Εντυπωσιακός (παρά τη…. μούχλα και τα αραχνιάσματά του!) ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «ευαγγελίου» της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, την επομένη της αναγγελίας των συμβάσεων για την κατασκευή των νέων εθνικών οδικών δικτύων και της ανακοίνωσης του ύψους των διοδίων που κλιμακωτά θα ισχύσουν όταν τα συγκεκριμένα έργα αρχίσουν να παραδίδονται στη χρήση: «Αυξήσεις 500% στα διόδια – η παράδοση των εθνικών αξόνων στο μεγάλο κεφάλαιο έχει σαν συνέπεια δυσβάσταχτα χαράτσια στους εργαζόμενους!». Δεν πάει να δημοσίευαν την ίδια μέρα οι περισσότερες εφημερίδες συγκριτικούς πίνακες του κόστους των διοδίων μεταξύ Ελλάδος και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, από τους οποίους προέκυπτε ότι το κόστος στο οποίο τελικά θα φθάσουν τα ελληνικά διόδια μέχρι το 2010 θα είναι μικρότερο από αυτό που καταβάλλει σήμερα ο Ευρωπαίος χρήστης των οδικών αξόνων στη χώρα του -το θέμα για τον «Ριζοσπάστη» ήταν πως «παραδόθηκαν» οι εθνικές στο μεγάλο κεφάλαιο, με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος (σ.σ. ποτέ δεν καταλάβαμε τη «διάκριση» – όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και τομέα δραστηριότητας, «εργαζόμενοι» δεν είμαστε;) να «αναγκασθεί» να υποστεί «δυσβάσταχτα χαράτσια»!
Την ίδια, ώρα, βεβαίως, η Αττική Οδός (που και αυτή «παραδομένη» στο μεγάλο κεφάλαιο είναι…) ήταν… πηγμένη από την κυκλοφορία, αφού οι «εργαζόμενοι», παρά το «χαράτσι», την προτιμούν με… πάθος καθημερινά, ενώ θα μπορούσαν να την αποφύγουν και να χρησιμοποιήσουν άλλους δρόμους για να μετακινηθούν! Δεν είναι βεβαίως… μαζοχιστές οι εργαζόμενοι. Είδαν πως το σχετικά υψηλό (κυρίως: άδικο – θα έπρεπε να ισχύει το κλιμακωτό και χιλιομετρικό σύστημα πληρωμής για τη χρήση της και όχι το ενιαίο τίμημα, είτε κάνεις 7 χιλιόμετρα είτε περίπου 40 που είναι το συνολικό μήκος της «Αττικής») κόστος των διοδίων, τελικά, είναι συμφέρον. Και από πλευράς κατανάλωσης καυσίμου (κάνεις την ίδια διαδρομή με το 1/3 του χρόνου και της κατανάλωσης βενζίνης) αλλά και από πλευράς… νεύρων, αφού δεν υποχρεώνεσαι να περνάς μιάμιση και δύο ώρες καθισμένος πίσω από το τιμόνι…
Για τους ίδιους λόγους (συν τον… μέγιστο – της ασφάλειας!) είμαστε απολύτως σίγουροι πως κανείς ΙΧής δεν πρόκειται να αγανακτήσει για τα διόδια που θα επιβληθούν στην Ιονία Οδό, που (επιτέλους!) θα κατασκευασθεί και θα συντομεύσει τη διαδρομή Αντίρριο – Γιάννενα κατά τουλάχιστον… δύο ώρες ταξιδιού, με το ανάλογο κόστος σε καύσιμα και… καταπραϋντικά για τα νεύρα (ιδίως όταν «κολλάς» πίσω από την νταλίκα!) χάπια! Το αυτό θα ισχύσει και για τους άλλους μεγάλους οδικούς άξονες που θα γίνουν μέσα στα επόμενα έξι χρόνια. Που, ευτυχώς, στην κοστολόγηση των διοδίων τους θα εφαρμοσθεί επιτέλους το κριτήριο της χιλιομετρικής απόστασης που διανύει κανείς, όπως γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο – παίρνεις την «κάρτα» στην είσοδο του άξονα και πληρώνεις, ανάλογα με τη χρήση που έκανες, κατά την «έξοδο»…
Εθνικα «φοβικα συνδρομα»!
