Από σήμερα η Γαλλία έχει νέο πρόεδρο, και ξεκινά μια νέα πορεία, με διαφορετική κατεύθυνση, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Εκφραστής μιας συντηρητικής στροφής της γαλλικής κοινωνίας, ο Νικολά Σαρκοζί θα επικεντρωθεί στην μεταρρύθμιση της οικονομίας και της εργασιακής ηθικής.
Το μήνυμά του είναι ξεκάθαρο: η Γαλλία πρέπει να αλλάξει και να γίνει πιο παραγωγική. Η παγιωμένη από σοσιαλιστές και γκωλικούς πίστη στον κρατισμό θα αντικατασταθεί από μια σταδιακή απελευθέρωση της γαλλικής οικονομίας με την ελπίδα ότι ο γίγαντας στην καρδιά της Ευρώπης θα ξυπνήσει.
Παρά τη δαιμονοποίησή του από την Αριστερά, ο Σαρκοζί ξεκινά την προσπάθειά του με καλούς οιωνούς. Επικράτησε με άνετη διαφορά της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η οποία πέρα από την απήχηση της αισθητικής της παρουσίας, απογοήτευσε με τις αμφιταλαντεύσεις και την απουσία πειστικής πρότασης, βυθίζοντας το σοσιαλιστικό κόμμα σε κρίση ταυτότητας.
Ο Σαρκοζί κέρδισε προβάλλοντας με ειλικρίνεια δύσπεπτες, αλλά αναγκαίες λύσεις σε μια γαλλική κοινωνία που αντιδρά, αλλά βιώνει τις επιπτώσεις της ανεργίας. Οι απόψεις του είχαν ένθερμους οπαδούς, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Τόλμησε, μίλησε ξεκάθαρα, παρουσίασε ένα όραμα, και έπεισε την πλειοψηφία.
Στην προσπάθειά του αυτή οφείλει να αποφύγει την ισοπέδωση, κάτι άλλωστε που δεν θα του επιτρέψει -και σωστά- το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν πρέπει να πλήξει αυτά που παραδοσιακά λειτουργούν με σχετική αποτελεσματικότητα, όπως το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.
Ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας είναι αναμφίβολα αντιφατική προσωπικότητα. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα εμφανίζεται θιασώτης του προστατευτισμού. Σίγουρα, όμως, δεν είναι ο επικίνδυνος ακροδεξιός ρατσιστής, όπως κάποιοι επιχείρησαν να τον σκιαγραφήσουν. Είναι ο ίδιος γιος μεταναστών, ενώ η βολιδοσκόπηση των σοσιαλιστών Μπερνάρ Κουσνέρ και Ιπέρ Βεντρίν για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών λέει πολλά για τις προθέσεις του.
Στη διεθνή σκηνή θα επιχειρήσει να συνδυάσει την γκωλική παράδοση της ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής με τους συμβιβασμούς που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. Η αγωνιώδης εμμονή του Ζακ Σιράκ να εμφανίζεται ως αντίβαρο στις ΗΠΑ, θα αντικατασταθεί από μια πιο μετρημένη στάση που θα αναδεικνύει τον κεντρικό ρόλο του Παρισιού στις αποφάσεις της ενιαίας Ευρώπης, χωρίς απαραίτητα να αναζητεί επί τούτου σημεία τριβής με την Ουάσιγκτον.
Προτεραιότητα του Σαρκοζί είναι η ρήξη με το παρελθόν και η αναγέννηση του εργασιακού καθεστώτος της χώρας με έμφαση στην αξιοκρατία. Στόχος του η πιο ευέλικτη λειτουργία της γαλλικής οικονομίας που θα επιτρέψει ταχύτερους ρυθμούς ανάπτυξης και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Για δεκαετίες η Γαλλία ήταν εγκλωνισμένη στην θεοποίηση του κράτους. Η γκωλική δεξιά δεν είχε πολλά κοινά με τις φιλελεύθερες δυνάμεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Τώρα, ο Νικολά Σαρκοζί καλείται να αλλάξει όχι μόνο την οικονομία, αλλά και τον τρόπο του σκέπτεσθαι. Το τελευταίο ίσως αποδειχθεί και το πιο δύσκολο.