Χάρη σε έναν Αμερικανό στρατιωτικό, ο οποίος διατηρεί μπλογκ με το όνομα «Μαυροπέντε» (Blackfive) ή το «Αλεξιπτωτιστής της Αγάπης», αποκτήσαμε εικόνα των Χριστουγέννων στο στρατόπεδο Τάτζι, 35 χλμ. βόρεια της Βαγδάτης. Μία από τις φωτογραφίες δείχνει τον Blackfive ντυμένο Αγιο Βασίλη, να στέκεται πίσω από το «έλκηθρό του», που είναι ένα μη επανδρωμένο κατασκοπευτικό αεροσκάφος με πέντε στρατιώτες, ντυμένους ταράνδους, να παριστάνουν ότι το σέρνουν.
Ο αντισυνταγματάρχης Πάτρικ, πιλότος μεταγωγικού αεροσκάφους C-130, διατηρεί και αυτός μπλογκ. Δίπλα σε φωτογραφία του χριστουγεννιάτικου δέντρου της αεροπορικής του βάσης, ο αντισυνταγματάρχης Πάτρικ γράφει: «Οι επιχειρήσεις και η θητεία σε καιρό γιορτών είναι πάντα δύσκολες, αλλά το κύριο χαρακτηριστικό και κοινό γνώρισμα της απουσίας από το σπίτι αυτές τις ημέρες είναι το αίσθημα αλληλεγγύης που αναπτύσσεται μεταξύ μας. Κανείς δεν λέει έτσι ότι του λείπει το σπίτι του, γιατί είμαστε όλοι στη ίδια θέση».
Αυτά τα Χριστούγεννα, οι ΗΠΑ διχάζονται για το τι πρέπει να γίνει στο Ιράκ. Η φρίκη του πολέμου μοιάζει κοντινή, ακόμη και για ανθρώπους που δεν έχουν πλησιάσει ποτέ στη Βαγδάτη, αλλά οι Αμερικανοί φαίνεται να απομακρύνονται από τους συμπατριώτες τους που βρίσκονται στο Ιράκ. Αυτό είναι μέρος της αντίφασης. Παρότι ο πόλεμος κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή, οι άνδρες και οι γυναίκες που τον διεξάγουν είναι σχεδόν αόρατοι. Τους βλέπουμε σε φωτογραφίες ταυτότητας, όταν οι εφημερίδες δημοσιεύουν ομαδικές αναγγελίες θανάτων, αλλά ουδέποτε τους σκεφτόμαστε σαν αληθινούς, ζωντανούς ανθρώπους.
Αν διαβάσει κανείς ηλεκτρονικά ημερολόγια (μπλογκ) στρατιωτών θα διαπιστώσει ένα κύμα οργής, που δεν αποτυπώνεται στα άρθρα και στα ρεπορτάζ του Τύπου. Ας αφήσουμε λοιπόν μερικούς από τους στρατιώτες αυτούς να μας μιλήσουν μέσα από τα μπλογκ τους.
Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε ότι το πρώτο και σημαντικότερο που σκέφτεται κάθε Αμερικανός στρατιώτης στο Ιράκ είναι το πότε θα επιστρέψει. Η επιστροφή σηματοδοτείται με τα ποθητά αρχικά RIP/TOA (Αφιξη Αντικαταστατών/ Παράδοση Ευθύνης). Στο μπλογκ του με επικεφαλίδα «Υπηρεσία στην Ερημο», ο αντισυνταγματάρχης Πάτρικ γράφει: «Μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις όσους στρατιώτες βρίσκονται καιρό στο Ιράκ, από εκείνους που είναι «νέοι» στη χώρα. Οι νέοι σου μιλάνε συνέχεια για το τι νιώθουν και τι κάνουν. Οι παλιοί, που είναι καιρό στο Ιράκ, ξεκινούν κάθε συζήτησή τους με τον αριθμό των ημερών που απέμειναν στο συμβόλαιό τους».
