Τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου, παρότι η εθνική οικονομία δεν είχε τον σημερινό δυναμισμό και η επιφάνεια των οικονομικά ισχυρών ήταν συγκριτικώς περιορισμένη, υπήρξε σειρά εθνικών ευεργετών που πρόσφεραν τα μέγιστα στην ελληνική κοινωνία. Πρόσωπα, όπως ο Αβέρωφ, ο Βαλλιάνος, ο Ζάππας και ο Συγγρός, άφησαν έντονη τη σφραγίδα τους με έργα και δωρεές σε κρίσιμους τομείς από την υγεία και την πρόνοια έως την εθνική άμυνα. Οι συγκρίσεις, με αφορμή τη χθεσινή εκδήλωση του υπουργείου Οικονομίας για τους εθνικούς ευεργέτες, είναι καταλυτικά αρνητικές. Οι ισχυροί του πλούτου της τρέχουσας περιόδου έχουν επιλέξει, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, να μην ακολουθήσουν αυτή την ευγενή παράδοση. Κι ας οφείλουν σε μεγάλο βαθμό την οικονομική τους ισχύ σε συναλλαγές και συμφωνίες με το κράτος, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν όταν οι μεγάλες περιουσίες είχαν οικοδομηθεί από το εμπόριο ή επιχειρηματικές δραστηριότητες στο εξωτερικό. Κατά παράδοξο δε τρόπο και σήμερα αυτοί που πρωτοστατούν σε δωρεές είναι τα Ιδρύματα, που συγκροτήθηκαν από ανθρώπους που έζησαν και πλούτισαν στο εξωτερικό, όπως ο Ωνάσης και ο Νιάρχος.
Εθνικοί ευεργέτες
52" χρόνος ανάγνωσης
