Περνάω καμιά φορά νωρίς το πρωί του Σαββάτου από το Λαύριο. Σε ένα συγκεκριμένο σταυροδρόμι αντικρίζω πάντοτε το ίδιο θέαμα: Αλβανοί και άλλοι ξένοι μετανάστες με τα ρολά στα χέρια περιμένουν να βρουν κάποιο περαστικό πελάτη που θέλει να βάψει το σπίτι του ή να κάνει κάποιο μερεμέτι.
Στις αρχές πάλι της εβδομάδος περνάω από τη Βουλή και αντικρίζω μια, σχεδόν, παρόμοια σκηνή. Βουλευτές που τριγυρίζουν στο περιστύλιο γύρω γύρω από τους δημοσιογράφους μήπως και εξασφαλίσουν καμιά πρόσκληση για ένα παράθυρο το βράδυ ή έστω για μια «δηλωσούλα» για το δελτίο. Με την ίδια αγωνία που βλέπεις στα μάτια του μετανάστη που παλεύει για το μεροκάματο, βλέπεις και τους βουλευτές να κυνηγάνε το παραπολιτικό και την ολιγόλεπτη εμφάνιση στο δελτίο!
Το αστείο είναι ότι παραπονιούνται κιόλας. «Μα τώρα είναι επίπεδο αυτό; Να με φέρουν βραδιάτικα και να με αφήσουν να μιλήσω μόνο τρία λεπτά; Τι να πω!», φωνάζουν στο κινητό τους για να τους ακούσουν οι υπεύθυνοι του σταθμού και μετά πάλι ξαναβγαίνουν με τους ίδιους όρους.
Ορισμένοι πάλι έχουν τη μανία να επικαλούνται κάποια… ανώτερη δύναμη για να δικαιολογήσουν τις υπερβολικά συχνές τηλεοπτικές τους παρουσίες. Ενας από αυτούς έχει τη συνήθεια να βγαίνει Σαββατοκύριακα που ξέρει ότι η προσφορά τηλε-βουλευτών είναι μικρή. Οταν τον ρωτάει κανείς «μα καλά δεν ξεκουράζεστε και καθόλου;» παίρνει πάντοτε την αφοπλιστική απάντηση: «άσε με, ήμουν πάνω στο χωριό και ξεκουραζόμουν. Με πήρε όμως ο μεγάλος και μου είπε Γιώργο να βγεις το βράδυ, γιατί δεν θα βγει κανείς άλλος. Καταλαβαίνεις τώρα άμα στο ζητάει ο μεγάλος τι να κάνεις και εσύ…».
Αυτή η μηχανή της επικοινωνιακής πολιτικής παίρνει σοβαρούς πολιτικούς, καλά μυαλά και βγάζει… πολιτικό πολτό. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όποιος αποφεύγει το μονόστηλο ή το παράθυρο πάει μπροστά. Ο «μεγάλος» σπάνια ή σχεδόν ποτέ, δεν γίνεται «μεγάλος» από υπερβολική έκθεση στα ΜΜΕ. Ο Κώστας Σημίτης αποκαλούσε τα τηλοεπτικά δελτία «εκπομπές» και προτιμούσε από το παράθυρο μια κουβέντα με τον Βέλτσο και τον Τσουκαλά. Ο Κώστας Καραμανλής ήξερε να κάνει επικοινωνιακό σπριντ στην αποκορύφωση της προεκλογικής περιόδου, αλλά δεν έκανε ποτέ καριέρα ούτε με παραπολιτικά ούτε με τηλεοπτικές κοκορομαχίες.
Οι περισσότεροι πολιτικοί μας επιμένουν πάντως να μας γίνονται υπερβολικά οικείοι, ξεχνώντας το παλιό αγγλοσαξωνικό ρητό -το οποίο ισχύει ιδιαίτερα για τους πολιτικούς- που λέει ότι «η υπερβολική οικειότητα προκαλεί στο τέλος απέχθεια». Είναι εκεί κάθε μέρα, το παλεύουν, εκλιπαρούν για δυο αράδες στα κουτσομπολιά ή ένα link στο δελτίο. Τους βλέπεις με το βλέμμα τοξικομανούς που πρέπει να πάρει οπωσδήποτε τη δόση του.
Ενας φίλος πολιτικός επιχειρούσε πρόσφατα να με πείσει για την κρυφή γοητεία της πολιτικής, ιδιαίτερα όταν ασκείς πραγματικό έργο. «Είναι άλλο πράγμα, άλλο παιχνίδι, άλλο επίπεδο αδρεναλίνης», μου έλεγε αλλά την ίδια ώρα εγώ σκεπτόμουν για κάποιο ανεξήγητο λόγο κάτι που μου έλεγε πάντοτε ο παππούς μου: «είναι πολύ καλύτερο παιδί μου να σε παρακαλάνε από το να παρακαλάς».