Χρειάζεται λοιπόν έναν τροχονόμο δίπλα του ο καθένας μας, εφημερεύοντα και διανυκτερεύοντα. Και τον χρειαζόμαστε για να μην περνάμε με κόκκινο, να μη φλυαρούμε στο κινητό, να μην τριπλοπαρκάρουμε, να μη βγάζουμε περιγελαστικά τη γλώσσα μας στο όριο ταχύτητας και στο απαγορευτικό προσπέρασης· και μάλιστα έναν τροχονόμο που να μην είναι από τα μέρη μας, γιατί θα το ρίξουμε στο πατριωτικό μελό, θα τον συγκινήσουμε και μάλλον θα τον πείσουμε να μη μας κόψει κλήση. Χρειαζόμαστε έναν από τους φημισμένους «αδιάφθορους» από πάνω μας, κι όχι μονάχα την ώρα που φτιάχνουμε τη δήλωσή μας αλλά σε κάθε συναλλακτική πράξη μας, ώστε να μην ενδίδουμε στον πειρασμό της πονηρίας, με το πρόσχημα μάλιστα ότι «μας αναγκάζει το κράτος, γιατί κι αυτό πονηρό είναι και σκάρτο»· και για να σιγουρέψουμε το πράμα πρέπει να υπάρχει κι ένας από τους επίσης φημισμένους «υπεραδιάφθορους» δίπλα στον προσωπικό μας «αδιάφθορο», ώστε να φυλάει ο φύλακας τον φύλακα. Και θα ήταν χρήσιμο ο/η υπεραδιάφθορός μας να λέγεται Ιπποκράτης, αν έχουμε δοσοληψίες με νοσοκομεία, και Θέμις επί δικαστηριακών ζητημάτων.
Χρειαζόμαστε έναν άγρυπνο λιμενοφύλακα δίπλα μας, τώρα που καλοκαίριασε, ώστε, καπεταναίοι της συμφοράς εμείς που πήραμε την άδεια με τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο που πήραμε και το δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου, να μη μετατρέπουμε το εξωλέμβιό μας σε θεριζοαλωνιστική μηχανή θαλάσσης που ξεπαστρεύει οτιδήποτε κολυμπάει. Χρειαζόμαστε κι έναν αγροφύλακα δίπλα μας, από αυτούς τους ημετέρους που θα προσλάβει κατά χιλιάδες ο κ. Πολύδωρας για να τους αναθέσει λέει «οικολογικές ευθύνες», ώστε να μην πετάμε τα μπάζα μας όπου λάχει, ακόμα και μέσα σε ποτάμια και λίμνες και αρχαιολογικούς χώρους· και καλό θα ήταν ο οικοφύλακάς μας αυτός να μην έχει τις συνήθειες του παλιού δραγάτη, που με αντίδωρο δυο καρπούζια ή ένα ορτύκι δεν είχε πρόβλημα να κάνει τα στραβά μάτια και να μας αφήνει να τρυγάμε ή να κυνηγάμε παράνομα. Χρειαζόμαστε κι έναν δασοφύλακα δίπλα μας, ώστε όταν παίρνουμε τα βουνά το Σαββατοκύριακο για πικ νικ, με το απαραίτητο φορητό ψυγειάκι μας και με την ψησταρούλα μας, να μην πετάμε τα μισοσβησμένα κάρβουνα της ευωχίας μας πάνω στα ξερόχορτα.
Χρειάζεται, εν ολίγοις, να γίνουμε όλοι πολιτοφύλακες ώστε να αλληλοεπιτηρούμαστε, μ’ ένα σύστημα μονών-ζυγών ή κάτι ανάλογο. Αν και πιο λογικό φαίνεται να ξαναμαθητεύσουμε όλοι σε κάποιο ανοιχτό πανεπιστήμιο, να ξαναδιδαχτούμε από την αρχή την αλφαβήτα της κοινωνικής ευθύνης, ίσως και του αλτρουισμού. Ποιοι θα μας διδάξουν; Πάντως όχι οι πολιτικοί μας.