Σιγά μη δεν εκμεταλλευόταν τον λευκό χρόνο της απεργίας των εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης η ΝΕΤ για να ξαναπροβάλει τον εξουθενωτικά πολύωρο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Μόνο που φέρθηκε τσιγκούνικα το κρατικό κανάλι. Τέτοια δώρα πρέπει να δίνονται στο ακέραιο, χωρίς «κρατήσεις». Επρεπε λοιπόν ο διαγωνισμός να (ξανα) παρουσιαστεί και από τα τρία «δημόσια» κανάλια, σε εθνικό δίκτυο. Κι όχι μόνο ο φετινός διαγωνισμός, αλλά και ο περυσινός και ο προπέρσινος, όλοι, ώστε να ξαναδούμε και να ξανακούσουμε το «σέικ» στις διάφορες εκδοχές του, σαρμπελικές, ρουβικές, παπαρριζικές, τόσο ίδιες χορογραφικά, μουσικά και στιχουργικά μέσα στις φαινομενικές διαφορές τους.
Δεν έχουν βαλθεί χρόνια τώρα να μας πείσουν ότι πρόκειται για κοτζάμ εθνικό όραμα; Δεν είχε γίνει μέχρι και θέμα στη Βουλή ο φοβερός μας «θρίαμβος», και δεν είχαμε ακούσει τότε τους συνεπαρμένους πατέρες του έθνους να διαλαλούν ότι κάτι με τους Ολυμπιακούς, κάτι με το Γιούρο, κάτι με τη Γιουροβίζιον, η χώρα μας έγινε και πάλι Νάμπερ Ουάν; Γιατί λοιπόν την έπιασε η τσιγκουνιά την κρατική μας τηλεόραση, και μάλιστα με τόση καθυστέρηση; Μήνες και μήνες σπατάλησαν άφθονο χρήμα (μ’ εκείνη τη γαλαντομία που μας πιάνει όταν διαχειριζόμαστε ξένο χρήμα, συλλογικό) και επίσης άφθονο χρόνο για να προωθήσουν το «προϊόν» τους, μέσα από ειδικές εκπομπές, αλλά και από τα δελτία ειδήσεων, που τα είχαν καταντήσει μονοθεματικά: πρώτη είδηση οι περιοδείες του τραγουδιστή, δεύτερη είδηση τα ρούχα του, τρίτη η κόμμωση των συνοδών χορευτριών, τέταρτη και καταϊδρωμένη τα αναθεματισμένα τα ομόλογα, οι γαλλικές εκλογές, η τουρκική κρίση ή ό, τι άλλο προδήλως ασήμαντο…
Διά της Γιουροβίζιον (αλλά και διά των εκπομπών τύπου «φραπελιάς»), η κρατική τηλεόραση διεκδίκησε και απέσπασε μεγάλο μερίδιο στον κυρίαρχο «πολιτισμό της ελαφρότητας», τον πολιτισμό της σαχλαμαρίτσας και του κιτς στον οποίο θύει καθ’ εκάστην και από τον πρώτο καιρό της ύπαρξής της η ιδιωτική τηλεόραση. Το επιπλέον πρόβλημα, ωστόσο, πρόβλημα πολιτικό, ηθικό και αισθητικό, είναι ότι οι κρατικοί δίαυλοι «επιχορηγούνται» από τους φορολογούμενους, κι ίσως αρκετοί ανάμεσά τους να θυμούνται με κάποια μελαγχολία ότι μια φορά κι έναν καιρό η Μελίνα Μερκούρη είχε ξεσπαθώσει, αρνούμενη το χαράτσι στην ΕΡΤ. Από τότε βέβαια η κρατική τηλεόραση απέδειξε τη χαμαιλεόντεια προσαρμοστικότητά της, δίνοντας στο γυαλί της το χρώμα του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, και επιπλέον ονειρεύτηκε να γίνει ιδιωτική στη θέση της ιδιωτικής. Ε, ο καθείς και το όραμά του.