Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το ίδιο σκηνικό. Ουρές για την αγορά των τελών κυκλοφορίας. Προς δόξαν των γραφειοκρατών. Από τότε που εφαρμόστηκε το σύστημα με τα «σηματάκια», τίποτε στο περίπλοκο και κοστοβόρο σύστημα δεν έχει βελτιωθεί. Οπως συστηματικά συμβαίνει με τα πράγματα του Δημοσίου, κανείς δεν αναρωτιέται για το κόστος και, τελικώς, την αποτελεσματικότητα. Αφού το έφτιαξαν οι κάνθαροι του υπουργείου Οικονομικών -υποθέτω με την ελαφρά συνδρομή των άλλων του υπουργείου Συγκοινωνιών- καλώς καμωμένο: «δεν βαριέσαι, άστο όπως το βρήκες, καημένε», κατά την προσφυή ανείπωτη στάση των τυπικών γραφειοκρατών. Κι όμως, θα μπορούσαμε να διδαχθούμε πολλά τόσο από την «ελληνική» εμπειρία, όσο και από εκείνη των άλλων. Το πρώτο που δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, είναι η περίφημη ειδοποίηση. Αναρωτιέμαι αν κανείς έχει υπολογίσει το κόστος για το Δημόσιο από την προετοιμασία των ειδοποιητηρίων, την ταχυδρόμηση και διανομή, την επεξεργασία τους στους τόπους αγοράς των τελών, την επιστροφή και την τελική επεξεργασία τους από τις οικείες Εφορίες. Από τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης οχήματος γνωρίζει την υποχρέωσή του, θα μπορούσε άνετα, με την επίδειξη της άδειας κυκλοφορίας, να προμηθευθεί το σήμα. Σε πολλές χώρες αυτό γίνεται μέσω Ταχυδρομείου, αλλού μαζί με τα τσιγάρα ή στα προποτζίδικα. Υποψιάζομαι ότι στην εποχή του Ιντερνετ και των πιστωτικών καρτών θα έχουν εφευρεθεί και άλλα συστήματα. Ολα περισσότερο ευέλικτα και σίγουρα πιο αποτελεσματικά από το δικό μας. Επιπλέον, ενώ ολοένα και περισσότεροι ΙΧήδες αποφεύγουν το σήμα, το σύστημα δεν είναι καν αποτελεσματικό μέσο είσπραξης του συγκεκριμένου δημόσιου εσόδου. Στο ξεκίνημά του είχε δοθεί «μπόνους» στους αστυνομικούς να γράφουν κλήσεις σε όσους δεν είχαν κολλήσει το σηματάκι. Οταν κόπηκε το χαρτζιλίκι, κόπηκε και ο έλεγχος. Κάθε χρόνο, από τότε, πληθαίνουν οι «παραβάτες» και μεγαλώνει το πρόστιμο για όποιον δεν προμηθεύεται στην ώρα του το σήμα, ποινή που οδηγεί σε περισσότερους «φοροφυγάδες». Η γνωστή γραφειοκρατική λογική.
Επιπλέον, ως φόρο -που πράγματι είναι τα τέλη- ούτε δίκαια δεν είναι δίκαιος και δεν δικαιολογείται με επαρκή επιχειρήματα. Είναι άδικος αφού τα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα πληρώνουν λιγότερο -αναλογικά με την αξία απόκτησης του Ι.Χ.-, ενώ τα μικρά φθάνει να πληρώνουν ετησίως κοντά στο 1% της εμπορικής αξίας και πολύ περισσότερο καθώς περνούν τα έτη χρήσης. Αν κάνετε τη σύγκριση με το φορο-τεκμήριο, θα διαπιστώσετε πως όσο μεγαλώνει το τεκμήριο τόσο μικρότερα είναι τα τέλη. Είναι ώρα να ξαναδούν το σύστημα. Και στη γραφειοκρατική και στην ουσιαστική του πλευρά. Το πρώτο λύνεται με την εύκολη απόκτηση, αλλά και τον αυστηρότατο έλεγχο (π.χ. στις μεταβιβάσεις). Το δεύτερο απαιτεί αναθεώρηση της αναλογικότητας. Κυρίως στην «πράσινη» πλευρά του φόρου. Βεβαίως όσα περισσότερα τα κυβικά, τόσο μεγαλύτερη η ατμοσφαιρική μόλυνση. Γιατί λοιπόν μετά τα 2.357 κ.ε. τα τέλη «κολλάνε» στα 483 ευρώ; Δεν αντέχουν οι τσέπες των Τσερόκι και άλλων Καγιέν;