Κάτι μοιάζει να αλλάζει στο ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες εβδομάδες. Η δημιουργία μιας ηγετικής ομάδας, που κάθεται γύρω από το ίδιο τραπέζι με τον κ. Γ. Παπανδρέου έχει βάλει τα βασικά στελέχη στο παιχνίδι και έχει δημιουργήσει μια εικόνα σταθερότητος. Κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. αναρωτιόντουσαν παλιότερα «πώς μπορεί να έχει τον Ρέππα, τη Διαμαντοπούλου ή τον Χρυσοχοΐδη και να μην εμφανίζεται συνεχώς μαζί τους, να τους πλασάρει ως το επιτελείο του;» Η απορία τους απαντήθηκε και η περίφημη ιδέα της «κλειστής ομάδας» έχει πάρει σάρκα και οστά.
Οσοι έχουν απορίες με ποιους θα κυβερνούσε ο κ. Παπανδρέου, έχουν τώρα κάποιες απαντήσεις, αν και κανείς δεν μπορεί ποτέ να προβλέψει σε τι θα μεταφρασθούν τα new age politics του. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θα επιμείνει στην ανανέωση των προσώπων στο κόμμα, σε πρόσωπα όπως ο Λαμπρινίδης ή ο Μπεγλίτης, αλλά έχοντας πάντοτε δίπλα του τον δοκιμασμένο «πάγκο».
Μια δεύτερη αλλαγή είναι το στήσιμο ενός επικοινωνιακού μηχανισμού. Ως τώρα ο κ. Ρουσόπουλος έπαιζε σε άδειο γήπεδο. Σπάνιες ήταν οι φορές που έπεφταν προληπτικά, ενημερωτικά τηλεφωνήματα από συνεργάτες του κ. Παπανδρέου, ενώ ακόμη σπανιότερα επεξηγούνταν οι θέσεις του. Υπήρξαν μάλιστα στιγμές, όπως όταν διατύπωσε την πρόταση για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, που δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να εξηγήσει τι εννοούσε ο πρόεδρος.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο επικοινωνιακός μηχανισμός δραστηριοποιείται και, το κυριότερο, ξεφεύγει από τη λογική πως «όλοι είναι εναντίον μας, στο πλαίσιο μιας μεγάλης συνωμοσίας». Ο κ. Παπανδρέου βλέπει κόσμο, οι συνεργάτες του στον επικοινωνιακό τομέα δραστηριοποιούνται και ένας άνθρωπος εγνωσμένου ανδρεϊκού παρελθόντος θα αναλάβει τις παρασκηνιακές επαφές με τα «κέντρα» που μετράνε.
Το κυριότερο, όμως, είναι πως ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να ξαναβρίσκει τον εαυτό του στην ουσία της πολιτικής. Ηδη έκανε το ξεκίνημα με το άρθρο 16, όπου πολλοί φοβόντουσαν πως θα συρόταν στην απόρριψή του υπό την πίεση των συνδικαλιστών και ορισμένων κομματικών στελεχών. Παρά την πίεση του κ. Βενιζέλου, ο οποίος ήθελε να το αναγάγει σε μείζον εσωκομματικό ζήτημα, ο κ. Παπανδρέου δεν «πούλησε» τις πάγιες θέσεις του. Το ερώτημα είναι κατά πόσον άνθρωποι όπως η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία θεωρητικά συμφωνεί με τις μετα-εκσυγχρονιστικές θέσεις του κ. Παπανδρέου, θα τον στηρίξουν σε αυτές του τις επιλογές ή αν θα κρυφτούν πίσω από το αμαρτωλό επιχείρημα του πολιτικού κόστους.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσον οι αλλαγές αυτές μπορεί να αλλάξουν θεαματικά το πολιτικό κλίμα και πολύ περισότερο να κερδίσουν τις εκλογές για το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Καραμανλής απολαύει μιας πολιτικής ηγεμονίας, που δύσκολα θα κλονισθεί. Αν όμως το ΠΑΣΟΚ εγκαταλείψει τη ρετρό αντιπολίτευση και επιχειρήσει να πείσει ότι έχει πρόσωπα και θέσεις για να κυβερνήσει, θα είναι πολύ θετικό. Και αυτό γιατί η χώρα χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση όσο και μια καλή κυβέρνηση, διότι έχουμε ανάγκη ενός σοβαρότερου διαλόγου για τα μεγάλα θέματα και, τέλος, γιατί και ο κ. Καραμανλής βγάζει τον καλύτερο εαυτό του όταν πιέζεται, όχι όταν παίζει με αντίπαλη ομάδα η οποία προθερμαίνεται 15 λεπτά πριν από τη λήξη του ματς.