Αναφέραμε τη συγκεκριμένη αντίδραση στην είδηση της κατασκευής των νέων εθνικών από τους ιδιώτες και την εν συνεχεία εκμετάλλευσή τους (λογικό, αφού κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτοί αναλαμβάνουν και τη χρηματοδότηση των έργων…) με τα διόδια, απολύτως ενδεικτικά. Και ως παράδειγμα του αναχρονιστικού, κυριολεκτικά «στοιχειωμένου» τρόπου με τον οποίο συγκεκριμένες ομάδες (πολιτικών δυνάμεων, συνδικαλιστών, πολιτών που ταμπουρώνονται πίσω από διάφορα «κεκτημένα»…) αντιδρούν μπροστά στις νέες εξελίξεις και τις «ανάγκες» που δημιουργούνται από αυτές. Με ένα εντυπωσιακό (και ταυτόχρονα άκρως οπισθοδρομικό και επικίνδυνο!) «φοβικό σύνδρομο» σε κάθε «νέο» που εκ των πραγμάτων προκύπτει, σε κάθε «αλλαγή» που επιβάλλεται από την πρόοδο και την ανάγκη εναρμονισμού με αυτήν…
Πάρτε για παράδειγμα μιαν άλλη (πολύ σημαντική για την οικονομία και την ανάπτυξη, μα και για την… «πεζή» καθημερινότητα ΟΛΩΝ μας!) εξέλιξη της περασμένης εβδομάδας: τη συμφωνία των τραπεζοϋπαλλήλων με τις διοικήσεις των τραπεζών, στον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό (αν με τον όρο εννοούμε τον… συγχρονισμό των «βηματισμών» όλων των παραγόντων της κοινωνίας με τις διαμορφωμένες ανάγκες της!) των τραπεζικών ιδρυμάτων και τη λειτουργία τους και κατά τις απογευματινές ώρες, αλλά ακόμη και τα πρωινά του Σαββάτου, που η αγορά όχι μόνο λειτουργεί, αλλά «τρέχει» και με ρυθμούς ταχύτερους από εκείνους των «καθημερινών»…
Μένουν ως απόηχος στα αυτιά μας οι μέχρι πρόσφατα «όρκοι αγώνων» των συνδικαλιστών και οι φωνές αντίδρασής τους (με τη «στήριξη» κομμάτων και φορέων…) στην ιδέα να επεκταθεί το ωράριο λειτουργίας των τραπεζών, για να μη γίνουν «θύματα στον βωμό του μεγάλου τραπεζικού κεφαλαίου» οι εργαζόμενοι, αλλάζοντας τον τρόπο ζωής τους! Τελικά… τα βρήκαν – με κάποιο (σημαντικό) επιμίσθιο όσων θα εργάζονται και τα Σάββατα και κάποιες άλλες ρυθμίσεις και αμοιβές για εκείνους που θα στελεχώνουν τα τραπεζικά καταστήματα κάποιες ώρες του απογεύματος. Το συμφέρον της μιας πλευράς κάπου συναντήθηκε με το αίτημα και το συμφέρον της άλλης και… θα ισχύσει και στην Ελλάδα ό,τι ισχύει από χρόνια (και διαρκώς υιοθετείται και από τις υπόλοιπες χώρες) σε ένα σωρό δημοκρατικά, ευνομούμενα, με επίγνωση και σεβασμό δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και… πραγματικών αναγκών κράτη!
Είναι απίστευτο αυτό το φοβικό σύνδρομο που μας διακατέχει – αισθητά μεγαλύτερο από το όποιο αντίστοιχο άλλων αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων κοινωνιών – και του τελικά άνευ αντικρίσματος αγώνα που δίνουμε για να μη γίνει καμιά «αλλαγή». Γιατί, αγώνα σίγουρα αξίζει να δώσουμε και μάλιστα σχεδιασμένο και συντονισμένο, αλλά ΟΧΙ για να μη γίνουν αλλαγές (και δη σε ένα παγκόσμιο σύστημα ραγδαία μεταλλασσόμενο!), αλλά αντίθετα για το πώς θα επιχειρηθούν οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές, έτσι ώστε και να «απορροφηθούν» με τον ταχύτερο και ηπιότερο τρόπο, ενώ παράλληλα θα αποδώσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη με το μικρότερο κόστος – γιατί κόστος, προσωρινό έστω, είναι αναπόφευκτο να υπάρξει…
Με αλλα λογια ν’ αγαπιομαστε!
