Καθώς πλησιάζουμε στις εκλογές, αν κάναμε μια αντικειμενική αποτίμηση του κυβερνητικού έργου, θα λέγαμε ότι ασφαλώς από το 2004 μέχρι το 2007 δεν λύθηκαν τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας. Το παραδέχεται και η ίδια η κυβέρνηση, αφού όπως λέγει ο πρωθυπουργός, κ. Κων. Καραμανλής, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας, ενώ ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης ομολογεί ότι «βρισκόμαστε ακόμη στη μέση του δρόμου, καθώς παραμένουν διαρθρωτικές αδυναμίες στην ελληνική οικονομία». Θα μπορούσαν στα χρόνια αυτά να είχαν γίνει πιο πολλά, να είχε επιδειχθεί περισσότερη τόλμη από τον κ. Καραμανλή και να ήταν πιο αποτελεσματικοί οι υπουργοί του; Πιθανόν ναι! Επειδή όμως όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «το καλύτερο είναι εχθρός του καλού», ας σκεφθούμε πρώτον, τι κληρονόμησε αυτή η κυβέρνηση από την προηγούμενη (δημόσιο έλλειμμα 7,9% του ΑΕΠ, ανεργία 11%, εξάντληση επενδύσεων μετά τους Ολυμπιακούς, διαφθορά και διαπλοκή), δεύτερον, τις δυνάμεις αδράνειας της ελληνικής κοινωνίας όπως εκφράζονται από το συνδικαλιστικό κατεστημένο αλλά και από την εχθρική προς κάθε αλλαγή, νοοτροπία μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού. Οι θεραπείες – σοκ στην ελληνική κοινωνία όπως έδειξε και η εμπειρία του 1993 δεν επιτυγχάνουν και από την άλλη πλευρά αποκόπτουν την κυβέρνηση από τις κοινωνικές της συμμαχίες και την παραδίδουν βορά στους λαϊκιστές πολιτικούς αντιπάλους της. Τρίτον, την απειρία πολλών κυβερνητικών στελεχών και προπαντός το χαλαρό μάνατζμεντ από το Μέγαρο Μαξίμου.
Παρά τους δισταγμούς όμως, τις ατολμίες αλλά και την απειρία η κυβέρνηση αυτή πέτυχε πολύ σημαντικά πράγματα κυρίως στην οικονομία, την πρόοδο της οποίας αναγνωρίζουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και θα επιβραβεύσουν πανηγυρικά οι εταίροι μας στην Ε.Ε. με την υπερψήφιση την Τρίτη της πρότασης της Επιτροπής για έξοδο από το καθεστώς της επιτήρησης. Στις επιτυχίες αυτής της κυβέρνησης πρέπει να απαριθμήσουμε, τη δημοσιονομική εξυγίανση και την αποκατάσταση της διαφάνειας στις συναλλαγές του Δημοσίου, το γεγονός ότι κράτησε υψηλά την ανάπτυξη στηρίζοντάς την όμως όχι στα δημόσια έργα και τις κρατικές δαπάνες αλλά στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και κυρίως στις επενδύσεις και τις εξαγωγές.
Οι επιδόσεις αυτές δεν είναι ούτε τυχαίες, ούτε συγκυριακές. Είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής σειράς μεταρρυθμίσεων (μείωση φορολογικών συντελεστών 10% για τις επιχειρήσεις, αύξηση αφορολογήτου και συντελεστών στα φυσικά πρόσωπα, αποκρατικοποιήσεις στις τράπεζες, τον ΟΤΕ κ.λπ., αναπτυξιακός νόμος που έχει δημιουργήσει πάνω από 18.000 θέσεις εργασίας κ.λπ.).
Ισως δεν είναι αρκετά όλα αυτά, αφού δεν κάλυψαν κρίσιμα προβλήματα όπως το ασφαλιστικό, την υγεία, την παιδεία κ.λπ., αλλά συνιστούν οπωσδήποτε μια σημαντική πρόοδο αν συνεκτιμηθούν ταυτόχρονα με τη μηδενική ανοχή στη διαφθορά που εκφράσθηκε με την απαρχή εξυγίανσης στη δικαιοσύνη και την παραπομπή στον εισαγγελέα κάθε καταγγελίας για σκάνδαλα. Το ΠΑΣΟΚ και οι συνοδοιπόροι του μηδενίζουν όλα αυτά τα επιτεύγματα αλλά αυτό είναι φυσικό γιατί αν τα αναγνώριζαν, θα ήταν σαν να καταδίκαζαν τη δική τους αμαρτωλή κυβερνητική θητεία.