν δεν μπορείς να πάρεις κάτι μαζί σου, είναι περιττό να μαζεύεις και να συσσωρεύεις πράγματα. Οταν δεν έχεις πραγματικό λόγο, γιατί είναι μάταιο, να ιδιοποιηθείς κάτι, το μοιράζεσαι. Κι αυτή δεν είναι παρά μια εσωτερική διεργασία που σε φέρνει πιο κοντά και στους άλλους και στον εαυτό σου.