Για τα φετινά Χριστούγεννα το Γυμνάσιο Νέου Φαλήρου, όπως ανέφερε ρεπορτάζ της «Κ», αντί της καθιερωμένης σχολικής γιορτής ανέβασε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «Παρά πέντε», γραμμένο και σκηνοθετημένο από τους ίδιους τους μαθητές. Είναι βέβαιο ότι θα το έπαιξαν σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπως άλλωστε ήταν και ο στόχος τους: να μη βαρεθούν οι συμμαθητές τους. «Θέλαμε κάτι πρωτότυπο, που να τους αρέσει και να γελάσουν. Και εφόσον στις μέρες μας τα παιδιά παρακολουθούν πολλή τηλεόραση, πιστεύαμε ότι αυτή ήταν μια καλή ιδέα», εξήγησαν απλά και ξάστερα, αναδεικνύοντας την απουσία ενός ισχυρού δημιουργικού προτύπου εκτός ΤV.
Κάποτε την εναλλαγή ανάμεσα στο ενδιαφέρον και την πλήξη καθόριζαν άλλα πράγματα. Οι ξεχωριστές καλλιτεχνικές δημιουργίες (όχι για ένα και μοναδικό κοινό, αλλά για πολλά), οι προσωπικοί «προορισμοί», οι συνευρέσεις, οι συζητήσεις, η πράξη. Σήμερα το βασικό αντίδοτο στην πλήξη είναι η τηλεόραση. Εκεί κατοικοεδρεύει το παρόν μας, ένα παρόν χωρίς προσανατολισμό, εκεί διαμορφώνεται η κοινή γνώμη (μέσα από την έκπληξη και το θέαμα), εκεί αναπτύσσεται η πολιτική, σε μια μόνιμη προσπάθεια εντυπωσιασμού πέραν κάθε ουσίας, εκεί καλλιεργούνται οι αντιλήψεις που θέλουν ο καθένας μας να νιώθει ότι είναι το κέντρο του κόσμου.
Ο,τι «λαμπερό», ικανό να τραβήξει τη νεανική -και όχι μόνο- προσοχή, να αποτελέσει πρότυπο ψυχαγωγίας και ζωής, ενδημεί εντός της ΤV.
Ομως, η λογική του θεάματος που διαπερνά την τηλεόραση και της επιλεκτικής αναφοράς σε «τρανταχτές» ειδήσεις και «εντυπωσιακά» γεγονότα ώστε να διατηρηθεί το ενδιαφέρον όσο το δυνατόν περισσότερων θεατών για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο έχει δημιουργήσει μια νέα επικοινωνιακή ηθική, που δεν έχει σχέση με την ηθική της κριτικής και του λόγου, αλλά με την ηθική της αδράνειας, με την παθητική «κατανάλωση» εικόνων και πληροφοριών που απλώς σκοτώνουν την πλήξη μας. Η εξάπλωση αυτής της κενής επικοινωνίας είναι μια από τις βασικές αιτίες (μαζί με την κατάρρευση των ιδεωδών, την προαγωγή της οικονομικής λογικής σε ιδεολογία) της αποχής μας από τα κοινά.
Αντιστρόφως, αν υπήρχε μια αγωνία να οργανωθεί με έναν καλύτερο τρόπο η κοινωνία μας, ένα πρόσταγμα σε αντίσταση, μια πρόταση για πιο αποτελεσματική διαχείριση των προβλημάτων μας, εντέλει αν υπήρχε ζωντανό πολιτικό σκηνικό, δεν θα ήταν τόση η απάθεια, η απουσία νοήματος, η ερημιά.
Το αίμα είναι υπερβολικά χλιαρό για να αφυπνίσει το πνεύμα, τα ένστικτα έχουν ναρκωθεί και -απουσία θετικού προτύπου- η τηλεόραση κυριαρχεί. Πλέκοντας έναν άυλο ιστό, τον τηλεοπτικό πολιτισμό. Τα έργα του, που άθελα περιγράφουν τη διάλυση και την εξατομίκευση της κοινωνίας, αποτελούν το έμβλημα της χαμένης κοινότητας και μαζί της νέας εποχής.