Δεν «θέλουμε» την ιδιωτικοποίηση και τον μέσω αυτής εκσυγχρονισμό για να μη θιγούν τα «κεκτημένα» συγκεκριμένης (και μάλιστα ολιγάριθμης!) ομάδας εργαζομένων, που έχει «κατακτήσει» προνομιακούς όρους απασχόλησης και αμοιβής – προκλητικούς για τη συντριπτικότατη πλειοψηφία εργαζομένων σε τούτο τον τόπο! Να ‘χουμε έναν ΟΛΠ στα χάλια (με κρατική ευθύνη, δεν λέμε) που έχει, με περιουσιακά στοιχεία που… σκουριάζουν αχρησιμοποίητα και με εργατικό κόστος προκλητικά υψηλότερο από το αντίστοιχο παγκόσμιων λιμανιών με απίστευτα μεγαλύτερη κίνηση από τα δικά μας! Μπορεί να ακούγεται «αστείο», αλλά σε τελευταία ανάλυση, η νοοτροπία είναι η ίδια με εκείνη των… λεμβούχων του περασμένου αιώνα, που έδιναν μάχες και ορκίζονταν «ενότητα και αγώνα» να ΜΗ γίνουν σύγχρονα λιμάνια, για να μη… χάσουν αυτοί τη δουλειά τους!
Μας ταλανίζει, μια ολόκληρη κοινωνία, η «αλλαγή» του άρθρου 16 του Συντάγματος και η δυνατότητα (στο μέλλον) να δημιουργηθούν και στην Ελλάδα μη κρατικά πανεπιστήμια, έχει ανοήτως και εκ του πονηρού εστιαστεί σε αυτό το σημείο η περιβόητη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» (στην οποία ΔΕΝ περιλαμβάνεται καν το άρθρο 16!), ακριβώς για να… μην αλλάξει τίποτε, να μη θιγεί το πανεπιστημιακό κατεστημένο, να μη συγχρονισθούν οι Ελληνες φοιτητές με τις νόρμες και τη δουλειά που γίνεται ΣΕ ΟΛΑ τα ξένα πανεπιστήμια, κρατικά και μη κρατικά! Και δεν ασχολείται κανείς με τα (πανθομολογούμενα, κατά τα άλλα!) χάλια της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στη χώρα, που θέλουμε να «αλλάξουν» αλλά χωρίς να γίνει… η παραμικρή αλλαγή που θα ενοχλεί, ακόμη και θα θίγει, συμφέροντα, «κεκτημένα», νοοτροπίες και… «χαβαλέ» της μιας ή της άλλης πλευράς!
Κατ’ αρχήν «όχι σε ΟΛΑ» και μετά… βλέπουμε, η κλασική αντίδραση της νεοελληνικής (κομματικώς και συνδικαλιστικώς «εκπροσωπούμενης»!) κοινωνίας – ποιος δεν θυμάται το «όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων»; Τώρα μας φταίει η «παγκοσμιοποίηση» (που, δεν αντιλέγουμε, μπορεί να έχει ένα σωρό παραμέτρους που χρήζουν παρεμβάσεων και διορθωτικών κινήσεων – ΑΛΛΑ εισηγείται κανείς σοβαρά να… υψώσουμε τείχη γύρω μας και να ζούμε πέρα και άσχετα με το τι τρέχει στον υπόλοιπο κόσμο; Και αν εισηγείται, γίνεται;) και οι νέες μορφές δράσης, εργασίας και επιχειρείν, που επιτάσσει.
Να προβληματιστούμε – ναι! Να φροντίσουμε η «εναρμόνισή» μας στα διεθνώς ισχύοντα να γίνει με τρόπους που ταιριάζουν με τις όποιες εθνικές ιδιαιτερότητες και ανάγκες – ναι! Να προβλέψουμε τις τυχόν αρνητικές «παράπλευρες συνέπειές» της και να σχεδιάσουμε την αποφυγή ή τον μετριασμό τους – ναι! Αλλά να αρνούμαστε πεισματικά το «αύριο», εν ονόματι ενός «χθες» που… κανείς δεν θέλει;