«Εν τω σπηλαίω τίκτεται / εν φάτνη των αλόγων / ο Βασιλεύς των Ουρανών / και ποιητής των όλων.» Με αυτό το σχήμα αντίθεσης, που καταδείχνει την, κατά τον θρησκευτικό θρύλο, ταπεινότητα του Χριστού Βασιλέως των Ουρανών, μας ξυπνούν -ακόμα- τα παιδιά με τα τρίγωνα, αγγέλλοντας τη Γέννηση. Σε βάση με φάτνη αλόγων θέλει η νεότερη παράδοσή μας στερεωμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο, που μπορεί να μας ήρθε από το μαύρο δάσος, αλλά έφερε μαζί του τα φώτα και τα στολίδια ανθρώπων του Βορρά που ζεστάθηκαν, όπως Εκείνος, από τα συμβολικά χνώτα των αλόγων της φάτνης.
Πλάι σ’ αυτήν τη φάτνη των ταπεινών βοσκών θα στρώσουμε το γιορτινό τραπέζι με τα καλούδια του χειμώνα, καθείς κατά το γούστο και το μέσα πλούτος του. Και θα ξοδέψουμε κάτι παραπάνω για το τραπέζι αυτό, καθείς κατά το έχει του.
Κάπου όμως κοντά μας, αλλά μακριά από το πνεύμα των ημερών, κάποιοι σπουδαιοφανείς χρυσοκάνθαροι νέας κοπής θα υπερβούν και πάλι, όπως κάθε μέρα, τον Ανθρωπο. Δεν πρόκειται για πλούσιους συμπολίτες μας που έβαλαν τη γνώση, την τόλμη και τη φαντασία τους, που κοπίασαν, διακινδύνευσαν, κέρδισαν και ξαναεπένδυσαν ρίχνοντας τον πλούτο τους ξανά και ξανά στην κοινωνική παραγωγική διαδικασία και απολαμβάνουν σε μέτρα ανθρώπινα -χωρίς επιδείξεις- τον πλούτο τους. Πρόκειται για ματαιόδοξους που σέρνουν ως λάφυρα «του Λυκαβηττού τις ημίγυμνες τίγρισσες», και τις ταΐζουν μαρμελάδες με φύλλα χρυσού, πληρώνοντας 25.000 ευρώ για κάθε βάζο στους ντελικατεσάδες της Εσπερίας. Πρόκειται για σεσημασμένους επιδειξίες που ανοίγουν σε κατάμεστο ρεστωράν μια μποτίλια Petrus του 1982, όχι για να ευφράνουν τη γεύση και το πνεύμα τους, αλλά για να «φανούν», να δείξουν πως η πορτοφόλα τους αντέχει τα 15.000 ευρώ του καταλόγου των κρασιών· πως μπορούν να αγοράσουν τα πάντα, έμψυχα και άψυχα. Μπορούν μόνοι αυτοί να απολαμβάνουν τάχα, περίκλειστους πίνακες του νεοελληνικού χρωστήρα που τους αγόρασαν πανάκριβα στα (greek) sales του Τάμεση, ως διακεκριμένοι παίκτες του χρηματιστηρίου αξιών της Τέχνης, περιμένοντας νέα άνοδο τιμών και νέο «πούλα-πούλα».
Αυτοί οι νέοι επιδρομείς -μαζί με τους άλλους, τους επικίνδυνους σφαγείς, που δεν λογαριάζουν Χριστούγεννα και Πάσχα αν είναι να σκοτώσουν στο όνομα των επιχειρησιακών αναγκών- αναιρούν, πιο πολύ από τον καθένα μας, το πνεύμα της φάτνης.