Τον Μάιο ήταν οι κινητοποιήσεις για τον Κηφισό με πρωτοβουλία του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής». Την ίδια εποχή πολίτες αντέδρασαν δυναμικά στην περαιτέρω επέκταση των εγκαταστάσεων του Πανελληνίου στο Πεδίον του Αρεως. Τις τελευταίες ημέρες η απεργία πείνας του δημάρχου του Ελληνικού στρέφει την προσοχή της κοινής γνώμης σε μιαν άλλη πονεμένη αθηναϊκή ιστορία: στην εξοργιστική ασυλία που απολαμβάνουν ασύστολα παρανομούντες επιχειρηματίες κατά μήκος της παραλίας.
Η ανάδυση των περιβαλλοντικών θεμάτων στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και, κυρίως, η έμπρακτη συμμετοχή πολιτών, είναι αναμφίβολα ενθαρρυντικές ενδείξεις, ίσως οι πιο ενθαρρυντικές σε αυτό το πρώτο εξάμηνο του 2007. Οσο και αν ορισμένοι σπεύδουν να αξιοποιήσουν προς ιδίον όφελος την ειλικρινή ευαισθησία του κόσμου. Η εικόνα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, στο πλευρό του δημάρχου Ελληνικού δεν ήταν καθόλου κολακευτική για τον κ.Παπανδρέου. Θα μπορούσε η συνονόματή του, πρώην υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Βάσω Παπανδρέου, να τον ενημερώσει ότι επί των ημερών της έμεινε στα συρτάρια αρχιτεκτονική μελέτη ανάπλασης του παραλιακού μετώπου από τον Φλοίσβο έως τη Γλυφάδα με πεζόδρομους, ποδηλατόδρομους και φυτεύσεις. Επίσης επί των ημέρων της προηγούμενης κυβέρνησης, ο Οργανισμός της Αθήνας παρέτεινε τη λειτουργία των νυχτερινών κέντρων που θα έπρεπε να έχουν κλείσει και κατεδαφιστεί εδώ και κάποια χρόνια.
Εκτός από τα «μεγάλα» υπάρχουν και τα «μικρά». Αυτόνομοι πυρήνες πολιτών κινητοποιούνται για να υπερασπιστούν τα αυτονόητα, όπως τη διάσωση της Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη ή την είσοδο των ποδηλατιστών στα μέσα μαζικής μεταφοράς μαζί με τα οχήματά τους. Πολλές πρωτοβουλίες κινούνται στα όρια της νομιμότητας: οι «Streetpanthers» βγαίνουν στους δρόμους και φιλοδωρούν παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα με πορτοκαλί αυτοκόλλητα που γράφουν «Είμαι γάϊδαρος, παρκάρω όπου θέλω»(!).
Τι μπορεί να δείχνει όλη αυτή η κινητικότητα; Δύο πράγματα, για αρχή. Πρώτον: οι Ελληνες αποκτάμε αστική συνείδηση. Η μεγάλη πλειοψηφία των Αθηναίων και των Θεσσαλονικιών που βρίσκονται σήμερα σε παραγωγική ηλικία γεννήθηκε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Επομένως, νοιάζεται, «πονάει» τον τόπο του πολύ περισσότερο από τον εσωτερικό μετανάστη της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Δεν είμαστε εδώ «προσωρινά», το νέο «χωριό» είναι η γειτονιά, η συνοικία που μεγάλωσε ο καθένας μας.
Δεύτερον: αλλάζει η πολιτική ατζέντα. Τα «μεγάλα» θέματα, οι «μεγάλες» ιδέες που συγκινούσαν τις μάζες πριν από 15 ή 20 χρόνια έχουν ελάχιστη απήχηση σήμερα. Η απογοήτευση και η διάψευση των οραμάτων που γαλούχησαν γενιές και γενιές Ελλήνων καλλιεργούν το έδαφος για μια νέα πολιτική, την πολιτική της καθημερινότητας, την πολιτική του εφικτού και του χειροπιαστού. Αν οι μεγάλες ιδέες δεν μας έκαναν υποχρεωτικά καλύτερους ανθρώπους, η υπεράσπιση ενός δέντρου ή της βόλτας μας στην παραλία μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο χρήσιμοι στόχοι.