Νέα γυναίκα, που αυτοαποκαλείται «Τέκνο», τοποθέτησε μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα από το κρεβάτι της. Στο μπλογκ της εξηγεί ότι μόλις πριν καταταγεί στον στρατό και έρθει στο Ιράκ, χώρισε με τον σύντροφό της. Αυτή την εβδομάδα, η Τέκνο έγραφε: «Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να περάσεις κάτι τέτοιο (τον χωρισμό). Πίσω στην πατρίδα, θα ήμουν ένα ράκος για καιρό και τελικά είμαι σίγουρη ότι θα ξαναγύριζα κοντά του». Η επικεφαλίδα πάνω από την ιστοσελίδα της γράφει: «Ανήκω στον στρατό. Καμιά φορά είναι χάλια. Αλλες φορές, όχι».
Τί σημαίνει, όμως, το Ιράκ; Για πολλούς στρατιώτες, τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα, που απασχολούν τις συζητήσεις στις ΗΠΑ, μοιάζουν λιγότερο σημαντικά από την απλή πραγματικότητα: Την παρουσία τους σε ιρακινό έδαφος. 23χρονος στρατιώτης, που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Επίφοβη Αγελάδα» (Dreadcow) και επέστρεψε πρόσφατα στις ΗΠΑ, προσπαθεί να εξηγήσει: «Οσο χάλια και να ήταν στο Ιράκ, δεν θα άλλαζα τον χρόνο που πέρασα στην έρημο για τίποτε στον κόσμο. Οταν με ρωτάνε τι έκανα στον πόλεμο, δεν είμαι υποχρεωμένος να λέω ότι φτυάριζα κοπριά ή ότι μάζευα φράουλες, γιατί πολέμησα». Ο Dreadcow λέει ότι έμαθε δύο πράγματα από τους Ιρακινούς: Τη σημασία του να έχεις ένα ειδικό μέρος στο σπίτι σου για το όπλο σου και τον άγραφο νόμο που λέει ότι «κάθε αρσενικό οφείλει να έχει έστω και ίχνη μουστακιού στο πρόσωπό του».
Οι στρατιώτες μπλόγκερ δοξάζουν βέβαια τους ήρωές τους, όπως τον 19χρονο πολυβολητή Ρος Μαγκίνις από την πόλη Νοξ της Πενσιλβάνια, ο οποίος σκοτώθηκε στις 4 Δεκεμβρίου, πέφτοντας πάνω σε χειροβομβίδα που είχε προσγειωθεί μέσα στο τεθωρακισμένο όχημά του. Η αυτοθυσία του Μαγκίνις έσωσε τις ζωές των συναδέλφων του. Ο διμοιρίτης του Μαγκίνις εξηγεί: «Είχε χρόνο να πηδήσει έξω από το τεθωρακισμένο όχημα, αλλά επέλεξε να μην το κάνει». Ο φίλος του Μαγκίνις, τυφεκιοφόρος Μπρέναν Μπεκ, είπε: «Του άρεσε η ζωή εδώ στο Ιράκ. Λάτρευε την ειδικότητά του ως πολυβολητή. Ζούσε την περιπέτεια, του άρεσαν τα πάντα γύρω από αυτήν». Ο Μαγκίνις τιμήθηκε με μεταθανάτιο παράσημο Ανδρείας.
Ο πόλεμος αλλάζει τους ανθρώπους. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις διηγήσεις των στρατιωτών για τη ζωή στην πρώτη γραμμή. Στο μπλογκ της, η «Γκρίζος Αετός», ψευδώνυμο 35χρονης μάχιμης νοσοκόμου της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας, γράφει: «Ζω μια άλλη, παράλληλη ζωή, σε άλλη εποχή, σε άλλη διάσταση, τόσο απομακρυσμένη από τη ζωή μου στο σπίτι, που φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να βρω ποτέ τον δρόμο του γυρισμού. Οσοι με αγαπούν θα μπορέσουν άραγε να με αποδεχθούν, παρόλο που δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος με εκείνον που έφυγε για το Ιράκ; Θα μου συγχωρήσουν την απώλεια της αθωότητάς μου;»